سیاست اسرائیل؛ از حمایت نمادین تا سکوت در برابر تعرض جنسی

این نه‌ تنها تناقضی فاحش، بلکه نوعی فریب‌کاری ساختاری در سیاست خارجی اسرائیل است. به گونه ای که اسرائیل با تکیه بر مفاهیم حقوق بشری به دنبال مشروعیت‌بخشی به دولتی است که در بطن آن، به طور سیستماتیک و هدفمند زنان را قربانی اهداف سیاسی خود می‌سازد.

درحقیقت، زنان در ارتش اسرائیل، به‌ویژه در سازمان زندان‌ها و پلیس مرزی، نه به‌خاطر برابری جنسیتی یا توانمندسازی، بلکه عمدتاً برای زیبا جلوه دادن چهره ارتش به‌کار گرفته می‌شوند. درواقع، تصویر زن نظامی، با تأکید بر ظاهر و ویژگی‌های فیزیکی‌اش، به بخشی از برند ارتش اسرائیل تبدیل شده است؛ جایی که زیبایی زنانه و جذابیت جنسی زنان سرباز در شبکه‌های اجتماعی و تبلیغات رسمی، آگاهانه به کار گرفته می‌شود تا ارتش را مدرن، باز، و لیبرال نشان دهد.

در این چارچوب، از بدن زن به‌عنوان ابزار نرم‌قدرت استفاده می‌شود؛ در حالی‌که در ساختار درونی همان ارتش، ساختارهای مردسالار، سرکوب‌گر و خشونت‌بار علیه همان زنان سرباز بسیار مشهود است.

چنانچه طبق گزارش رسمی در سال ۲۰۲۲، از هر چهار زن سرباز در سازمان پلیس، زندان‌ها و نیروهای مرزی، یک نفر(۲۵٪) قربانی آزار جنسی شده است. این آمار در زندان‌ها حتی وحشتناک‌تر است. به گونه ای که،  ۳۸٪ از نگهبانان زن گزارش داده‌اند که دست‌کم یک بار در طول خدمت، مورد تجاوز جنسی قرار گرفته‌اند. آمار آنجا تکان دهنده می­شود که  در برخی موارد، زنان را مجبور کرده‌اند تا در زندان‌هایی خدمت کنند که زندانیان آن پیش‌تر به آزار جنسی شناخته شده‌اند.

جرم بدون مجازات، قربانی بدون صدا…

در این میان، ارتش اسرائیل مدعی است که ساختاری باز، پاسخ‌گو و مدافع حقوق زنان دارد؛ اما واقعیت میدان کاملاً عکس این ادعاست. در نظام دولت اسرائیل، نه‌تنها امنیت زنان سرباز تضمین نمی‌شود، بلکه هرگونه تلاش برای اعتراض، گزارش یا دادخواهی با فشار، بی‌اعتنایی یا تهدید پاسخ داده می‌شود. طبق گزارشات، در سال ۲۰۲۰، در ارتش اسرائیل ۱٬۵۴۲ شکایت رسمی از آزار جنسی ثبت شد، اما تنها ۲٪ از آن‌ها منجر به تشکیل پرونده قضایی شدند. همچنین بسیاری از قربانیان، به‌دلیل سن پایین (۱۸ تا ۲۱ سال) و ساختار کاملاً سلسله‌مراتبی و مردسالار، حتی جرات ثبت گزارش ندارند.

 بسیاری از سربازان زن می‌گویند که در هنگام گزارش آزار یا تجاوز، نه‌تنها حمایتی دریافت نکرده‌اند، بلکه تحت فشار برای سکوت قرار گرفتند و پاسخ ارتش اسرائیل به «بازرسی‌های دوماهه»، «اطلاع‌رسانی داخلی» و «برگزاری کارگاه آموزشی» خلاصه شده و  هیچ اصلاح ساختاری، هیچ محافظت عملی و هیچ تضمینی برای امنیت این زنان وجود ندارد.

این پاسخ‌های نمایشی بیش از آن‌که راه‌حل باشند، روشی برای حذف صورت مسئله‌اند. در واقع، خشونت جنسی علیه زنان در ارتش اسرائیل نه یک انحراف، بلکه محصول مستقیم ساختار نظامی مردسالار و سلسله‌مراتبی است که به‌طور پیش‌فرض، زنان را آسیب‌پذیر و ساکت می‌خواهد.

اسرائیل و بهره برداری دیپلماتیک از زنان

بنابراین زن سرباز اسرائیلی، تا وقتی تصویرش در اینستاگرام ارتش خوب دیده می‌شود، ارزش دارد. اما وقتی مورد تجاوز قرار گرفت، همان سیستم او را تنها می‌گذارد. این یعنی زن‌بودن در ارتش اسرائیل، خود یک ریسک شغلی است؛ نه نشانه‌ای از برابری. این یعنی زن در خدمت سیاست و نظام و اهداف مردان تعریف می­شود نه در خدمت آزادی و استقلال خودش. این یعنی فقط جنبه هویت جنسی و زیبایی زنان سرباز در بستر شبکه­های مجازی برای دولت اسرائیل اهمیت دارد و نه ماهیت انسانی زنان، و نه اعتراض و فریاد آنان.

حال تناقض اصلی اینجاست که چطور ممکن است بنیامین نتانیاهو با پرچم حمایت از زنان ایرانی در مجامع جهانی ظاهر شود، در حالی که در خاک خود، آمار رسمی تجاوز به زنان کشور خود که یونیفرم ارتش دولت او را پوشیده‌اند، به ۳۸٪ برسد؟

چطور ممکن است کشوری که ادعای «مدرن بودن» دارد، دختران نوجوان را مقابل زندانیانی قرار دهد که خود به خشونت جنسی متهم‌اند؟

چطور ممکن است از آزادی بیان صحبت کند، در حالی که زنِان سرباز ارتشش، حتی توان دفاع از حریم جنسی خود را نداشته باشند؟ و صدای آنها نه‌تنها شنیده نشود، بلکه در فضای خفقان و سکوتی سیستماتیک، سرکوب گردد.

این تناقض صرفا نشانه‌ای از ریاکاری سیاسی نیست؛ بلکه گواه آن است که اسرائیل از حقوق زنان تنها به‌عنوان ابزاری دیپلماتیک استفاده می‌کند.

 در سیاست اسرائیل، زن بودن نه به معنای حق، بلکه به معنای کارکرد تبلیغاتی است. در داخل، ساختاری امنیتی و مردسالار حاکم است که خشونت جنسی را نادیده می‌گیرد، و در خارج، نمایشی از دفاع از زنان اجرا می‌کند تا چهره‌ای متمدن از خود بسازد.

فاطمه قاسمی