نخ و سوزن هایی که ۱۲۰ بانو را صاحب درآمد کرد

یک نمایشگاه، چند ایده برای کسب درآمد

نوشین فر بانو کارآفرین با ۲ شاخه مهارت هنری سوزن‌دوزی آشنا بود، آموزش خیاطی و گلدوزی هم می‌داد. وقتی محصولاتش که به اقتضای کار باید تولید می‌کرد زیاد شد سال ۹۰ تصمیم گرفت نمایشگاهی از کیف و زیورآلات سوزن‌دوزی، گلدوزی و… در شهرک غرب، خیابان مهستان؛ محل برگزاری نمایشگاه‌های خصوصی برگزار کند.

از آثارش هم استقبال زیاد شد و بیشترین چیزی که به فروش رفت و سفارش زیادی هم گرفت، تولید کیف بود. همزمان کارهایش را در صفحه اینستاگرام هم عرضه کرد و همانجا بود که یک طراح انیمیشن از لبنان چند کیف سوزن‌دوزی سفارش داد و آنها را آماده و به لبنان صادر کرد.

نوشین‌فر با یادآوری آن روزها می‌گوید: «جرقه ورود من به عرصه کارآفرینی درست از همان زمان زده شد و به‌طور جدی تصمیم گرفتم کارهایی تولید کنم که کاربردی باشد و به درد زندگی مردم بخورد و درآمدی هم نصیبم کند، یعنی در عین اینکه مخاطب از دیدنش لذت می‌برد و کار را تشویق می‌کند، حاضر باشد برای به دست آوردنش هزینه هم پرداخت کند.»

وقتی موزه ملک‌بانی خیر شد

سال ۱۳۹۶موزه ملک کارگاهی برای معرفی هنر سوزن‌دوزی ایرانی که در شهرهای مختلف کشور توسط بانوان هنرمند انجام‌ می‌شود، برگزار کرد. افراد زیادی در این کارگاه شرکت کردند. نوشین‌فر هم یکی از آنها بود. او می‌گوید: «خیلی اتفاقی در جریان برگزاری این کلاس قرار گرفتم. وقتی دیدم که با دانستن ۲ نوع سوزن‌دوزی می‌توانم کیف‌های زیبایی تولید کنم و بفروشم حتماً اگر این کار را ادامه دهم و بیشتر با این هنر آشنا شوم کارهای بیشتری خلق می‌کنم. همین شد یادگیری سوزن‌دوزی را شروع کردم و به هریک از استان‌های کشور پیش استاد همان استان رفتم.»

۱۲۰ نوع سوزن‌دوزی در کشور ما وجود دارد که این بانوی سختکوش ۴۰ نوع آن را آموخته و با اجرای طرح‌ها روی کیف و زیورآلات و تولید انبوه و کارآفرینی‌اش از همین سال آغاز کرده است.

همت بلند ۱۲۰ بانوی جویای کار

برای اینکه کسب و کارش را رونق دهد باید نیروی کار بیشتری جذب می‌کرد. به کمیته امداد امام خمینی (ره) و سازمان بهزیستی رفته تا نیروهایی را به او معرفی کنند که به کمک آنها کار را پیش ببرد و برای آنها هم درآمدزایی بشود. همکاری چندانی با او نشده و آگهی جذب نیرو داده و از میان زنان روستاهای اطراف تهران افرادی به تقاضای او پاسخ مثبت دادند و او با همت این زنان استارت کار را می‌زند. الان ۱۲۰ بانو برای او در خانه‌های‌شان کار می‌کنند. نوشین‌فر می‌گوید: «وقتی فراخوان زدم. خیلی از این خانم‌ها حاضر بودند برایم کار کنند، ولی دوری راه مانع بزرگی برای این همکاری به وجود آورده بود. این بود که تصمیم گرفتم خودم به خانه‌های این زنان بروم. هر روز می‌رفتم در خانه تک تک‌شان و به آنها آموزش‌ می‌دادم. کار را که یاد می‌گرفتند به آنها سفارش کار می‌دادم و بعد از چند روز هم می‌رفتم محصول تولید شده را تحویل می‌گرفتم.»

