مردم بریتانیا، در انتظار فرزند

نرخ باروری در بریتانیا در سال ۲۰۲۰ تنها ۱٫۶ کودک به ازای هر زن بود. این وضعیت به‌طور کلی به دلیل انتخاب افراد برای داشتن تعداد فرزند کمتر است، اما یک اختلاف نیز بین تعداد کودکان دلخواه و تعداد واقعی وجود دارد که به آن فاصله باروری گفته می‌شود.

 دکتر پائولا شپرد، استاد انسان‌شناسی تکاملی در دانشگاه آکسفورد، دلایل این موضوع را بررسی کرده است.  فاصله باروری در بریتانیا حدود ۰٫۳ کودک است، به این معنی که به ازای هر سه کودک دلخواه، تنها دو کودک به دنیا می‌آید. این پدیده عمدتا به دلیل به تاخیر انداختن ازدواج و تشکیل خانواده، به ویژه در سنین بالاتر است.

 به عنوان مثال، در سال ۲۰۱۶، حدود ۲۲ درصد از تولدها مربوط به مادرانی بود که بالای ۳۵ سال سن داشتند، در حالی که این میزان در سال ۱۹۸۰ تنها ۶ درصد بود. این وضعیت در اروپا نیز مشابه است. در سال ۲۰۲۲، نرخ باروری در اتحادیه اروپا ۱٫۴۶ بود که از کمترین نرخ ۱٫۰۸ در مالتا تا بالاترین نرخ ۱٫۷۹ در فرانسه متغیر است. این نشان می‌دهد که در همه کشورهای اروپا، نرخ تولد پایین‌تر از نرخ جانشینی (دو کودک به ازای هر زوج) است.

 چرا افراد در بریتانیا فرزندآوری را به تاخیر می‌اندازند؟

 برخی از دلایل کلیدی، شامل گسترش فرصت‌های تحصیلی و شغلی برای زنان و تغییرات گسترده در نقش‌های جنسیتی خانواده‌ها است. اما برای بررسی دقیق‌تر این موضوع نیاز به رویکرد متفاوتی داریم. در یک مطالعه که اخیرا در مجله بین‌المللی مطالعات جمعیتی بریتانیا منتشر شده است، به درک جدیدی از دلایل تأخیر در فرزندآوری و داشتن تعداد کمتری از کودکان نسبت به آنچه که افراد می‌خواهند، منجر شد. همچنین برای اولین بار نتایج نشان داد که چقدر از زمان باروری افراد به دلیل موانع موجود از دست می‌رود. یافته‌های کلیدی این مطالعه عبارتند از:

• زنان با تحصیلات دانشگاهی فقط از سن ۳۳ سالگی زمان‌بندی بچه‌دار شدن را به‌عنوان یک تصمیم مهم در نظر می‌گیرند. پیش از این سن، به نظر نمی‌رسد که این موضوع برای آن‌ها مسئله‌ای فوری باشد.
• زنان با تحصیلات دانشگاهی بیشترین ارزش را به داشتن یک شریک حامی می‌دهند که آماده باشد تا در امور خانه‌داری و نگهداری از کودکان مشارکت کند. این گروه از زنان معمولا برای داشتن یک شریک ایده‌آل، هفت سال از زمان باروری خود را از دست می‌دهند، این در حالی است که برای رسیدن به اولویت بعدی خود، یعنی رسیدن به ثبات مالی، پنج سال دیگر از زمان باروری را از دست می‌دهند.
• زنان بدون تحصیلات دانشگاهی، اولویت بیشتری به داشتن روابط پایدار می‌دهند و آماده هستند که حتی تا ده سال برای یک رابطه پایدار منتظر بمانند تا بچه‌دار شوند. وضعیت مالی خانواده نیز برای این گروه مهم است و این زنان حدود هفت سال از زمان باروری خود را فدای امنیت مالی می‌کنند.
• برای مردان با تحصیلات دانشگاهی، آمادگی شریک زندگی برای داشتن فرزند، مهم‌ترین عامل است و آن‌ها آماده هستند که هفت سال از زمان خود را برای داشتن یک همسر ایده‌آل که آماده بچه‌دار شدن است، از دست بدهند.
• مردان بدون تحصیلات دانشگاهی بیشتر به زندگی در محله‌های بالای شهر توجه دارند و آماده‌اند که حدود هفت سال برای مهیا شدن آن صبر کنند و ازدواجشان را به تاخیر بیاندازند.

نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که برای کاهش یا حذف فاصله باروری، هیچ سیاست واحدی نمی‌تواند مؤثر باشد؛ زیرا افراد نیازهای متفاوتی دارند.

شبکه‌های حمایتی عامل مهمی برای همه افراد هستند. دولت بریتانیا می‌تواند با ایجاد محیط‌های حمایتی برای والدین، موانع باروری را جبران کند. اگر بودجه عمومی قابل توجهی در دسترس باشد، اولین گام می‌تواند سازگارتر کردن محیط‌های کاری با نیازهای مراقبت از کودکان باشد.

تصور کنید دنیایی را که در آن شرکت‌ها، امکانات مراقبتی از کودکان را به صورت رایگان در اختیار والدین قرار دهند، به‌طوری که والدین بتوانند فرزندان خود را به محل کار بیاورند و در طول روز به آن‌ها دسترسی داشته باشند.

به این ترتیب، هزینه‌های والد بودن به شدت کاهش می‌یابد و اگرچه ممکن است نرخ باروری به طور کلی افزایش پیدا نکند، می‌تواند به افراد این امکان را بدهد که فرزندانی به اندازه دلخواه خود داشته باشند و فاصله باروری را کاهش دهند.

به‌طور مثال، کشورهای شمال اروپا معمولا امکانات دولتی بهتری دارند، از جمله خدمات مراقبت از کودک و مرخصی والدین، اما آن‌ها نیز نرخ باروری پایینی دارند. فرانسه، کشوری با بالاترین نرخ تولد در اروپا، به نظر می‌رسد که به دلیل سیاست‌های خانوادگی‌محور این وضعیت را تجربه می‌کند. در هر صورت، دشوار است که به طور قطعی بگوییم که آیا رابطه‌ای علت و معلولی میان سیاست‌های ملی و نرخ تولد وجود دارد یا خیر.

Phys