آلاء و خواهرانش؛ داستانی از امید و مقاومت در دل بحران غزه

خبر اصلی:

«براساس گزارش الجزیره؛ آلاء مسئول چهار خواهر کوچکتر خود است که به تنهایی در چادری در داخل کمپ یتیمان آواره در منطقه المواسی، در غرب شهر خان‌یونس در جنوب نوار غزه زندگی می‌کنند. آنان شاهد جزئیات شهادت پدر و مادرشان بودند. دختر بزرگ خانواده خود را سرپرست خانواده می‌داند و می‌گوید اگر برادر داشتیم می‌توانستیم به آن تکیه کنیم. یکی از خواهران با ساخت و فروش جواهرات دستی تلاش برای تامین مخارج کرده است.»

تحلیل خبر:

 آلاء، به عنوان یک دختر ۱۵ ساله، ناگهان مسئولیت نگهداری از چهار خواهر کوچکترش را بر عهده گرفته است. این بار سنگین می‌تواند منجر به بروز مشکلات روانی مانند اضطراب، افسردگی و استرس پس از سانحه  (PTSD)  شود.

فقدان پدر و مادر در سنین پایین، به‌ویژه در شرایط بحرانی، می‌تواند احساس تنهایی و ناامیدی را تشدید کند. آمارها نشان می‌دهد که بسیاری از کودکان در مناطق جنگ‌زده دچار اختلالات روانی می‌شوند، که این اختلالات نه تنها بر روی کیفیت زندگی آنها تأثیر می‌گذارد بلکه بر روی توانایی‌های تحصیلی و اجتماعی‌شان نیز اثرگذار است. بنابراین، نیاز به خدمات مشاوره روانی و برنامه‌های حمایتی برای این گروه سنی ضروری است.

علاوه بر مشکلات روانی، شرایط بهداشت عمومی نیز در غزه به شدت رو به وخامت است. جنگ و محاصره مداوم باعث کمبود دارو، غذا و خدمات بهداشتی شده است. این کمبودها می‌تواند منجر به شیوع بیماری‌های واگیر، سوءتغذیه و مشکلات بهداشتی مزمن شود.

در این شرایط، دسترسی به خدمات پزشکی برای زنان و دختران بسیار محدود است. نبود امکانات بهداشتی مناسب می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های عفونی را افزایش دهد. زنان باردار و مادران شیرده نیز در معرض خطرات جدی قرار دارند؛ چرا که کمبود مراقبت‌های پیش‌زایمان و پس‌زایمان می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری برای سلامت مادر و نوزاد داشته باشد.

وضعیت سرپناه آوارگان در غزه یکی از بزرگ‌ترین چالش‌هاست. با شروع فصل سرد زمستان، چادرهای آوارگان دچار آب‌گرفتگی شده و غیرقابل سکونت می‌شوند. طبق گزارش‌ها، حدود ۷۴ درصد چادرها غیرقابل استفاده شده‌اند و نیاز فوری به تعویض دارند. این شرایط نه تنها بر سلامت جسمی افراد تأثیر می‌گذارد بلکه بر روی سلامت روان آنان نیز تأثیر منفی خواهد گذاشت.

زندگی در چادرها با مشکلات زیادی همراه است؛ از جمله کمبود آب آشامیدنی سالم، عدم وجود امکانات بهداشتی مناسب و خطرات ناشی از سرما. این شرایط می‌تواند منجر به بروز بیماری‌های تنفسی، عفونت‌های پوستی و سایر مشکلات بهداشتی شود که زنان و کودکان را بیشتر تحت تأثیر قرار می‌دهد.

فقدان امنیت فیزیکی در اردوگاه‌ها نیز نگرانی بزرگی برای زنان است. آنها ممکن است در معرض خشونت‌های خانگی یا تجاوز قرار بگیرند که خود عامل دیگری برای افزایش آسیب‌پذیری آنهاست. در چنین شرایطی، نیاز به حمایت‌های اجتماعی از سوی نهادهای بین‌المللی و محلی بیشتر احساس می‌شود.

آلاء به عنوان خواهر بزرگتر باید از خواهران کوچکترش مراقبت کند، اما او نیز نیازمند حمایت است. فقدان شبکه‌های حمایتی برای زنان در این بحران باعث افزایش آسیب‌پذیری آنها می‌شود.

سازمان‌های غیردولتی باید برنامه‌هایی را برای ارائه خدمات مشاوره روانی، آموزش مهارت‌های زندگی و فراهم کردن امکانات آموزشی برای دختران طراحی کنند. همچنین ایجاد فضاهای امن برای زنان و دختران که بتوانند در آنجا احساس امنیت کنند، امری ضروری است.

جامعه مدنی باید فعالانه در تلاش برای ایجاد آگاهی درباره حقوق زنان و کودکان اقدام کند. برگزاری کارگاه‌ها و دوره‌های آموزشی درباره حقوق بشر، مهارت‌های زندگی و مدیریت بحران می‌تواند به تقویت توانمندی‌های فردی کمک کند.

برای بهبود وضعیت، نیاز فوری به تأمین داروها و خدمات پزشکی برای زنان باردار و مادران شیرده وجود دارد. همچنین راه‌اندازی مراکز مشاوره روانی ویژه برای کودکان و نوجوانان یتیم تا بتوانند احساسات خود را بیان کنند بسیار مهم است.

فراهم کردن دسترسی به آموزش برای دختران تا آنها بتوانند مهارت‌هایی را کسب کنند که در آینده به آنها کمک کند نیز ضروری است. ایجاد برنامه‌هایی برای کمک مالی به خانواده‌های یتیم تا بتوانند نیازهای اولیه خود را تأمین کنند یکی دیگر از راهکارهای مؤثر خواهد بود.

وضعیت زنان و دختران در غزه نمایانگر چالش‌های بزرگتری است که در پی جنگ و بحران انسانی ایجاد شده است. بحران سرپناه، کمبود منابع اولیه، فقدان حمایت‌های اجتماعی و مشکلات بهداشت عمومی همگی عواملی هستند که سلامت جسمی و روانی آنها را تهدید می‌کند.

برای بهبود شرایط، نیاز فوری به توجه جهانی وجود دارد؛ اقداماتی که نه تنها شامل تأمین نیازهای اساسی بلکه همچنین شامل تقویت حقوق بشر، آموزش مهارت‌ها، و ایجاد شبکه‌های حمایتی باشد. تنها با همکاری بین‌المللی می‌توان امید داشت که آینده‌ای بهتر برای این نسل جوان رقم بخورد.

زهرا ملکوتی‌پور