عقب ماندگی اجتماعی آب آوران خانه در هند

زنان هندی در گرمای سوزان تابستان یا زمستان‌های یخ‌زده، هر روز کیلومترها راه می‌روند، و سطل‌های پلاستیکی بزرگی را در دست می‌گیرند تا ذخیره آب خانگی را مدیریت کنند.

این یک روال روزانه است. من به قدری خسته می‌شوم که وقتی کارم تمام می‌شود، احساس ضعف شدیدی می‌کنم. این را خانم باهورا که ساکن یکی از روستاهای هند است می‌‌گوید. او هر روز چهار تا پنج ساعت از وقت خود را صرف پرکردن منبع آب منزل می‌کند. او می‌گوید: برای چهار تا پنج ماه در سال، زنان برای آوردن آب مجبورند مسافت بسیار زیادی را طی کنند، زیرا چاه‌ها و منابع آبی اطراف روستا خشک می‌شوند.

 همچنین مسئله عدم وجود آب باعث می‌شود که او و سایر زنان روستا از دستیابی به شغلی با حقوق باز بمانند. او می‌گوید: هیچ‌کس مرا حتی به‌عنوان کارگر مزرعه استخدام نمی‌کند، زیرا به من اجازه نمی‌دهند بعد از ظهرها سر کار حاضر شوم. اگر به دنبال آب باشم نباید سرکار بروم زیرا در این صورت خانواده ام تشنه می‌مانند.

بر اساس گزارش سال ۲۰۲۳ سازمان جهانی بهداشت  ۱٫۸ میلیارد نفر در سراسر جهان آب آشامیدنی را از منابعی که در خارج از روستاها قرار دارند جمع‌آوری می‌کنند و از هر ۱۰ خانوار، در هفت خانوار، زنان و دختران مسئول اصلی جمع‌آوری آب هستند.

این امر به ویژه در هند صادق است، جایی که به گفته کارشناسان، نیاز به تامین آب آشامیدنی، مانع رشد اقتصادی زنان می‌شود. زیرا اولاً، زنان نمی توانند کار حقوق بگیری انجام دهند. چون مجبورند تمام کارهای خانه را انجام دهند و ثانیاً، حتی اگر بخواهند پس از انجام کارهای روزانه خود، شغلی پیدا کنند، در روستاهای هند شغلی با حقوق کافی برای زنان وجود ندارد.

چرا میلیون ها نفر در هند هنوز بدون آب لوله کشی هستند؟

سازمان توسعه بین‌المللی تخمین می‌زند که زنان هندی سالانه ۱۵۰ میلیون روز کاری را صرف آوردن آب می‌کنند. کارشناسان می‌‌گویند اگر زنان بتوانند این زمان را صرف فعالیت‌های پولی کنند، می‌توانند از نظر مالی مستقل باشند و یا حتی اقتصاد هند را رونق بخشند.

دولت هند ادعا می‌کند که به طور مداوم برای بهبود زیرساخت های آب در سراسر کشور تلاش می‌کند. تا ژانویه ۲۰۲۴، دولت اعلام کرد که تقریباً ۷۴ درصد از خانوارهای روستایی آب لوله کشی کرده است.

رویای آب

برای کسانی که قبلاً مجبور بودند آب را از بیرون بیاورند اما اکنون آب لوله کشی در خانه های خود دریافت می‌کنند، این تجربه مثل یک رویاست. شیر آب را باز می‌کنم، آب تند می‌آید. این مثل یک رویاست.

اما هنوز میلیون ها نفر هستند که به آب لوله کشی دسترسی ندارند. در حدود ۷۰۰ کیلومتری ترینگالوادی، در روستای آکی، خانم جاوارکار، بیشتر روز خود را صرف یافتن و جمع‌آوری آب می‌کند. او می‌گوید: در تابستان اینجا آنقدر خشک است که هر روز با یک فکر از خواب بیدار می شوم: امروز کجا می‌توانم آب پیدا کنم؟

خانم جاواکار دو شغل دارد: اول آوردن آب برای خانواده‌اش و دوم سازماندهی تانکرهای آب برای روستای خود. او در مصاحبه با ما گفت: زنان از زمانی که خودشان کودک هستند، یک نفر یک سطل کوچک به آنها می‌دهد و می‌گوید، تا حدی که در  توانتان است آب بیاورید و سپس، این یک تعهد برای یک عمر است. تا زمانی که بمیرد، او آب می آورد.

او حتی یک سال را به یاد نمی‌آورد که مجبور نباشد کیلومترها را با یک سطل پلاستیکی روی سرش راه برود. از او پرسیدیم اگر مجبور نباشد آب بیاورد و اوقات فراغت داشته باشد چه کار می‌کند. او به سختی فکر می‌کند و می‌گوید که دوست دارد آواز بخواند. اما آهنگ‌های او درباره آب نیز هستند. او برای ما می‌خواند: «رادو ناکو بالا می پانیالا جاته». یعنی: فرزندم گریه نکن، من می‌روم آب بیاورم.

 بی‌ بی سی