هامبورگ، اشک‌ها و فریادها را برای غزه در آغوش کشید

در خیابان‌های هامبورگ، باران آرام می‌بارید، اما اشک‌ها پرشورتر از قطرات باران بر گونه‌ها می‌غلتید. زن و مرد، پیر و جوان، شانه‌به‌شانه ایستاده بودند… پرچم فلسطین را در دست، نام شهدا را بر زبان، و قلبی زخمی از دیدن کودکانی که در غزه حتی فرصت نفس کشیدن در آغوش مادر را نیافته‌اند.

مادران هامبورگی، با چشمانی که سال‌ها عشق و مهربانی را دیده‌اند، امروز اشک‌هایی ریختند که برای فرزندان خود نبود… برای کودکانی بود که هرگز ندیده‌اند، اما مادر بودن، مرز نمی‌شناسد.
اینجا، در میانه اروپا، دست‌ها به نشانه اعتراض و دعا همزمان بالا می‌رود، فریادی علیه ظلم، و زمزمه‌ای برای آرامش کسانی‌که زیر آوار یا در آتش جنگ پر کشیدند.

هامبورگ، با تمام فاصله جغرافیایی، امروز غزه را در آغوش گرفت. در صدای شعارها، صدای لالایی مادران فلسطینی شنیده می‌شد، و در نگاه‌ها، سوگ و مقاومت توأمان. این تجمع فقط یک اعتراض نبود؛ عهدی بود که تا روزی که عدالت از میان آوار برخیزد و لبخند به چهره کودکان غزه بازگردد، سکوت نخواهند کرد.