راز سلامت روان بزرگسالی در کودکی نهفته است

مجله «ساینتیفیک امریکن» گزارش داد که این تحقیق که توسط تیمی از محققان دانشگاه‌های میزوری و ایلینوی آمریکا انجام و در مجله «ژورنال آو پرسونالیتی اند سوشال سایکولوژی» منتشر شده است، تأکید می‌کند که تعامل کودکان با مادران و دوستان نزدیکشان در سال‌های اولیه کودکی، بر احساس امنیت و توانایی آن‌ها برای اتکا به دیگران در آینده تأثیر می‌گذارد.

به گزارش روزنامه العرب، کلی دوگان، استاد روانشناسی در دانشگاه میزوری و نویسنده اصلی این مطالعه، توضیح داد: افرادی که در دوران کودکی با مادران خود ارتباط گرم و نزدیکی داشته‌اند، در بزرگسالی در تمام روابط خود احساس امنیت و آرامش بیشتری می‌کنند. او اشاره کرد که دوستی‌های اولیه در مدرسه فرصتی برای یادگیری قواعد «داد و ستد» (تعامل دوطرفه) فراهم می‌آورد.

نتایج همچنین نشان داد که سطح اضطراب و اجتناب در روابط کودک بر اعتماد او به دیگران در آینده تأثیر می‌گذارد. هر چه سطوح اضطراب و اجتناب پایین‌تر باشد، رابطه امن‌تر و برقراری ارتباط آسان‌تر است، در حالی که سطوح بالاتر منجر به اجتناب از درخواست حمایت عاطفی و اتکا به دیگران می‌شود.

آر. کریس فرالی، استاد روانشناسی دانشگاه ایلینوی و محقق همکار، خاطرنشان کرد که کیفیت و رشد دوستی‌های اولیه در دوران کودکی به تعیین سبک دلبستگی بزرگسالان کمک می‌کند و در نتیجه، نقشی اساسی در رفتار عاطفی و اجتماعی آن‌ها در مراحل بعدی زندگی دارد.

برای ایجاد یک رابطه عمیق و پایدار با فرزندان، والدین باید به حرف‌های آن‌ها گوش دهند، گویی آن مهم‌ترین کار دنیاست. وقتی کودکان احساس می‌کنند صدایشان شنیده می‌شود—چه پنج ساله باشند و چه بیست و پنج ساله—احساس ارزشمندی می‌کنند.

کیفیت دوستی‌های اولیه و رشد آن‌ها در کودکی، به تعیین سبک دلبستگی بزرگسالان کمک کرده و نقش اساسی در رفتار عاطفی و اجتماعی آن‌ها در مراحل بعدی زندگی ایفا می‌کند.

همچنین، والدینی که تلفن‌های همراه خود را کنار می‌گذارند و تمام توجه خود را به فرزندانشان معطوف می‌کنند، کودکانی را پرورش می‌دهند که درک می‌کنند شایسته وقت دیگران هستند. سال گذشته، تیمی از محققان یک مطالعه جامع برای بررسی رابطه بین تجربیات اولیه زندگی، به ویژه روابط خانوادگی، و سلامت روان افراد در بزرگسالی انجام دادند.

این مطالعه یکی از بزرگترین تحقیقاتی است که به تحلیل رابطه میان کیفیت رابطه والدین و فرزندان از یک سو و سلامت روان بزرگسالان از سوی دیگر می‌پردازد. در این پژوهش، داده‌ها از بیش از ۲۰۰ هزار مصاحبه و نظرسنجی در ۲۱ کشور مختلف جهان جمع‌آوری شد که نشان‌دهنده تنوع گسترده فرهنگی و مذهبی بود.

جاناتان ت. روث‌ول و تایلی داودی از شرکت «گالوپ» (یکی از شرکت‌های پیشرو جهانی در زمینه تحقیقات پیمایشی و تحلیل داده‌ها) به بررسی این موضوع پرداختند که کیفیت رابطه والد-کودک چگونه بر رفاه افراد در بزرگسالی و ارتباط آن با سلامت روان و شکوفایی شخصی تأثیر می‌گذارد؛ این رابطه با شاخص‌هایی مانند امید به زندگی، رضایت از سلامتی و احساسات کلی سپاسگزاری اندازه‌گیری شد.

تیم تحقیق به این نتیجه رسید که افرادی که در محیط‌های خانوادگی گرم و حمایتگر بزرگ شده‌اند، «در بزرگسالی از سلامت روان و رفاه بهتری برخوردارند، این تأثیرات مثبت در تمامی کشورهای مورد مطالعه مشهود بود.» حتی در کشورهای با درآمد بالا که نیازهای اساسی تأمین شده است، مشاهده شد که کیفیت رابطه والد-کودک همچنان تأثیر قابل توجهی بر رفاه افراد دارد.

در مقابل، به نظر می‌رسد شرایط اجتماعی و اقتصادی در کشورهای در حال توسعه یا کم‌درآمد، مانند فقر یا درگیری‌های اجتماعی، بر این رابطه و رفاه عمومی افراد تأثیر می‌گذارد. نتایج مطالعه همچنین نشان داد که والدینی که در تمامی کشورها مذهبی‌تر بودند، تمایل به ایجاد روابط بهتری با فرزندان خود داشتند، که این امر می‌تواند نشان‌دهنده نقش دین در تقویت پیوندهای خانوادگی باشد.

این مطالعه همچنین نشان داد که کیفیت رابطه والد-کودک تأثیری بیشتر از بسیاری عوامل دیگر، از جمله وضعیت اجتماعی-اقتصادی، تحصیلات و درآمد، بر رفاه افراد داشته است. محققان معتقدند که عوامل خانوادگی جزء قوی‌ترین عواملی هستند که بر سلامت روان و رفاه شخصی تأثیر می‌گذارند.