کودکان غزه: نوبت آب، جایگزین نوبت بازی شد

با اولین ساعات سپیده‌دم، گروه‌هایی از کودکان به سمت مراکز توزیع آب در اردوگاه‌ها حرکت می‌کنند. آن‌ها ظروف پلاستیکی و ابزارهای ساده خود را برمی‌دارند و در صف‌های طولانی می‌ایستند. برخی سطل‌های سنگین را به جلو هل می‌دهند، در حالی که دیگران در تلاشند تا پیش از تمام شدن سهمیه، مقداری آب برای خود دست و پا کنند.

آب، بر بازی و تحصیل مقدم شد

تأمین آب تبدیل به مأموریت روزانه‌ای شده که در اولویت، پیش از بازی یا درس خواندن قرار دارد. کودکان مجبورند ساعت‌ها در میان ازدحام و نبود نظم در انتظار بمانند؛ این وضعیت ناشی از کاهش شدید آب آشامیدنی سالم به دلیل تخریب شبکه‌ها و قطعی برق است.

در محله‌های جنوبی غزه، به ویژه مناطقی که به شدت بمباران شده‌اند، کودکان در میان ساختمان‌هایی که به تلی از خاک تبدیل شده‌اند، قدم می‌زنند. برخی به دنبال وسایل کوچک باقی‌مانده از خانه‌های قدیمی خود می‌گردند و برخی دیگر، والدینشان را در مسیرهایی پر از آوار و خطر همراهی می‌کنند.

مناظر ویرانی گسترده روزانه کودکان را در محاصره گرفته و بر رفتار و سلامت روان آن‌ها تأثیر گذاشته است. در همین حال، سازمان‌های بین‌المللی نسبت به تأثیرات بلندمدت این صدمات بر نسلی که در میان شوک‌های متوالی بزرگ می‌شود، هشدار می‌دهند.

زندگی در اردوگاه‌های موقت

در دل اردوگاه‌های خودساخته در مرکز نوار غزه، هزاران کودک در چادرهای فشرده‌ای زندگی می‌کنند که فاقد حریم خصوصی، تهویه مناسب و امکانات اولیه هستند. کودکان به فضاهای کوچکی بین چادرها برای بازی یا جمع‌شدن کنارهم پناه می‌برند، در حالی که خانواده‌ها به دنبال روش‌های ابتدایی برای تأمین غذا و آب می‌گردند.

در این اردوگاه‌ها، سبک‌های جدیدی از زندگی دشوار پدیدار شده است؛ کودکانی که به خانواده خود در جمع‌آوری هیزم کمک می‌کنند، یا والدین را در صف‌های دریافت کمک‌های بشردوستانه همراهی می‌کنند؛ آن هم در غیاب کامل مدارس و مراکز اجتماعی.

با وخامت اوضاع اقتصادی و قطع منابع درآمد، برخی کودکان برای کمک به خانواده‌ها در تأمین حداقل نیازهای روزمره، به فروش نان یا کنسرو در جلوی اردوگاه‌ها روی آورده‌اند. با وجود سن کم، این کودکان مسئولیت‌هایی بسیار فراتر از سن خود را بر دوش می‌کشند و در غیاب هرگونه حمایت اجتماعی یا جایگزین، با این شرایط دست و پنجه نرم می‌کنند.

با گذر هر روز، کودکان غزه به همزیستی با واقعیتی که خود انتخاب نکرده‌اند، ادامه می‌دهند؛ واقعیتی که کودکی را از آن‌ها ربوده است، اما نتوانسته است اراده آن‌ها برای زندگی را، با وجود تمام ترس، کمبود و ویرانی اطرافشان، از بین ببرد.