عقیله بنی‌هاشم؛ اسوه شفقت و حکمت

او در دامان کسی پرورش یافت که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم درباره‌اش فرمود: “فاطمه پاره تن من است”. و در مکتب کسی رشد کرد که پیامبر عظیم الشان درباره‌اش فرمود: “أنا مدينة العلم و علي بابها” – من شهر علمم و علی (علیه السلام) دروازه آن.

فاطمه زهرا سلام الله علیها که الگوی کامل ایمان و تقوا است، نخستین درس‌های استواری و پایداری را به دخترش آموخت و  امیرالمومنین علی مرتضی (علیه السلام) که درهای حکمت و دانش را به روی بشریت گشود، ژرف‌ترین معارف را به او تعلیم داد. در چنین محیطی بود که زینب به «عقیله بنی هاشم» بدل گشت،  بانویی که شرافت و دانشش در میان خاص و عام زبانزد شد.

اما ابعاد وجودی این بانوی بزرگ در کاروان عشق و شهادت به کمال رسید. پس از عاشورا، او بود که بار سنگین امانت را بر دوش کشید. پرستاری از کاروان مصیبت‌زده، پاسداری از جان امام سجاد علیه السلام و رساندن پیام خون شهدا به گوش تاریخ، همه و همه را با شجاعتی کم‌نظیر به انجام رساند. خطبه‌های آتشین او در کوفه و شام، چنان اثرگذار بود که پایه‌های ستمگران را لرزاند و حقانیت نهضت کربلا را برای همیشه در دفتر زمان ثبت کرد.

میلاد حضرت زینب کبری سلام الله علیها تنها یادآور تولد یک بانوی بزرگ نیست؛ بلکه طلوع اسوه‌ای است که «پرستاری» را از حیطه جسم فراتر برد و آن را به «پاسداری از یک امت» و «مرهم نهادن بر زخم‌های تاریخ» تعریف کرد. او به جهانیان آموخت که شجاعت و مهربانی، دو روی یک سکه‌اند و می‌توان در سخت‌ترین لحظات، هم قهرمان بود و هم پرستار.

در روز پرستار، که همزمان با میلاد این بانوی بزرگوار است، پرستارانی را بزرگ می‌داریم که وارث روحیه زینبی‌اند. این پرستاران در خط مقدم سلامت، با صبر و شجاعت، مرهم بر زخم‌های جسم و جان می‌شوند و درس ایثار می‌آموزند.

پرستاری تنها یک شغل نیست، بلکه دعوتی است به مهربانی و فداکاری. پرستاران، با از خودگذشتگی، درس انسانیت به جامعه می‌آموزند.

درود و رحمت بی‌پایان خدا بر حضرت زینب (سلام الله علیها) باد، آن اسوه بی‌همتای صبر و استقامت، که در تاریک‌ترین شب‌های تاریخ، چراغ امید را با دستان پر مهر خویش فروزان نگاه داشت. و درود بر همه آنان که راه او را ادامه می‌دهند و در مسیر خدمت به بشریت، با ایثاری بی‌کران، از هیچ فداکاری دریغ نمی ورزند.

زینب حیدری