از دیوارهای ویران‌شده اِدلب تا غزه خونین

بر اساس گزارش شبکه خبری الجزیره، دو هنرمند تجسمی، عزیز الاسمر و انیس حمدون، قلم‌های خود را برداشتند تا ویرانه‌ها را به تابلویی تبدیل کنند که از انسانیت سخن می‌گوید. بر روی آنچه از آن دیوارهای ترک‌خورده باقی مانده بود، چهره‌های کودکان غزه و مادران داغدارشان نقش بست، گویی رنگ‌ها داستان شهری را می‌بافتند که با هر پلک زدن مرگ را تجربه می‌کند، تا فریادی خاموش سر دهد که به جهان بگوید زندگی هنوز ممکن است و روزی از زیر خاکستر برخواهد خاست.

قلمی که زبان همبستگی را می‌سازد

نقاشی‌های دیواری که هنرمندان ترسیم می‌کنند، تنها ضربه‌های قلم‌مو نیستند، بلکه زبان اشک و امید هستند، و پل‌هایی بین دو شهری که زخم‌ها آن‌ها را متحد کرده است، تا این نقاشی‌ها در خیابان‌های ادلب تاریخی و آرشیوی باشند که هر عابر پیاده آن را می‌خواند تا مسئله فلسطین عربی همیشه زنده بماند.

عزیز الاسمر، هنرمند گرافیست، در گفتگوی ویژه‌ای با الجزیره نت گفت که «مسئله از سوریه تا غزه یکی است و ما همان دردی را که مردم غزه می‌چشند، تحمل می‌کنیم، زیرا ما در ادلب آن را به دست جنایت رژیم سابق و متحدانش چشیدیم، و ما همزیستی را با مردممان در فلسطین تجربه می‌کنیم، آنچه آن‌ها را آزار می‌دهد، همان درد را به ما نیز می‌رساند».

انیس حمدون، هنرمند تجسمی، در گفتگوی ویژه خود با الجزیره نت توضیح داد که «این نقاشی‌ها بر روی دیوارهای ویران شده، به منزله ارسال پیامی به تمام جهان در مورد جنایات اسرائیل علیه مردم غزه از طریق دیوارهای مدارس در سوریه است».

او افزود: «پیامی که می‌خواهیم به وضوح برسانیم این است که هدف قرار دادن، ترور و خاموش کردن صدای حقیقت که در خبرنگاران غزه تجلی یافته، ما را در مقابل وظیفه پیروزی از طریق قلمی که در اختیار داریم و می‌توانیم با آن نقاشی کنیم، قرار می‌دهد تا راهی باشد برای حمایت از خبرنگارانی که جان خود را فدا می‌کنند تا تصویر نسل‌کشی علیه مردم غزه به جهان برسد».

عزیز الاسمر، همچنین گفت: «ما اینجا در سوریه و از ادلب، مسئله فلسطین را مسئله خودمان می‌دانیم و مردم فلسطین امروز بدون هیچ ارزشی و بدون رعایت حقوقی که قوانین بین‌المللی بر آن تصریح دارد، مورد نقض حقوق بشر قرار می‌گیرند، کودکان کشته می‌شوند و خبرنگاران برای خاموش کردن صدایشان ترور می‌شوند».

او افزود: «ما از آغاز جنگ در غزه، تمامی وقایعی را که در فلسطین به طور کلی و در غزه به طور خاص، پس از تجاوز اسرائیل رخ می‌دهد، پیگیری می‌کنیم و همبستگی خود را با آن‌ها از طریق نقش کردن نقاشی‌ها بر روی دیوارها، و به طور خاص بر روی دیوارهای خانه‌هایمان که توسط هواپیماهای بشار اسد و متحدانش تخریب شده‌اند، ابراز می‌کنیم و این چیزی است که می‌توانیم با آن‌ها همبستگی داشته باشیم».

هنر، کشتارها و گرسنگی در غزه را رصد می‌کند

الاسمر می‌گوید: «نقاشی‌هایی که بر دیوارهای ویران شده و دیوارهای مدارس نقش بسته است، پیامی برای مردم ما در فلسطین است که ما با آن‌ها هستیم، مردم یکی هستند، زخم یکی است و مسئله یکی است، اگر آن‌ها درد بکشند، ما هم درد می‌کشیم».

«ما خبرنگار انس شریف، گزارشگر الجزیره، و خبرنگار مریم ابودقه را که به دست اسرائیلی‌ها به شهادت رسیدند، برای مستندسازی این جنایت، نقاشی کردیم. و این نقاشی‌ها را بر دیوارهای مدارس قرار دادیم تا دانش‌آموزان، به ویژه خردسالان، درباره مسئله فلسطین بدانند و تاریخ را از طریق هنر بیاموزند، زیرا این نقاشی‌ها وسیله‌ای برای مستندسازی و آرشیو وقایع هستند، زیرا بر دیوارهای مدارس آن‌ها قرار دارند. پس هر روز صبح آن‌ها را می‌بینند».

او اشاره کرد که «نقاشی بر روی دیوارها، تجسم جنایات اسرائیلی‌ها است؛ آن‌ها بیمارستان‌ها و مدارس، و حتی مکان‌هایی را که دانشگاه‌ها در آن قرار داشتند، بمباران کردند، به همین دلیل ما تابلویی در مورد کشتار نمازگزاران که منجر به شهادت ده‌ها نفر در حین ادای نماز در مسجد شد، نقاشی کردیم».

در همین راستا، ما کودکی فلسطینی را در حال مقاومت، با نان و سکه‌ای در دست نقاشی کردیم، و پیام آن به جهان این بود که اسرائیلی‌ها در جنایات خود به محاصره بسنده نکردند، بلکه آن را با بمباران و تخریب همراه کردند که حتی کودکان را نیز هدف قرار داد، کودکانی که به دلیل محاصره، گرسنگی بر جسم نحیف آن‌ها مسلط شده بود.

ما همچنین با نقاشی، آتش‌بسی را که پس از ۴۶۶ روز جنگ در غزه به وجود آمد، و ما به آن خیر امیدوار بودیم تا شاید مردم غزه زخم‌های خود را التیام بخشند، اما به سرعت نقض شد و اسرائیل به جنایات خود بازگشت، به تصویر کشیدیم.

الاسمر افزود: «ما همیشه سعی کرده‌ایم وقایع انقلاب سوریه را با آنچه در غزه اتفاق می‌افتد، با توجه به محدودیت‌های اعمال شده بر روزنامه‌نگاران، حملات فیزیکی به آنها و شهادت بسیاری از آنها، مرتبط کنیم. نقش ما این بود که به عنوان یک شخص ثالث، تصویر را به جهانیان ارائه دهیم، بر اهمیت آزادی بیان و دسترسی به حقیقت تأکید کنیم و اطمینان حاصل کنیم که وقایع به همان شکلی که هستند، ثبت می‌شوند.»