فقر اسباب‌ بازی و پرخاشگری کودکان

عدم وجود اسباب بازی‌های مناسب می‌تواند به بروز احساسات منفی مانند ناامیدی و افسردگی منجر شود. کودکان نیاز دارند که به شیوه‌های مختلف انرژی خود را تخلیه کنند و از طریق بازی، احساسات و هیجانات خود را مدیریت کنند.

همچنین عدم دسترسی به اسباب بازی‌های آموزشی منجر به کاهش توانایی‌های شناختی و خلاقیت آنها می شود. این کودکان در یادگیری مفاهیم پایه‌ای مانند ریاضی و زبان دچار مشکل می شوند، چرا که بازی یکی از مهم‌ترین ابزارهای یادگیری در سنین پایین است.

ایران حدود ۳۰۰ واحد تولید تمام وقت و ۱۰۰ واحد پاره وقت مشغول به فعالیت هستند. این واحد ها بیش از چهار هزار نوع اسباب بازی تولید می کنند. سرانه مصرف اسباب بازی در ایران، با توجه به ۱۸ میلیون کودک زیر ۱۴ سال و در نظر گرفتن ۲ میلیون نفر بزرگسال، ۱۵ دلار در سال است در حالی که میانگین جهانی این رقم به حدود ۵۰۰ دلار می رسد.

رئیس انجمن تولیدکنندگان اسباب بازی کشور، غلامرضا دیزجی اظهار داشت: به دلیل بالا رفتن قیمت دلار و بعد از آن، حامل های انرژی، قیمت تمام شده اسباب بازی در کشور بالا رفته است همچنین؛ یکی از مواردی که خیلی روی قیمت تمام شده اثر می گذارد مواد مصرفی است. برای مثال قیمت کاغذ، مقوا و کارتن بسیار بالا رفته است، حتی با بالا نرفتن قیمت ارز هم این موارد گران شده اند؛ چراکه واردات آن ها به حداقل رسیده است. همچینین افزایش قیمت خدمات کارگر نیز روی این موضوع اثر گذاشته است. به همین منوال،  قیمت ماشین آلات تولید اسباب بازی نیز بالا رفته است.

وی در ادامه خاطرنشان کرد: افزایش قیمت در اسباب بازی ها، نسبت به سایر اقلام کمتر است. دلیل آن است که تولید کننده ها معتقدند که اگر این کالا به همان نسبت که مواد اولیه گران شده اند، افزایش قیمت داشته باشد، ممکن است که دیگر اسباب بازی به طور کلی از دسترس خانواده ها خارج شود؛ لذا با کمترین افزایش قیمت در این مسیر گام بر می دارند.

رئیس انجمن تولیدکنندگان اسباب بازی در کشور، با اشاره به اینکه دولت هیچ حمایتی از تولید کنندگان نمی کند، افزود: بارها و بارها در خصوص اینکه اسباب بازی کالای فرهنگی است صحبت هایی شده و حتی به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز رسیده است. به همین دلیل، مالیات بر ارزش افزوده و هزینه سیستم های توزیع، بر افزایش قیمت تاثیر زیادی می گذارند. دولت بارها وعده هایی داده؛ اما هیچ کدام عملی نشده است. صنعت اسباب بازی در کشور آنچنان که باید و شاید بزرگ نیست ولی این پتانسیل در آن وجود دارد که درمنطقه به یک قطب تبدیل شویم و این نیازمند حمایت جدی و همه جانبه است.

سرانه پایین مصرف اسباب بازی در کشور، بسیار با معناست و دیزاجی اشاره کرده است که: وقتی کودکان ما با این میزان مصرف سرانه بزرگ شوند یعنی، تجارب شخصی، تفکر استراتژیک، یادگیری کار تیمی، آموزش حل مسائل و… را به درستی نخواهند آموخت. قطعا مدیران آینده، این بچه ها هستند و این ها با همین ذخیره اندک پیش خواهند رفت. اگر با همین شیوه پیش برویم، همه جامعه متضرر خواهد شد و عدم استفاده از کالای فرهنگی، از شیر نخوردن، ضرر بیشتری دارد.

 رکنا