معصومه‌آباد استخبارات بعثی ها را به بازی گرفت

معصومه آباد، دختر دلیر و افتخارآفرین ایران، هنگامی که فقط هفده سال داشت، همراه با سه بانوی امدادگر هلال‌احمر که به صورت داوطلبانه در جبهه‌ها خدمت می‌کردند، توسط نیروهای بعثی اسیر شد. این بانوان که به «بنات الخمینی» معروف بودند، برای دشمنان ارزش والاتری از ژنرال‌های ایرانی داشتند.

کتاب «من زنده‌ام» که برگرفته از نخستین نامه‌های معصومه به خانواده‌اش در دوران اسارت است، خاطرات چهار سال اسارت وی را به صورت مستند و روایت تاریخی بازگو می‌کند و موفق به دریافت جایزه کتاب سال دفاع مقدس شده است.

این نامه‌های کوتاه و پرمعنا حامل پیام عشق، ایمان و امید به خانواده‌اش بودند و عکس یادگاری که همراه نامه‌ها ارسال شد، نشانه‌ای از مقاومت و زندگی در شرایط سخت بود. معصومه در مصاحبه‌ها اسارت را تلخ‌ترین واژه توصیف کرده و از سختی‌های نگارش نامه‌ها در شرایط دشوار سخن گفته است. او با رمزی که بین خود و برادرش داشت، یعنی «من زنده‌ام»، نامه‌ها را امضا می‌کرد تا اطمینان حاصل شود که نامه‌ها از طرف خودش است.

پس از نوشتن نامه‌ها، از او خواسته شد عکس بگیرد تا خانواده‌اش از طریق نگاه و لبخندش حال او را بفهمند. پاسخ نامه عاشقانه پدرش که با نثری روان و دلنشین نوشته شده بود، برای معصومه مایه شگفتی و قوت قلب بود. سردار شهید حاج قاسم سلیمانی نیز پس از خواندن کتاب «من زنده‌ام» در نامه‌ای به نویسنده آن، از شجاعت و معرفت او تجلیل کرد و آرزو کرد این کتاب به زبان‌های مختلف ترجمه شود تا همه بدانند معنای واقعی مقاومت و ایثار چیست.

شهرآرا نیوز