شهادت تکان‌دهندۀ یک زندانی زن از رنج‌ها و نقض‌های وحشیانه در زندان

بر اساس گزارش پایگاه خبری نساء‌ اف‌ام، وکیل، به نقل از انتصار العواودة (۵۲ ساله) از شهرک کارما/الخلیل، که از تاریخ ۱۳/۵/۲۰۲۵ بازداشت شده است، آنچه را که در طول بازداشت از آزار و اذیت متحمل شده، بازگو کرد.

العواودة گفت: «تعداد زیادی از نیروهای اشغالگر حدود ساعت نه و نیم صبح به خانه یورش آوردند، نامم را پرسیدند و تلفن همراه و کامپیوترم را مصادره کردند و من را بازداشت کردند. دست‌ها و چشمانم را بستند و اجازه ندادند لباس‌هایم را عوض کنم و من را به سمت جیپ نظامی بردند. تمام مدت من را هل می‌دادند و هیچ سرباز زن با آنها نبود. سپس به مرکز بازجویی در «کریات اربع» منتقل شدم و بعد از آن به مرکز بازجویی «المسکوبیه» منتقل شدم، جایی که تفتیش بدنی کاملی شدم، و ۲۲ روز در آنجا ماندم، وضعیت در «المسکوبیه» بسیار بد و برای زندگی انسانی نامناسب است، نور کم و تاریک است و هیچ پنجره‌ای وجود ندارد و آب برای نوشیدن نامناسب است».

این زندانی در ادامه از شرایط غیرانسانی در طول انتقال خود بین زندان‌ها می‌گوید: «بعد از آن به ایستگاه «الشارون» منتقل شدم، جایی که رطوبت به حد کپک رسیده بود، زمین بسیار کثیف بود انگار که زباله‌دانی است، و بوی‌های نامطبوع از هر گوشه‌ای می‌آمد، اما غذا بد و هم از نظر کمیت و هم کیفیت کم بود. برایم غذا در ظرفی آوردند که انگار سوخته بود و از شدت کثیفی به رنگ قهوه‌ای می‌زد، حالم به هم خورد اما از شدت گرسنگی تخم‌مرغ و یک عدد سیب‌زمینی را خوردم.

نکته مهمی که باید ذکر شود این است که در یکی از وعده‌های شام در «الشارون» نگهبان آمد و ظرفی که در اتاق بود را برداشت، محتویات آن را در سطل زباله ریخت و شنیدم که ظرف را به در سطل زباله می‌کوبد، و بعد از آن برنج را بدون شستن یا تمیزکردن در آن گذاشت و برایم آورد تا بخورم اما من قبول نکردم و فقط یک تخم‌مرغ آب‌پز خوردم، سه روز در این گذرگاه ماندم و سپس به زندان «الدامون» منتقل شدم».

العواودة می‌گوید: «شرایط زندان «الدامون» بسیار دشوار است. تهویه طبیعی کافی در اتاق‌ها وجود ندارد و دریچه در بسته است، اما قسمت بالایی در اتاق با شیشه پوشانده شده است. رطوبت بالا و گرما شدید است، از زمان هفتم اکتبر، تمام وسایل برقی مصادره شده و از جمله پنکه‌ها و هواکش‌ها. در حال حاضر در فصل تابستان وضعیت اسفناک است. زمان هواخوری روزانه حداکثر حدود نیم ساعت است، و آن هم بستگی به خلق و خوی نگهبان دارد که گاهی به یک ربع ساعت کاهش می‌یابد، و در این زمان کم به ما اجازه حمام و شستن لباس‌هایمان داده می‌شود، ما را به صورت ۳ گروه برای هواخوری بیرون می‌برند تا همه با هم ملاقات نکنیم».

«هنگامی که برمی‌گردیم و وارد اتاق‌ها می‌شویم، بوی رطوبت شدید است، که محیطی مناسب برای رشد انگل‌ها در بدن و رختخواب است، و هیچ وسیله نظافت شخصی برای زندانیان زن وجود ندارد».

این زندانی وضعیت بهداشتی زندانیان زن را اینگونه توصیف می‌کند: «تمام زندانیان زن از خارش پوست رنج می‌برند، که ناشی از تعریق زیاد و رطوبت و عدم تهویه است، و اکثر زندانیان زن از یبوست معده به دلیل کیفیت بد غذا و عدم حرکت رنج می‌برند زیرا زمان هواخوری کم است و نمی‌توانیم ورزش کنیم و محوطه هواخوری با دوربین‌ها کنترل می‌شود، وجود دوربین‌ها در محوطه مانع از برداشتن روسری‌هایمان می‌شود، چیزی که مانع از قرار گرفتن در معرض آفتاب می‌شود، و اکثر ما از کمبود (ویتامین D ) و ریزش مو رنج می‌بریم. همچنین هنوز با مشکل کمبود لباس و لباس زیر مواجه هستیم علاوه بر بازرسی‌های دائمی و ناگهانی که زمان مشخصی ندارند و این امر باعث نگرانی زندانیان زن به ویژه افراد زیر سن قانونی و باردار می‌شود».