شمارش معکوس برای تعطیلی آخرین سالن‌های زیبایی

اینجا، در یک اتاق کوچک با آینه‌ای ترک‌خورده و بوی تند رنگ مو، میناگل مشغول کار است. دستانش با سرعتی حیرت‌آور و مهارتی حرفه‌ای، گیسوی زنی دیگر را می‌بافد و آرایش می‌کند. نوری که از پنجره‌ای کوچک و پنهان به داخل می‌تابد، تنها روشنایی این سالن زیبایی مخفی است. صدای موتورسیکلتی در دوردست، همه را برای لحظه‌ای میخکوب می‌کند و نفس‌ها در سینه حبس می‌شود. ترس، مهمان همیشگی این چهار دیواری است.

این صحنه، صحنه‌ای از یک فیلم هیجان‌انگیز نیست؛ واقعیت روزمره هزاران زن در افغانستان تحت حاکمیت طالبان است. امروز، این پناهگاه‌های مخفی کوچک نیز در معرض تهدیدی جدی قرار گرفته‌اند. طالبان با صدور دستورالعملی جدید به رهبران محلی، به این سالن‌ها فرصت یک‌ماهه‌ای داده تا برای همیشه درهای خود را ببندند، در غیر این صورت با دستگیری و مجازات نامعلومی روبرو خواهند شد.

به گزارش گاردین، این یورش جدید، فصل بعدی یک سرکوب سیستماتیک است. در سال ۲۰۲۳، طالبان با تعطیلی اجباری بیش از ۱۲ هزار سالن زیبایی رسمی، نان از دهان حدود ۵۰ هزار زن آرایشگر ربودند و آنان را به ورطه فقر و ناامیدی رها کردند. بسیاری از این زنان، سرپرستان خانواده هستند و این شغل، تنها روزنه درآمدشان بود. اکنون، طالبان قصد دارند آخرین نفس‌های این حرفه را نیز در گلو خفه کنند.

اما برای زنانی مانند میناگل، تسلیم‌شدن گزینه‌ای نیست. او که با چشمانی خسته اما مصمم به آینه نگاه می‌کند، می‌گوید: اگر این کار را نکنم، فرزندانم گرسنه می‌مانند. ترس همیشه هست، اما صدای قارقار شکم بچه‌ها از ترس طالبان بلندتر است. او و همکارانش مانند پارتیزان‌های خاموش، با ایجاد شبکه‌های مخفی ارتباطی و استفاده از پیام‌رسان‌های رمزگذاری‌شده، مشتریان خود را فرامی‌خوانند. هر مشتری، تنها از طریق معرفی یک فرد مطمئن می‌تواند به این پناهگاه‌ها راه یابد.

این سالن‌های کوچک، بسیار فراتر از یک مکان برای آرایش هستند. آنها به پناهگاهی امن برای زنان تبدیل شده‌اند؛ جایی که برای دقایقی می‌توانند در یک محیط زنانه آزادانه نفس بکشند، درباره رنج‌هایشان حرف بزنند و در آینه، تصویری از خود را ببینند که نظام حاکم سعی در محو کردن آن دارد.

طالبان این مکان‌ها را مراکز فساد و ناقض قوانین شریعت می‌نامند. اما ناظران بین‌المللی و سازمان‌های حقوق بشر، این اقدام را بخشی از سیاست‌های آپارتاید جنسیتی گسترده‌تر طالبان می‌دانند که هدف نهایی آن، حذف کامل زنان از عرصه عمومی و محبوس کردن آنان در چهار دیوار خانه است. ممنوعیت کار، تحصیل، رفت‌وآمد و اکنون، حتی محروم کردن آنان از کوچک‌ترین فضای زنانه و خودمانی.

اکنون ساعت شمارش معکوس آغاز شده است

یک ماه؛ سی روز! زنان آرایشگر افغانستان در این فرصت ناچیز، بین گرسنگی و ترس، گیر افتاده‌اند. تصمیمی که بگیرند، هر چه باشد، عواقبی سنگین خواهد داشت. داستان مینا و هزاران زنی مانند او، داستان مقاومتی خاموش در برابر سیستمی است که می‌خواهد وجودشان را از انظار پنهان کند. اما آنان در سکوت، با یک قلم موی آرایش و یک رژ لب، بر روی صورت همدیگر، نقش ایستادگی را ترسیم می‌کنند.