آوارگی اجباری در شمال کرانه باختری؛ روایتی تازه از رنج زنان بی‌پناه

بر اساس گزارش پایگاه خبری نساء اف‌ام،‌ در این مطالعه بر اوضاع اجتماعی، اقتصادی و سیاسی زنان و دختران آواره تمرکز دارد و از طریق شهادت‌های میدانی، ابعاد رنج روزمره و چالش‌هایی که آنها در سایه آوارگی اجباری و محرومیت از ابتدایی‌ترین حقوق با آن مواجه هستند را آشکار می‌کند.

در این چارچوب، ما مصاحبه‌هایی با مسئولان انجام دادیم که تجربیات تحقیقاتی و میدانی خود را، علاوه بر داستان‌ها و صداهای زنانی که در برابر آوارگی و محرومیت مقاومت کرده‌اند، مستند کردند.

الهام سامی؛ هماهنگ‌کننده پروژه توانمند‌سازی رهبری زنان

الهام سامی، هماهنگ‌کننده پروژه توانمندسازی رهبری زنان، در گفتگویی با «نساء‌ اف ام» اظهار داشت که بخش اصلی این پروژه، تهیه مطالعه‌ای بود که بر زنان آواره در شمال کرانه باختری تمرکز دارد. هدف از آن، برجسته‌کردن این واقعیت تلخ از جنبه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی آن است.

وی توضیح داد: «ما بر آنچه که از رنج میدانی لمس کردیم، تکیه کردیم. هدیل قزاز و لمیا شلالده این مطالعه را در اردوگاه‌های آوارگان در شمال کرانه باختری انجام دادند». وی اشاره کرد که این مطالعه ابعادی دردناک‌تر از آنچه تصور می‌کردیم، آشکار کرد، زیرا ما داستان‌هایی را مستند کردیم که هم قدرت و مقاومت زنان را بیان می‌کند و هم درد و رنجی که تجربه می‌کنند را بازتاب می‌دهد.

خشونت مضاعف و شکنندگی متقاطع

از سوی دیگر، هدیل قزاز، پژوهشگر حوزه زنان، توضیح داد که این مطالعه بر آسیب‌پذیرترین گروه‌های زنان مانند زنان مسن، زنان دارای معلولیت و سرپرستان خانوار تمرکز کرده است. وی گفت: «داده‌هایی که به دست آوردیم، هم غنی و هم در عین حال شگفت‌انگیز بودند. آنها ابعاد رنج زنان آواره را تأیید کردند، به ویژه در زمینه‌های سرپناه، آموزش و مراقبت‌های بهداشتی. همچنین افزایش قابل توجهی خشونت علیه زنان در زمینه آوارگی، به ویژه در سایه عدم حمایت و  داشتن آینده مبهم، مشاهده کردیم».

وی افزود: «برخی تصور می‌کردند که آوارگی موقت است، اما تاکنون بیش از هشت ماه به طول انجامیده است، که شدت بحران‌هایی را که زنان و خانواده‌هایشان با آن مواجه هستند، تشدید کرده است».

واقعیت میدانی پیچیده و چالش‌های لجستیکی

اما لمیا شلالده، پژوهشگر و فعال حقوق بشر که مسئولیت اجرای کار میدانی را بر عهده داشت، درباره دشواری‌هایی که تیم پژوهشی با آن مواجه بود، صحبت کرد. مهمترین آنها محدودیت‌های اعمال شده توسط اشغالگران، از جمله ایست‌های بازرسی و حملات مکرر، دشواری تردد، و همچنین تغییرات مداوم در مکان‌های آوارگی بود. وی گفت: «دسترسی به نمونه هدف دشوار بود، زیرا بسیاری از خانواده‌ها به طور مداوم از مکانی به مکان دیگر آواره می‌شدند، که مانع از مستندسازی و پیگیری دقیق موارد شد».

سند مبارزه و ندای انسانی

مسئولان این مطالعه معتقدند که این تحقیق فراتر از یک کار پژوهشی صرف است، بلکه یک سند مبارزه است که شهادت‌هایی از قلب رنج را ثبت می‌کند و یک فریاد انسانی را تشکیل می‌دهد که از نهادهای حقوق بشر و سازمان‌های بشردوستانه می‌خواهد برای حمایت از زنان آواره و تضمین کرامت و حقوق آنها فوراً اقدام کنند.

قزاز در پایان صحبت‌های خود تأکید می‌کند: «ما فقط رنج را رصد نمی‌کنیم، بلکه برای ایجاد آگاهی فمینیستی و اجتماعی تلاش می‌کنیم که خواستار عدالت است و مسائل زنان آواره را در کانون توجه سیاسی و حقوقی قرار می‌دهد، در سایه تداوم آوارگی اجباری که به طور هدفمند غیرنظامیان فلسطینی را هدف قرار می‌دهد».