صندلی داغ سیاسی در بند زنان اوین

پس از انتشار نامه «فائزه هاشمی» از بند زنان زندان اوین، بعضی از محکومان امنیتی تلاش کردند تا دیکتاتوری و خفقان سیاسی محکومان را توجیه کنند. اما همین نامه‌نگاری‌ها علیه فائزه هاشمی، بخش دیگری از وقایع این فضا را نشان می‌دهد.

در رابطه با این موضوع گلرخ ایرایی،‌ زندانی سیاسی معطوف به چپ در مورد اتفاقات بند سیاسی زندان زنان افشاگری‌ کرده که در جای خود قابل تأمل است.

وی با اشاره به نامه فائزه هاشمی که هم‌بندان خود را «دیکتاتورهای کوچک» نامیده است، می‌نویسد:‌ «فائزه هاشمی رفسنجانی یکی از هم بندیان با ایستادن در کنار زندان‌بان، مدعی شد «قرار است توسط هم بندیان خود به قتل برسد»‌ و نوک پیکان حمله را به سوی چپ‌ها و فعالان حقوق بشری بند گرفت و آنان را «طبل های توخالی و دیکتاتورهای کوچک»‌ خطاب کرد. من یکی از هم بندیان چپ او هستم.»‌

ایرایی در بخش دیگری از این نامه درباره جوّ زندان زنان و آزادی عمل زندانیان سخن گفته و مدعی شده که «بند سال‌هاست که بدون دخالت زندان‌بان اداره می‌شود.» این ادعا در صورت درستی، دو موضوع را تأیید می‌کند.

اول اینکه همه موارد سختگیرانه و فشارهایی که این محکومان با آن مظلوم نمایی می‌کنند و کشور را در مجامع بین‌المللی بی‌آبرو می‌کنند، نمایشی است؛ چراکه بند توسط خود زنان اداره می‌شود و از طرف دیگر ادعای فائزه هاشمی را درباره ایجاد دیکتاتوری کوچک توسط محکومان امنیتی مدعی حقوق بشر تأیید می‌کند.

محتوای این نامه زمانی جالب‌تر می‌شود که ایرایی، عدم اجازه برای ورود صندوق رای توسط این زندانیان به بند زنان را تأیید می‌کند و حتی از فضایی سخن می‌گوید که نسبت به پشیمانی محکومان و تغییر نظر آن‌ها برخوردی خشن کرده و فضایی اختناق آمیز و دیکتاتور‌گونه را به وجود آورده که اجازه ابراز آرای مختلف را نمی‌دهد.

وی درباره این فضای بسته نوشته است: «اعلام عدم شرکت در انتخابات و هم زمان تشویق زنان در زندان به شرکت در انتخابات حکومتی و سوق دادن فضا به سمتی که برای اولین بار زندان‌بان میل به ورود صندق رای به بند زنان اوین کند را محکوم می‌کنیم. آموزش توابی و هل دادن افراد به سوی ارتباط با اطلاعات و حفاظت زندان که همیشه خط قرمز بند بود را بر نمی‌تابیم و ایستادن در برابر این خط امنیتی را اگر ضدیت با دموکراسی خطاب کنند، به توضیح آن برمی‌آییم.»

گویا در این بند بساط تفتیش عقاید، با کلید واژه صندلی داغ وجود دارد تا از پشیمانی زندانیان جلوگیری کند.

به همین دلیل است که این محکوم امنیتی با بی‌پروایی خاصی، اختناق بین هم بندی‌های خود را تأیید می‌کند و با حالت طلبکارانه در مورد فائزه‌هاشمی می‌گوید: «اگرچه هرگز بر صندلی داغ ننشاندیمش اما زمانی که وانمود کرد آزادی خواه است از گذشته‌اش تبری جویی نکرد، زیر سئوال بردیم و زمانی که اعتصاب غذای اعتراضی و یک روزه را با خوردن میوه و نوشیدن لبنیات به سخره گرفت. محکومش کردیم تا از این تنها سلاح زندانیان دفاع کرده باشیم.»

آنچه محتوای این نامه به خوبی آن را تأیید می‌کند، عدم تحمل کوچکترین حرف مخالف توسط گروهی از زندانیان سیاسی چپ و حقوق بشری است که دیکتاتورمآبانه، از اقدامات متفاوت جلوگیری کرده و با ایجاد هراس و تهدید تلاش می‌کنند حرف خود را به دیگران تحمیل کنند.

دیکتاتوری آن‌ها در زندان که به قول خودشان بخشی از جامعه است، نشان می‌دهد اگر در متن جامعه حضور پیدا کنند با اظهار نظرهای متفاوت چه برخوردی خواهند کرد؛ همچنان که در زندان از رای دادن فائزه‌هاشمی و دیگر زندانیان جلوگیری و حتی هم بندی‌های خود را به اعتصاب غذا مجبور کرده‌اند و این روش خود را نیز انکار نمی‌کنند.

ایرایی، همسر آرش صادقی است که در پرونده‌اش اقداماتی مانند هتاکی به مقدسات وجود دارد. وی از جمله سمپات‌های منافقین است و در حال حاضر به همراه جریان چپ و حقوق بشری، باندی را در بند زنان زندان اوین تشکیل به وجود آورده‌اند.

فارس