تجربه یک اردوگاه خشم زنان؛ تغییر درونی پس از فریادهای رهایی‌بخش 

این برنامه که توسط گروه مدیریت خشم  سازماندهی شده بود، به زنان فرصتی داد تا خشم فروخفته خود را در فضایی امن فریاد بزنند، بالش‌ها را بکوبند و با حرکات فیزیکی خشم خود را رها کنند. ایزوبل لوئیس، روزنامه‌نگار ایندیپندنت، که خود در این تجربه شرکت کرد، می‌گوید: پس از ساعت‌هایی از فریاد و گریه، چیزی در درونم تغییر کرد.

خشم زنان؛ از سرکوب تا رهایی

برنامه‌های مدیریت خشم زنان در سال‌های اخیر به یک ترند تبدیل شده‌اند، به‌ویژه در جوامعی که زنان اغلب مجبور به سرکوب احساسات خود هستند. مطالعات نشان می‌دهد زنان به دلیل کلیشه‌های جنسیتی، کمتر از مردان اجازه ابراز خشم دارند و در صورت بروز آن، با برچسب‌هایی مانند هیستریک یا غیرزنانه مواجه می‌شوند.

در این اردوگاه، زنان ابتدا در یک حلقه اشتراک‌گذاری تجربیات خود از خشم را بیان کردند. بسیاری از آنها برای اولین بار متوجه شدند که خشم‌شان نه یک ضعف، بلکه یک نیروی محرک برای تغییر است. یکی از شرکت‌کنندگان گفت: من همیشه فکر می‌کردم خشم یک احساس مردانه است، اما حالا می‌فهمم که این بخشی از انسانیت من است.

تمرین‌های رهایی خشم: از فریاد تا حرکت آزاد

برنامه این اردوگاه شامل چندین بخش بود:

تنفس‌های خشمگین: شرکت‌کنندگان به مدت ۱۰ دقیقه با تنفس‌های تند و کوتاه از بینی، انرژی منفی را خارج کردند.

کوبیدن بالش: زنان با بالش‌ها به زمین می‌کوبیدند، فریاد می‌زدند و حتی حرکاتی شبیه به رقص پرخاشگرانه انجام دادند.

حمله جمعی به خشم: در یک لحظه، بسیاری از زنان به‌طور همزمان فریاد زدند و خشم خود را بر سر نابرابری‌ها، تبعیض‌ها و تجربیات شخصی خود تخلیه کردند.

لوئیس تعریف می‌کند: در ابتدا خجالت می‌کشیدم، اما وقتی دیدم دیگران بدون قضاوت فریاد می‌زنند، من هم تسلیم شدم. ناگهان متوجه شدم که برای خشم زنان دیگر گریه می‌کنم برای همه دردهایی که تحمل کرده‌اند.

واکنش‌های متفاوت به اردوگاه‌های خشم 

اگرچه برخی روانشناسان معتقدند چنین روش‌هایی ممکن است خشم را تشدید کنند ، شرکت‌کنندگان این برنامه ادعا می‌کنند که پس از تجربه آن، احساس سبکی و آرامش بیشتری داشتند. یکی از مربیان این اردوگاه توضیح می‌دهد: خشم مانند یک رودخانه است اگر مسدود شود، سیلاب ایجاد می‌کند. ما به زنان یاد می‌دهیم که آن را به شیوه‌های سالم هدایت کنند.

با این حال، منتقدان می‌گویند این روش‌ها بیشتر شبیه به خشم لوکس برای زنان ثروتمند است که می‌توانند هزاران دلار برای فریادزدن در جنگل هزینه کنند. برخی نیز معتقدند این اردوگاه‌ها خشم را از بستر اجتماعی آن جدا می‌کنند و به جای تغییر ساختارهای ناعادلانه، فقط به زنان یاد می‌دهند چگونه احساس بهتری داشته باشند.

آیا خشم زنان می‌تواند تغییر ایجاد کند؟ 

لوئیس در پایان گزارش خود می‌نویسد: این اردوگاه به من نشان داد که خشم می‌تواند یک نیروی متحدکننده باشد. شاید اگر زنان بیشتر اجازه ابراز خشم داشته باشند، دنیا مجبور شود به صدای آنها گوش دهد.

در حالی که بحث‌ها درباره تاثیر این برنامه‌ها ادامه دارد، یک چیز روشن است: زنان بیشتری در حال کشف این هستند که خشم‌شان نه یک نقص، بلکه بخشی ضروری از وجود آنهاست.

ایندیپندنت