سایت‌های همسریابی با جامعه ما همخوانی دارد؟

در سال‌های گذشته، علی‌رغم مسدود شدن برخی سایت‌های همسریابی، معاون امور جوانان وزارت ورزش اعلام کرد که ۲۰۵ سایت همسریابی مجوز فعالیت کسب کرده‌اند. دولت چهاردهم نیز بر استفاده از فضای مجازی برای تسهیل ازدواج تأکید دارد. اما این کار تا چه اندازه می‌تواند به کاهش مشکلات انتخاب همسر و افزایش ازدواج کمک کند؟

سایت‌های همسریابی از دهه ۹۰ در آمریکا ایجاد شدند و نخستین سایت رسمی در سال ۱۹۹۵ راه‌اندازی شد که بیشتر بر دوست‌یابی تمرکز داشت. ایران نیز با اقتباس از این الگو، سامانه‌های همسریابی ایجاد کرد. با این وجود بسیاری از این سایت‌ها، حتی با مجوز رسمی، در عمل به جای همسریابی به سمت دوست‌یابی گرایش دارند. علاوه بر این، سایت‌های غیررسمی نیز به‌طور گسترده‌ای فعالیت می‌کنند.

بسیاری از افراد تجربه‌های متفاوتی از این سایت‌ها دارند. این کار ممکن است برای افراد خجالتی یا افرادی که در شهرهای کوچک زندگی می‌کنند مناسب باشد، اما همچنان با مشکلات زیادی مواجه است.

از معایب این سایت‌ها می‌توان به سوءاستفاده‌های گسترده، اهداف نادرست برخی کاربران و عدم شناخت کامل افراد اشاره کرد. بیش از ۹۰ درصد روابط شکل گرفته در این سایت‌ها براساس اهداف غیراخلاقی و غیرجدی است. همچنین، ناهمخوانی فرهنگی موجب شده تا ازدواج اینترنتی در جامعه جا نیفتد. تجربه کاربران زن نشان می‌دهد که مردها معمولا در این سایت‌ها واقعیت را پنهان می‌کنند و تعداد کمی از آن‌ها قصد ازدواج دائم دارند، درحالی‌که بیشتر زنان با هدف ازدواج وارد این بستر می‌شوند. این عدم تعادل می‌تواند برای زنان آسیب‌هایی را به دنبال داشته باشد.

علاوه بر این، این سایت‌ها ممکن است ازدواج موقت را ترویج کنند و با ارائه تصویر نادرست از آن به رواج این نوع ازدواج دامن بزنند.

اطلاعات