خاطرات خبرنگار فلسطینی: بمباران، گرسنگی و انتخاب مرگبار

به گزارش خبرگزاری نساءFM، «یُمنی السید» پس از دریافت تهدیدهای مستقیم از سوی ارتش اسرائیل، ناچار شد غزه را به همراه فرزندانش ترک کند. او در زادگاهش قاهره اقامت یافت، اما با سفر به کشورهای مختلف تلاش کرد صدای مردم غزه را زنده نگه دارد و نسبت به فراموش شدن فاجعه انسانی این منطقه هشدار دهد.

این خبرنگار فلسطینی در آغاز جنگ، به همراه همسر و چهار فرزندش در شهر غزه زندگی می‌کرد. هم‌زمان با ممنوعیت ورود خبرنگاران خارجی به این منطقه از سوی اسرائیل، نقش خبرنگاران محلی از جمله یُمنی السید اهمیتی حیاتی پیدا کرد؛ چراکه گزارش‌های آنان تنها پنجره جهان به واقعیت‌های میدانی غزه بود.

با فراهم شدن امکان خروج از غزه در اواخر سال ۲۰۲۳، السید با یکی از دشوارترین تصمیم‌های زندگی خود روبه‌رو شد. او در این‌باره گفته بود: «لحظه‌ای سرنوشت‌ساز بود؛ مادرم به من گفت باید بین خبرنگار بودن و مادر بودن یکی را انتخاب کنی، چون دیگر نمی‌توانی هر دو را هم‌زمان انجام دهی.»

این خبرنگار ۳۵ ساله در نهایت تصمیم گرفت جان فرزندانش را در اولویت قرار دهد و آن‌ها را به مکانی امن منتقل کند، اما هم‌چنان با احساسی که آن را «عذاب وجدان بازماندگان» می‌نامید، دست‌وپنجه نرم می‌کرد. او گفته بود: «خوشحالم که فرزندانم اکنون در امنیت هستند، اما همکارانم هنوز در غزه‌اند و نسل‌کشی ادامه دارد.»

در ماه‌هایی که یُمنی السید جنگ را پوشش می‌داد، او و فرزندانش که در آن زمان بین ۵ تا ۱۲ سال سن داشتند، بمباران، آوارگی اجباری و گرسنگی را تجربه کردند. او گفته بود: «در مدت سه ماه، شش بار مجبور به فرار شدیم.» وی هم‌زمان با تلاش برای تأمین غذا برای خانواده‌اش، گزارش‌های زنده تلویزیونی تهیه می‌کرد.

یکی از گزارش‌های او زمانی به‌طور گسترده در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد که ارتش اسرائیل در حین پخش زنده، ساختمانی در نزدیکی محل حضورش را هدف حمله قرار داد. به نوشته ال‌پائیس، یُمنی السید به دلیل فعالیت در شبکه الجزیره برای اسرائیلی‌ها چهره‌ای شناخته‌شده بود. او گفته بود: «ارتش اسرائیل دو بار مرا تهدید کرد و همین باعث شد احساس کنم بزرگ‌ترین خطر برای جان فرزندانم هستم.»

این خبرنگار غزه‌ای به‌شدت از رسانه‌های بین‌المللی انتقاد کرده و آن‌ها را به جانبداری از روایت اسرائیل، سلب انسانیت از قربانیان فلسطینی و ناتوانی در راستی‌آزمایی مستقل اطلاعات ارائه‌شده توسط ارتش اسرائیل متهم کرده بود.

به گفته السید، رسانه‌های بین‌المللی اعتبار خود را از دست داده بودند و همین موضوع مردم را به سمت شبکه‌های اجتماعی سوق داده بود؛ امری که خطر انتشار اطلاعات نادرست را افزایش می‌داد. او گفته بود: «چرا هنگام اعلام آمار شهدا و مجروحان می‌گویند وزارت بهداشت وابسته به حماس؟ این یک ترفند برای ایجاد تردید در ذهن مخاطب است. این نهاد، وزارت بهداشت فلسطین است.»

یُمنی السید هم‌چنین نسبت به طرح دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، برای آینده غزه ابراز بدبینی کرده و آن را ادامه همان طرح اولیه دانسته بود: تصرف غزه و تبدیل آن به یک «ریویرا». او افزوده بود: «غزه ویران و غیرقابل سکونت شده بود، اما وقتی آن را تصرف می‌کنند، منابعش را هم خواهند گرفت؛ همه به دنبال سهم خود از این کیک هستند.»

او تأکید کرده بود که این طرح هیچ سودی برای مردم غزه نداشت و گفته بود: «اگر واقعاً قصد کمک به فلسطینی‌ها را داشتند، دست‌کم اجرای توافق آتش‌بس را آغاز می‌کردند»، اما به گفته او، چنین اتفاقی هرگز رخ نداد.

السید توضیح داده بود: «طبق توافق، قرار بود روزانه ۶۰۰ کامیون کمک‌های انسانی شامل سوخت، گاز، دارو و مواد غذایی وارد غزه شود، اما در عمل تنها ۱۰۰ تا ۱۶۰ کامیون اجازه ورود داشتند. هیچ سوخت یا دارویی وارد نمی‌شد و آنچه می‌رسید، اغلب شیرینی، شکلات، نوشابه و غذاهای آماده بود. خبری از غذای واقعی، پروتئین و سبزیجات نبود؛ در حالی که مردم غزه دو سال با سوءتغذیه دست‌وپنجه نرم کرده بودند. این یک استراتژی برای تشدید بیماری‌ها بود.»

این خبرنگار فلسطینی تحصیلات خود را در رشته زبان‌ها و ترجمه در دانشگاه قاهره به پایان رسانده بود. تمامی اعضای خانواده گسترده او همچنان در غزه زندگی می‌کردند و گاه‌وبیگاه تصاویری برایش ارسال می‌کردند. او در واکنش گفته بود: «هیچ‌چیز را نمی‌شناسم؛ همه‌جا به صحرایی از آوار تبدیل شده است.»

سفر یُمنی السید و فرزندانش به مصر هزینه مالی سنگینی برای پدرش به همراه داشت. در هفته‌های پایانی نیز گزارش‌هایی درباره سفر برخی خانواده‌ها از غزه به آفریقای جنوبی با پرداخت مبالغی بین ۲۵۰۰ تا ۵ هزار دلار منتشر شده بود. السید در این‌باره گفته بود: «اسرائیل خروج خانواده‌ها از غزه را تسهیل می‌کند، چون در حال پیشبرد طرح خود است. آن‌ها می‌خواهند مردم غزه بروند تا بتوانند پاکسازی قومی فلسطینی‌ها را ادامه دهند.»