آسیب‌های تک‌فرزندی

کودکان تک‌فرزند معمولاً در محیطی سرشار از توجه بزرگ می‌شوند و این تمرکز می‌تواند منجر به شکل‌گیری رفتارهای خودمحور، حساسیت بالا نسبت به انتقاد و وابستگی عاطفی شدید گردد. همچنین، فقدان تجربه‌های تعاملی با هم‌سن‌وسالان در خانه، رشد اجتماعی آن‌ها را با چالش‌هایی مواجه می‌سازد.

سمیه طاهری، روان‌شناس و مشاور خانواده، بیان می‌کند که کودکان تک‌فرزند به طور معمول در کانون توجه والدین قرار دارند و این تمرکز می‌تواند نوعی خودمحوری در رفتار آن‌ها ایجاد کند. زمانی که کودک همیشه در اولویت است و کمتر با رقابت یا تقسیم منابع روبرو می‌شود، ممکن است درک محدودی از مفهوم دیگری پیدا کند و این ویژگی در تعاملات اجتماعی آینده می‌تواند به شکل ضعف در همدلی یا ناتوانی در پذیرش تفاوت‌ها بروز کند.

وی همچنین اشاره می‌کند که تعامل مداوم کودکان تک‌فرزند با بزرگ‌ترها باعث می‌شود این کودکان واژگان پیچیده‌تری داشته باشند، منطق قوی‌تری را به کار ببرند و گاهی دیدگاه‌هایی فراتر از سن خود داشته باشند. بااین‌حال، این بلوغ ظاهری همیشه با پختگی عاطفی همراه نیست و گاهی کودک در مواجهه با ناکامی یا تضاد، واکنش‌هایی کودکانه و شدید نشان می‌دهد که نشان‌دهنده رشد نامتوازن است.

این روان‌شناس و مشاور خانواده تأکید می‌کند که نبود خواهر و برادر به معنای فقدان تمرین روزانه در حل تعارض، مذاکره و تحمل تفاوت‌ها است. کودکان تک‌فرزند ممکن است در محیط‌های گروهی دچار سردرگمی یا اضطراب شوند، زیرا تجربه‌ای از رقابت سالم یا همزیستی با هم‌سن‌وسالان در خانه نداشته‌اند. این خلأ تربیتی، اگر با فعالیت‌های گروهی و تعاملات اجتماعی جبران نشود، می‌تواند به انزوا یا پرخاشگری منجر گردد.

خبرگزاری ایمنا