صبر خاموش همسران شهدا در ۱۲ روز جنگ

هوا هنوز بوی خاک و خون می‌دهد. گرچه آتش‌ها خاموش شده‌اند، اما دل‌هایی هستند که همچنان در آتش فراق می‌سوزند. جنگ ۱۲ روزه میان ایران و رژیم صهیونیستی، مردانی را از این سرزمین گرفت که آسمان را به زمین دوخته بودند. اما این پایان ماجرا نبود؛ آغاز صبر زنانی بود که مانده‌اند.

در حیاط خانه‌ای ساده در یکی از شهرهای کشور، صدای چرخیدن چای در استکان با صدای خش‌خش قاب عکس همسر شهید در دست همسرش در هم می‌آمیزد. محبوبه، همسر شهید مرتضی کاویانی، می‌گوید: «۱۲ روز بیشتر نبود، ولی برای من به اندازه یک عمر گذشت. روزی که رفت، گفت زود برمی‌گردم… حالا تنها دل‌خوشی‌ام این است که هنوز صدای خنده‌هایش را در گوشه‌های خانه می‌شنوم.

او از دلتنگی نمی‌نالد، بلکه از غرور می‌گوید؛ از اینکه همسرش رفت تا بچه‌های مردم، شهرهای ایران و خاک این وطن در امان باشند.

در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر، زنانی هستند که هنوز به تلفن خیره می‌شوند، شاید صدایی آشنا بگوید: «من برگشتم.» اما صدایی نیست؛ تنها قاب عکسی است که با هر غبارگیری، جان تازه‌ای می‌گیرد.

زهرا، همسر یکی از شهدای مدافع حرم که در این جنگ آسمانی شد، می‌گوید: «من دلتنگم، بله… اما غرورم بیشتر از دلتنگی‌ام است. این راهی بود که خودش انتخاب کرد؛ نه برای خودش، بلکه برای آینده پسرمان، برای غیرت و عزت این خاک. هنوز هم شب‌ها جای خالی‌اش را کنارم حس می‌کنم، ولی هیچ‌وقت خالی از ایمان نشدم.»

قصه این همسران، قصه داغ و دلتنگی نیست؛ قصه انتظار آگاهانه است. صبری که ریشه در عشق دارد و فریادی ندارد؛ فقط لبخند دارد و نگاهی به آسمان.

در یکی از اتاق‌ها، صدای قرآن شنیده می‌شود. روی میز، نامه‌ای دست‌نویس از شهید باقی مانده: «اگر نیامدم، بدان که با قلبم همیشه کنار توام. به بچه‌ها بگو پدرشان برای دفاع از همه پدرهای ایران رفت…»

چه کسی می‌گوید جنگ تمام شده؟ اگر تمام شده، چرا هنوز چراغ اتاقی با قاب عکس روشن است؟ چرا هنوز لالایی مادرانه‌ای با صدای بغض‌گرفته خوانده می‌شود؟

اما در دل همین شب‌های دلتنگی، نوری هست. امیدی هست. همسران شهدا ستون‌هایی زنده از ایستادگی‌اند؛ آن‌ها هنوز هم با شنیدن صدای در، سر برمی‌گردانند؛ نه از ضعف، بلکه از ایمان و شوق دیداری که اگر در این دنیا ممکن نباشد، در سرای باقی، دیدنی خواهد بود.

خبرگزاری زنان ایران