فریاد بلانشت در الجونة: نگاهی به اشک و امید پناهندگان

به گزارش الجزیره، بلانشت که سفیر حسن‌نیت، کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان، است، در گفت‌وگویی با ریا ابی راشد در هشتمین دوره جشنواره، از مسیر طولانی خود در حمایت از آوارگان سخن گفت و تأکید کرد: «هنر می‌تواند پلی باشد میان آگاهی و مهربانی؛ می‌تواند به قربانیان، در میان هیاهوی جهان، دوباره چهره انسانی ببخشد.»

لمس زندگی پناهندگان از نزدیک 

بلانشتِ ۵۶ ساله توضیح داد که فعالیتش با کمیساریا او را به دل زندگی پناهندگان برده؛ از جمله پناهجویان فلسطینی که با وجود گذشت دهه‌ها از «نکبه»، هنوز رؤیای بازگشت به سرزمین خود را در دل دارند. 

او گفت: «نسل‌هایی در تبعید به دنیا آمده‌اند، با حافظه‌ای مشترک از رنج و امید. آن‌ها فقط می‌خواهند شنیده شوند و شأن انسانی‌شان محترم دانسته شود.»

بلانشت افزود که سازمان ملل در دو سال اخیر «روی صندوق جهانی حمایت از آوارگان» کار می‌کند و کمپین‌هایی برای انعکاس صدای قربانیان جنگ و مهاجرت به راه انداخته است. او باور دارد که سینما و هنر می‌توانند تصویر سطحی از پناهنده بودن را تغییر دهند و دنیایی از ارزش‌های انسانی را نشان دهند.

مصر؛ الگویی در همراهی انسانی 

بلانشت در سخنانش از مصر تمجید کرد و گفت این کشور نقشی بزرگ در «حفظ ثبات منطقه و میزبانی پناهندگان» از کشورهای همسایه، به‌ویژه سودان و سوریه، دارد. 

به گفته او، مصر اکنون میزبان بیش از یک‌ونیم میلیون پناهنده است که برخلاف بسیاری از کشورهای دیگر، در کمپ‌های جداگانه زندگی نمی‌کنند، بلکه در دل جامعه مصری حضور دارند:  «این همزیستی حس کرامت و انسانیت را در آن‌ها زنده نگه می‌دارد.»

او این تجربه را «مدلی انسانی شایسته تحسین جهانی» دانست، زیرا در آن، کرامت انسان محور سیاست‌هاست؛ چیزی که بسیاری از کشورها در برخورد با پناهندگان از آن غافل‌اند.

سودان؛ زخمی باز در وجدان انسانیت 

بلانشت به بحران سودان نیز پرداخت و آن را یکی از بزرگ‌ترین فجایع انسانی امروز جهان توصیف کرد. جنگ در این کشور بیش از ۱۲ میلیون نفر را وادار به فرار کرده است. 

وی با اندوه گفت: «با خانواده‌هایی دیدار کردم که نیمه‌شب فقط با کودکان‌شان از خانه گریختند، بدون هیچ‌چیز دیگر. آن‌ها در گِل ولای وفقر شدید زندگی می‌کنند، و کمیساریا نیز با کمبود بودجه جدی روبه‌روست.»

به باور او، این بحران یادآور شکنندگی وضعیت پناهندگان در سراسر دنیاست؛ و بی‌توجهی جامعه جهانی، تهدیدی برای خودِ مفهوم «همبستگی انسانی» محسوب می‌شود.

هشت سال در خدمت بشریت 

کیت بلانشت در ادامه از هشت سال فعالیتش در حوزه کمک‌های انسانی گفت و آن را «تجربه‌ای که نگاهش به زندگی را تغییر داد» توصیف کرد: «یاد گرفتم کمک فقط غذا و پناهگاه نیست، بلکه حفظ هویت و کرامت کسانی است که همه‌چیزشان را از دست داده‌اند.»

او یادآور شد که تعداد پناهندگان در یک دهه گذشته بیش از دو برابر شده و از ۶۰ میلیون نفر گذشته است، در حالی‌که کمک‌های مالی جهانی رو به کاهش است. بلانشت تأکید کرد که «حمایت روحی و روانی به اندازه کمک مادی اهمیت دارد»، مخصوصاً برای کسانی که از جنگ، فقر و تغییرات اقلیمی زخم خورده‌اند.

از «کابوریا» تا هالیوود 

در بخش دوم نشست، بلانشت از روزگار جوانی خود گفت؛ زمانی‌که در دوران دانشجویی در قاهره، در فیلم «کابوریا» به کارگردانی خيري بشارة و با بازی احمد زکی، در صحنه‌ای کوتاه ظاهر شد. 

با خنده گفت: «برای آن نقش فقط یک ساندویچ فلافل گرفتم! اما همان تجربه ساده جرقه‌ای بود که مسیر زندگی مرا عوض کرد.»

به گفته او، آن لحظه به او آموخت که هنر هیچ مرز و زبانی نمی‌شناسد و صمیمیت انسانی، زبان مشترک همه مردم جهان است.

تقدیر و پیام پایانی 

در پایان نشست، جشنواره الجونه از کیت بلانشت با جایزه «قهرمان انسانیت» تقدیر کرد؛ جایزه‌ای به پاس تلاش‌های بی‌وقفه‌اش برای دفاع از پناهندگان و حمایت از انسان‌های آسیب‌پذیر.

او هنگام دریافت جایزه، پیش از نمایش جهانی فیلم تازه‌اش «پدر، مادر، خواهر، برادر» ساخته جیم جارموش گفت: «شاید هنر نتواند دنیا را به‌تنهایی تغییر دهد، اما می‌تواند یادمان بیاورد که در هر بحران، انسانی منتظر شنیده شدن است.»

بلانشت سخنانش را با لبخند و احساسی عمیق پایان داد: «اگر هنر مأموریتی دارد، آن این است که ما دنیا را با چشمان دیگری ببینیم… و همین کاری است که در الجونه در حال انجام آن هستیم.»