مختصر و مفید دربارهٔ فجر چهل‌وسوم/ #شوهر_ستاره

خوب است مردان به نظام مسائل زنان توجه کنند، اما راستش تا حالا کمترمردی را دیده‌ام که به جهان زنان بپردازد، اما دچار یک‌سویه‌نگری و خطای شناختی نشود. متأسفانه ابراهیم ایرج‌زاد هم استثنا نیست. تمام زنان قصه‌اش از دم قربانی‌اند!

یکی اسیدپاشی شده، یکی قربانی خشونت خانگی‌ست، یکی قربانی تعصب مردانه، یکی محروم از تحصیل، یکی نان‌آور خانه، یکی بی‌همسر در تکلف چرخاندن زندگی و ده‌ها تن کنج خانهٔ سالمندان! محض رضای خدا یک زن موفق که زبانم لال، یک زن معمولی هم در قصه‌اش نیست که آدم کمی گمان انصاف و جامع‌نگری ببرد!

خوب است رفتار مذهبی‌های افراطی و دگم نقد شود، اما هنرمند کسی است که فرق نقد و تمسخر و سیاه‌نمایی را بفهمد. شخصیت زنان مذهبی در فیلم آقای ایرج‌زاد لجن‌مال شده است. کاش می‌دانستم کسی که سنگ مشکلات زنان را به سینه می‌زند، از این همه زن مذهبی باشکوهِ عالمِ روشنفکرِ زیبا خجالت نکشید که تمامشان را در مشت ناقصی نمونهٔ خروار، به استهزا گرفت؟

خوب است آدم دچار دگماتیسم شبه‌دینی نشود، ولی این‌که این اسلام عزیز مهربان را که بیشتر از تمام دین‌های دنیا مدافع حقوق زنان است، به بهانهٔ حمایت از زن، ضد زن نشان بدهیم، دور از انصاف است.

انگار آزادی زنان در نظر آقای کارگردان فقط شل‌کردن گرهٔ روسری است! کاش به جای این کنایه‌ها، فقه پویا و تجدیدنظر در قوانین کهنه‌شده را هنرمندانه مطالبه می‌کرد. تنها مرد مذهبی فیلم، ظالم‌ترین شخصیت است!

بازی درخشان فریبا نادری با گریم خوبش بهترین بخش فیلم است.

حامد بهداد همان همیشگی است! قدمی فراتر از خودش نمی‌رود. البته نقش هم امکان بازی چندانی به او نمی‌دهد.

روایت فیلم عالی است. کات‌ها سر جایشان هستند، تدوین به‌شدت به کمک روایت آمده و فیلم با همهٔ نقدهای محتوایی، ارزش دیدن دارد.

کارگردان از تمام روش‌های انتقال معنای غیرمستقیمِ به‌شدت خزشده مثل انتقال پیام با تلویزیون و روزنامه و تابلوی کنج لوکیشن و… به مستقیم‌ترین شکل ممکن، بیش از حد استفاده کرده است. قطعاً از این همه شعار گل‌درشت خسته خواهید شد؛ حتی اگر برخی‌شان مثل مسئلهٔ استادیوم‌رفتن زن‌ها درست و مهم باشند.

در مهم‌ترین بزنگاه، فیلم مشکل جدی پیرنگ دارد. بدجور توی ذوق می‌زند.

تماشا با خانواده؟ به‌هیچ‌عنوان! نظام مسائل فیلم کاملاً بزرگسالانه است.

امتیاز من؟ ۲/۵ از ۵

پرستو علی‌عسگرنجاد