«غزه» و «گرسنگی»؛ واژگانی که رئیس‌جمهور اسرائیل را از کنفرانس اقلیم فراری داد

بر اساس این مقاله که در رسانه‌های عبری منتشر شده است، به جای پاسخگو کردن رهبران اسرائیلی برای اقداماتشان در غزه، آن‌ها از رویارویی با استدلال‌های دیگران فرار می‌کنند و این موضوع به بالاترین سطح «اسرائیل» و رئیس‌جمهور آن نیز گسترش یافته است. این مقاله تا حدی اشاره می‌کند: انتظار می‌رفت موج مک‌کارتیسمی که «اسرائیل» را درنوردیده است، به محیط زیست و اقلیم نیز سرایت کند، اما انتظار نمی‌رفت که رئیس‌جمهور اسرائیل، اسحاق هرتزوگ، در این موج مشارکت کند، به ویژه در چارچوب مجمع اقلیمی که خود او آن را راه‌اندازی کرده است.

به گزارش پایگاه خبری الوقت، این مجمع با بودجه یک بنیاد خیریه (صهیونیستی) برای حمایت از یک برنامه زیست‌محیطی و اقلیمی که کاملاً از سیاست‌های دولت غایب است، تأسیس شد.

با این حال، از بین پنج سخنرانی، علاوه بر سخنرانی افتتاحیه خانین، همه حاضران بر یک سخنرانی تمرکز کردند.

این سخنرانی توسط پروفسور رونی استرایر با عنوان «غزه: گرسنگی به عنوان یک شوک جمعی» ارائه شد.

این کافی بود تا کانال ۷ کل رویداد را «کنفرانسی که به بررسی گرسنگی و نوار غزه می‌پردازد» توصیف کند و گلیک اعلام کند: «در حالی که ۴۸ نفر از گروگان‌های ما در تونل‌های غزه رنج می‌برند، بحث در مورد «سیاست‌های گرسنگی در غزه» پوچ است. من از همه شرکت‌کنندگان در این کنفرانس پوچ می‌خواهم حمایت خود را پس بگیرند، به ویژه دفتر هرتزوگ و وزارت حفاظت از محیط زیست، که باید قاطعانه این جلسه را تحریم کنند».

به گفته گلیک، تخصیص بودجه عمومی برای آسیب رساندن به «اسرائیل» و سربازان ارتش دفاعی اسرائیل بی‌فایده است. هیچ بودجه عمومی در این سمینار آنلاین استفاده نشد، اما وزیر حفاظت از محیط زیست، ایدیت سیلمان، برای حضور خود به چیزی بیش از این نیاز نداشت.

نویسنده ادامه می‌دهد: سیلمان مدتی است که به دنبال فرصتی برای نزدیک شدن به جناح‌های راست‌گرا برای تقویت پایگاه خود است.

بخش دیگری از مقاله می‌گوید: شایسته است به هویت مردی که عنوان سخنرانی‌اش این همه جنجال به پا کرد، یعنی استرایر، اشاره کنیم. استرایر ۷۳ ساله، متخصص مددکاری اجتماعی است و تا همین اواخر رئیس شورای امنیت غذایی اسرائیل بود؛ نهادی که با وزیر رفاه و هیئت وزیران همکاری می‌کند و سیاست‌هایی را برای ارتقای امنیت غذایی شهروندان تعیین می‌کند.

او مردی با تجربه و دانش گسترده است، اما هیچ‌کس از وزارت حفاظت از محیط زیست یا دفتر رئیس‌جمهور اسرائیل به خود زحمت نداد که با او صحبت کند و قبل از عقب‌نشینی علنی و فرار، از محتوای سخنرانی‌اش مطلع شود. همه به او حمله کردند – انجمن، رسانه‌ها، وزیر اسرائیلی و رئیس‌جمهور – بر اساس عنوانی چهار کلمه‌ای که هیچ‌کدام از آن‌ها از آن اطلاعی نداشتند.

سخنرانی استرایر، با یک مکث، با توضیحی کلی درباره شورای امنیت غذایی اسرائیل آغاز شد، سپس به طور خاص به وخامت وضعیت امنیت غذایی مردم اسرائیل از ۷ اکتبر پرداخت، و ابتدای بخش بعدی به گروگان‌ها و وضعیت غذایی و بهداشتی ناپایدار آن‌ها اختصاص یافت.

تنها در این نقطه، استرایر به وضعیت غذایی ساکنان نوار غزه پرداخت. این‌ها موضوعاتی نبودند که اسرائیلی‌ها را خوشحال کند، بلکه بر اساس تحقیقات و دانش موجود در مؤسسات بین‌المللی معتبر بود. استرایر نکات اصلی گزارشی را ارائه کرد که حدود یک ماه قبل توسط مرکز برنامه‌ریزی بین‌المللی (IPC) منتشر شده بود، که یک مشارکت جهانی شامل ۲۱ سازمان پیشرو مانند سازمان ملل، سازمان بهداشت جهانی، بانک جهانی و غیره است.

گزارش این سازمان، نوار غزه را در بالاترین سطح – «فاجعه‌بار» (۵ از ۵) – از نظر سطح محرومیت غذایی و تعداد افراد در معرض خطر قریب‌الوقوع، طبقه‌بندی کرد.

استرایر اشاره کرد که جمع‌آوری داده‌ها در طول جنگ فرآیندی بسیار پیچیده است و همه طرف‌های درگیری از داده‌ها به شیوه‌ای کنایه‌آمیز استفاده می‌کنند. با این حال، او دیروز به «تایمز اسرائیل» گفت: «من قطعاً از کسانی نیستم که ادعا می‌کنند اسرائیل عمداً نسل‌کشی می‌کند»، اگرچه برخی از نهادهای رژیم، گرسنگی را به عنوان یک فرآیند سیاسی هدفمند ترویج می‌کنند.

«متأسفم که به گروهی از محققان اسرائیلی اجازه داده نشد که وارد نوار غزه شوند و ارزیابی حرفه‌ای از وضعیت ساکنان انجام دهند؛ این می‌توانست مفید باشد».

شنیدن آنچه جهان درباره ما می‌گوید بسیار دردناک است، اما من معتقدم که رفتار ما در نوار غزه و اشتباهاتی که مرتکب می‌شویم، ساکنان را در وضعیت بسیار بدی قرار داده است. من متخصص گرسنگی عمدی نیستم، بنابراین در مورد آن صحبت نکردم، اما معنی امنیت غذایی را درک می‌کنم.

«آن‌ها شش معیار برای امنیت غذایی تعیین کرده‌اند – مانند دسترسی، سهولت دسترسی و پایداری تأمین آن – و خودتان می‌توانید ببینید که وضعیت در نوار غزه در حال حاضر خوب نیست. وقتی صدها هزار نفر از اینجا به آنجا و از آنجا به اینجا منتقل می‌شوند، چه انتظاری دارید؟»