شوگرن؛ سندرومی شایع در زنان

سندروم شوگرن (Sjogren’s Syndrome) یک اختلال خودایمنی رایج در سطح جهانی است که منجر به کاهش رطوبت در بدن می‌شود. این بیماری به‌ویژه در میان زنان شیوع بیشتری دارد.

سندرم شوگرن یک بیماری سیستمیک خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به غده‌های تولیدکننده رطوبت آسیب می‌زند. در بیماری‌های خودایمنی، سیستم ایمنی به جای محافظت از بدن، به آن آسیب می‌زند. متخصصان هنوز به طور قطعی نمی‌دانند که چه عواملی موجب بروز سندرم شوگرن می‌شود، اما با مشاهده علائم و انجام آزمایش‌ها می‌توان به وجود آن پی برد.

این بیماری می‌تواند به‌عنوان یک اختلال اولیه در افراد نمایان شود، در حالی که در نوع ثانویه آن، سندرم شوگرن به دنبال وجود بیماری‌های خودایمنی دیگر مانند هپاتیت C و روماتیسم مفصلی بروز می‌کند.

خطر ابتلا به شوگرن در تمام طول زندگی

سندرم شوگرن یکی از شایع‌ترین اختلالات خودایمنی در جهان محسوب می‌شود. بر اساس آمار، حدود ۴ میلیون نفر در آمریکا با علائم این بیماری زندگی می‌کنند. میانگین سنی ابتلا به آن بالای ۴۰ سال است، اما مردان، زنان و حتی کودکان نیز می‌توانند به این بیماری مبتلا شوند.

برای شناسایی این بیماری، باید به علائمی چون خشکی، سوزش و خارش چشم، خشکی دهان و زبان، ترک‌خوردن لب‌ها و همچنین خشکی پوست و راش‌های پوستی توجه کرد. خستگی مزمن، احساس ضعف، و درد در مفاصل و عضلات از دیگر نشانه‌های این بیماری هستند که در موارد شدیدتر می‌توانند منجر به مشکلات گوارشی، درگیری ریه، التهاب کلیه، کبد و غدد لنفاوی شوند.

آمار ابتلا به این بیماری در ایران

نکته جالب این است که نسبت ابتلا به این بیماری در زنان به مردان ۹ به ۱ است؛ به عبارتی، از هر ۱۰ نفر مبتلا به سندرم شوگرن، ۹ نفر زن هستند. متأسفانه آمار دقیقی از تعداد مبتلایان در ایران وجود ندارد، اما باتوجه‌به شیوع این بیماری در جهان، می‌توان انتظار داشت که در ایران نیز افراد زیادی به آن مبتلا باشند.

تشخیص سندرم شوگرن معمولاً بخشی از یک فرایند تشخیص افتراقی است، به‌طوری‌که پزشک با توجه به یافته‌های بالینی، این بیماری را از سایر بیماری‌های مشابه تمایز می‌دهد. تشخیص افتراقی (Differential Diagnosis) به معنای متمایز کردن یک بیماری خاص از دیگر بیماری‌هایی است که علائم مشابه دارند.

درمان سندرم شوگرن بیشتر بر مدیریت علائم و پیشگیری از عوارض تمرکز دارد. پزشکان با استفاده از داروهای محرک، ضد التهاب، اشک مصنوعی، ایمنوتراپی و مراقبت‌های مشابه، به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک می‌کنند، چرا که در حال حاضر درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد.

آنا