زنان برای دریافت گذرنامه زیارتی نیازی به اذن مجدد همسر ندارند

یکی از مسائل پر چالش در حوزه‌ی زنان بحث «اذن خروج از کشور» است. بر اساس بند ۳ ماده ۱۸ قانون گذرنامه، زنان شوهردار، جهت دریافت پاسپورت، اصولا نیازمند اجازه خروج همسر خود بوده که کسب این اجازه، از طریق فرم محضری رضایت نامه خروج از کشور زن، انجام می‌پذیرد. گاهی این حق اعطا شده به برخی مردان و استفاده نادرست از این حق سبب درگیری و تنازعات خانوادگی گسترده می‌شود.

این اذن خروج از کشور حتی می‌تواند در طی مراحلی از زنان توسط همسر دائم شان گرفته شود. برای سفرهای زیارتی چون عتبات عالیات، سفرهای کاری و… زنان را در چالش‌های روحی، مالی و حیثیتی قرار می‌دهد.

مصوبه‌ای که در سال ۱۴۰۱ توسط کمیسیون اجتماعی در این رابطه صورت پذیرفت و برای بررسی بیشتر به کمیسیون قضایی مجلس فرستاده شد. این مصوبه چنین بود که: “زنانی که برای خروج از کشور نیاز به اذن همسر دارند، در صورت خودداری غیرموجه وی از اعطای اذن، می‌توانند ضمن تقدیم دادخواست، مدارک و مستندات خود مبنی‌بر ضرورت خروج از کشور را به دادگاه خانواده تسلیم کنند. دادگاه خارج از نوبت نسبت به موضوع رسیدگی کرده و در صورت احراز ضرورت امر، عنداللزوم پس از اخذ تأمین مناسب، اذن خروج از کشور با ذکر مدت و دفعات سفر خواهد داد.”

این مصوبه تبصره‌ای نیز داشت که موجود است و از بیان آن جهت طولانی نشدن یادداشت صرف نظر می‌کنیم. اگرچه این مصوبه سرانجام مشخصی نداشت اما در حقیقت گامی موثر در راستای کاهش تنش‌های خانوادگی و استفاده سو از حقوق اعطایی قوانین توسط زوج و زوجه و خصوصا زوج می‌تواند باشد.