مشایه کربلای ری

هنوز خورشید اربعین در آسمان پایتخت جاگیر نشده بود که جان‌های مشتاق نوکری در موکب‌های مسیر جاماندگان، در تلاطم تجهیز آنها برای خدمت‌رسانی به قدم‌هایی شده بودند که با هر عقیده و آرمانی تنها به عشق ارباب در امتداد مشایه عراق، به‌ سوی کربلای ری رهسپار بودند.

امسال هم به کرامت عاشق‌ترین زائر کربلا که زیارتشان، قداستی همچون حریم ملکوتی” سفینه النجاة” دارد، به میزبانی و خدمت در موکب دعوت شده بودم. دعوتی به‌صرف همنشینی با آیات نور که در قاب پرس شده، با نظم خاصی در جعبه‌ای چشم‌نواز دلربایی می‌کردند، تا به نیت سلامتی و تعجیل در امر فرج به ساحت نورانی حضرت هدیه شوند.

میز و صندلی‌های کوچک رنگارنگ در گوشه‌ای از خیمه چیده شده و خادمان مشغول آماده‌کردن وسایل‌های نقاشی بودند؛ برگه‌های نقاشی از کودکان غزه و پیاده‌روی اربعین و مداد رنگی‌هایی که قرار بود نقش‌ها را با دستی کودکانه رنگ و لعاب بدهند.

خادمان میز خدمتی دیگر، گلدان‌های کوچک با ساقه‌ای سبز را برای هدیه به نوجوانان، در قالب پاسخ به معمای جالب با موضوع فلسطین آماده می‌کردند‌.

دندانپزشک جوان هم برای معاینه دندان‌های کودکان و ارجاع آنها به دندانپزشک مناسب، گوشه خیمه به خدمت مشغول بود.

طلبه‌های سید الکریم با هیجانی شورآفرین، هر گوشه از موکب را به خدمتی عاشقانه و خالصانه اختصاص داده بودند و از همان ساعات ابتدایی صبح، هر کدام میزبان خیل عظیمی از عاشقان شده بودیم.

همه آمده بودیم، تا پیام آزادگی شهدای مظلوم قیام عاشورایی را پس از ۱۴ قرن در دنیا فریاد زده و دشمنان پوشالی شاهد حضوری پرشور در عین شعور دلدادگان حسینی در خیابان‌های پایتخت سرزمین شجاعان آزاده صفت باشند.

مادرانی غیور پرور که سربازان نسل ظهور را با نمادی از مظلومیت کودکان غزه به‌رسم همدلی با مادران داغ‌دیده‌شان راهی کرده و معرفت مادرانه‌شان را به کربلای غزه مخابره می‌کردند.

آری امروز، همه آمده بودند تا تجلی سبز جوشش ثارالله باشند و تعجیل در استقرار دولت کریمه موعود جهانی را در هر قدمی استغاثه کنند.

امروز سربازان زمینه‌ساز ظهور نور، پای‌کار حسین علیه‌السلام ایستاده بودند تا مشق رزم آخرالزمانی را در پادگان معرفت امامی که هنوز نشناخته‌ایم، به فرمانده لشکر صاحب‌الزمانی عجل‌الله تعالی فرجه الشریف نشان داد، و ندای “هل من ناصر ینصرنی؟” حسین زمانه را اجابت کنند!