غزه؛ مهندسی که از نخ‌های صبر، امید می‌بافد

 بر اساس گزارش پایگاه خبری نساء اف‌ام، «مزن» داستان خود را با انگشتانی زنانه روایت می‌کند که با وجود آشفتگی جنگ و کمبود منابع، همچنان به خلاقیت چسبیده‌اند. پس از آنکه به دلیل تخریب غزه، شغل خود را به عنوان طراح دکور از دست داد، مجبور شد از حرفه اصلی خود دست بکشد. اما تسلیم شدن را نپذیرفت.

مزن می‌گوید: «هنر به مکان وابسته نیست، و من نیاز داشتم که در میان تمام این آشفتگی اطرافمان، چیز زیبایی خلق کنم. این تغییر ضعف نبود، بلکه کشف دوباره خودم بود».

«مزن یک پروژه خانگی ساده در زمینه ساخت هدایا و کارهای دستی را آغاز کرد تا از یک مهندس دکور به یک سازنده شادی تبدیل شود، با استفاده از مواد محدودی که سرشار از احساسات بودند. اولین چیزی که ، تحت فشار روانی زیاد، ساخت یک دسته گل پروانه‌ای از کاغذ رنگی و یک گیره موی دست‌ساز بود. اما این آغاز بهبودی شخصی و شروع فصلی جدید از زندگی حرفه‌ای و انسانی او بود».

با ادامه جنگ، مزن با چالش‌های سختی روبرو شد. او می‌گوید: «من در یک چادر زندگی می‌کنم و در دمای بالا کار می‌کنم، برق همیشه قطع است، نمی‌توانم پنکه را روشن کنم یا لپ‌تاپ را شارژ کنم یا کارهایم را منتشر کنم».

او مواد را بازیافت می‌کند و از گزینه‌های جایگزین استفاده می‌کند، و گاهی اوقات کار خود را در فضای باز یا با کمک دوستان تکمیل می‌کند. او در شرایط ناپایدار کار می‌کند، اما خلاقیت هرگز متوقف نمی‌شود.

«ممکن است شرایط، ‌کار من را به تاخیر بیندازد اما متوقفم نمی‌کند».

 با وجود اشتیاقش، مزن در غزه با دیوارهای اقتصادی محکمی روبرو است، جایی که خرید هدایا یک تجمل محسوب می‌شود، و بازاریابی محصولات چالشی مضاعف است. او هیچ حمایت سازمانی دریافت نکرده است، اما تلاش شخصی زیادی برای ساختن نام خود از صفر از طریق اینترنت و توصیه‌های فردی انجام داده است.

«من معتقدم که استعدادهای عظیمی اینجا وجود دارد که نیاز به کسی دارد که به آنها ایمان داشته باشد». او اضافه می‌کند که این پروژه از نظر روانی و مادی، هرچند اندک، به او کمک کرده و از تنش در خانواده‌اش کاسته است. با وجود از دست دادن خانه‌اش و تمام کتاب‌هایش، دوباره به خواندن به صورت PDF روی آورده است تا تأیید کند که دانش با بمب از بین نمی‌رود.

مزن می‌گوید که حمایت خانواده‌اش نقطه عطفی بود و دیدگاه آنها پس از دیدن اراده و خلاقیت او تغییر کرد. و امروز او به دنبال گسترش پروژه خود و تبدیل آن به فضایی از امید است.

«می‌خواهم یک کارگاه باز کنم و به زنان دیگر آموزش دهم، به آنها یک حرفه و امید بدهم، همانطور که هنر به من زندگی دوباره بخشید».

اما بزرگترین رویای او این است که هم یک طراح دکور باشد و هم بنیانگذار یک پروژه موفق. او در بازسازی غزه فرصتی برای به کارگیری هنر خود می‌بیند، و در کارهای دستی یک اثر انسانی فراموش‌نشدنی.

«زندگی ممکن است همه چیز را از ما بگیرد، اما نمی‌تواند اراده ما را بگیرد. هر یک از ما انرژی عظیمی در خود دارد… مهم این است که فضایی برای بروز آن پیدا کند».