شرمساری از چاقی زنان، تهدیدی برای سلامت جسم و روان

تحقیقات نشان می‌دهد زنانی که به خاطر وزنشان مورد تحقیر قرار می‌گیرند، بیشتر در معرض اختلالات خوردن، افسردگی و اضطراب قرار دارند. برخی برای فرار از این فشارها به جراحی‌های کاهش وزن پرخطر روی می‌آورند؛ عملی که عوارض جبران‌ناپذیری دارد یا حتی از بارداری خودداری می‌کنند، تنها به این دلیل که می‌ترسند افزایش وزن ناشی از فرزندآوری، آنها را از نظر اجتماعی طرد کند. این ترس تا جایی پیش رفته که برخی زنان ترجیح می‌دهند اصلاً مادر نشوند، فقط به این خاطر که جامعه به آنها القا کرده چاقی برابر است با زشتی و بی‌ارزشی.

پذیرش بدن، نه تشویق بی‌توجهی به سلامت

نکته اینجاست که دفاع از حقوق زنان چاق به معنای انکار خطرات پزشکی چاقی نیست. می‌توان همزمان از سلامت حمایت کرد و با شرمساری مقابله نمود. مشکل زمانی آغاز می‌شود که جامعه چاقی را نه به عنوان یک ویژگی فیزیکی، بلکه به عنوان نشانه‌ای از ضعف اخلاقی یا کمبود اراده قلمداد می‌کند. این نگاه باعث می‌شود بسیاری از زنان حتی آنهایی که از نظر پزشکی در محدوده وزنی سالم قرار دارند خود را مجبور به رژیم‌های سخت، ورزش‌های افراطی یا مداخلات پزشکی غیرضروری ببینند، فقط برای اینکه قابل‌پذیرش به نظر برسند.

زنان حق دارند بدون ترس از قضاوت، بدن خود را دوست داشته باشند

وقتی زنی به‌ خاطر وزنش شرمنده می‌شود، پیام واضحی به او داده می‌شود: وجود تو مشروط به ظاهرت است. این پیام نه‌تنها عزت‌نفس را نابود می‌کند، بلکه زنان را از تصمیم‌گیری‌های مهم زندگی مانند بچه‌دار شدن منصرف می‌سازد. جامعه باید به‌جای تحمیل استانداردهای غیرواقعی، این حق را برای زنان محترم بشمارد که فارغ از وزنشان، خود را باارزش بدانند. تا زمانی که زن بودن را با لاغری گره زده‌ایم، نمی‌توانیم ادعا کنیم به برابری جنسیتی یا سلامت روان زنان اهمیت می‌دهیم.

پذیرش بدن، اولین قدم برای مراقبت واقعی از آن است. زنانی که بدون ترس از قضاوت، بدن خود را می‌پذیرند، بیشتر احتمال دارد به دنبال مراقبت‌های پزشکی پیشگیرانه بروند، سبک زندگی متعادلی داشته باشند و با آسودگی خاطر مادر شوند. اما تا وقتی شرمساری از چاقی وجود دارد، بسیاری از زنان همچنان در سکوت رنج خواهند برد یا خود را به خطر خواهند انداخت تا شاید جامعه سرانجام آنها را به‌اندازه کافی خوب بداند.

فائزه آقامحمدی