او می‌افزاید: «این‌طور نیست که افرادی که برایم کار می‌کردند همه هنری بلد باشند، بیشترشان مبتدی بودند و اصلاً آشنایی با این کار نداشتند. منتهی چون این خانم‌ها بهار و تابستان کنار همسران‌شان کشاورزی می‌کنند و پاییز و زمستان دوست داشتند کاری درآمدزا داشته باشند با علاقه در کلاس‌های آموزشی شرکت می‌کردند و خیلی سریع هم آن را یاد می‌گرفتند. ابتدا صفر تا صد کار تولید را به یک نفر می‌سپردم، ولی وقتی دیدم ایراد کار زیاد است آن را بین زنان تقسیم کردم، یعنی هر بانویی یک بخش کار را برعهده می‌گرفت و  محصول نهایی (کیف یا لوازم زینتی) تولید و به بازار عرضه می‌شد.»

تولید ایرانی باکیفیت

کارهایش را در شهر کتاب، بازارهای سنتی و… عرضه می‌کند و حالا افراد زیادی طرفدار پروپاقرص آن هستند؛ هم به دلیل کیفیت کار و هم قیمت آن. در کارهایش از بهترین پارچه استفاده می‌کند و قیمت را هم مدت‌هاست پایین نگه داشته و با تولید زیاد سعی می‌کند جبران خسارت کند. نوشین‌فر می‌گوید: «مردم خیلی نمی‌توانند به دلایل شرایط اقتصادی خریدهای گران داشته باشند. سعی می‌کنم تولیداتم در عین اینکه کاربردی است و همه سلیقه‌ها را پوشش می‌دهد ارزان هم باشد تا همه قادر به خرید باشند.»

او می‌افزاید: «کیف‌های سوزن‌دوزی را که در شهر کتاب عرضه کردم روی برچسب‌ها شماره تلفن گذاشته بودم. روزی یکی از مشتریان زنگ زد و خیلی تعریف کرد و بعد پرسید که کار را از آمریکا وارد کرده‌اید. وقتی گفتم کار دست خود ماست تعجب و خیلی تعریف و تمجید کرد و سفارش جدید هم داد. این خانم اصلاً باور نمی‌کرد که کارهایی با این کیفیت در ایران و توسط بانوان خود ما تولید شده باشد.»

یک کسب و کار خانگی و آرزوهای دست یافتنی

کارهای این بانو کارآفرین به کشورهای دیگر هم رفته است؛ لبنان، امارات، آمریکا، کشورهای همسایه ایران هم مشتریان پروپاقرص محصولاتش هستند. منتهی می‌گوید: «صادرات به‌صورت رسمی نداریم. به اصطلاح چمدانی صادر می‌کنیم. یعنی از این کشورها می‌آیند و کار را به ریال می‌خرند و در کشور خودشان با دلار می‌فروشند. همسر و پسرش هم در این کار بانوی کارآفرین را یاری می‌دهند. هرکدام در یک قسمت؛ از فروش تا سایر کارهای اداری را مدیریت می‌کنند. خودش هم که طراح و بلد کار است. او می‌گوید: «خانوادگی سعی می‌کنیم این کار را به نحو احسن انجام دهیم که تا الان هم موفق بوده‌ایم.»

تلاش زیادی هم می‌کند نام تجاری در شرکت بازرگانی برای خودش ثبت کند ولی به دلایل بسیاری هنوز موفق به این کار نشده است. این بانو کارآفرین گفت: «تولیدات ما که به کشورهای دیگر صادر می‌شوند از ما می‌خواهند که آن را با نام خودشان تولید کنیم که من تا الان موافقت نکرده‌ام. اگر بتوانم این برند را به نام خودمان ثبت کنم دیگر محصولات‌مان را چمدانی صادر نمی‌کنیم. از طریق شرکت‌های معتبر برای صادرات آنها اقدام خواهیم کردو قیمت را هم دلاری محاسبه می‌کنیم که ارزآوری بیشتری برای کشور خواهد داشت و به رونق کسب وکار هم کمک می‌کند و نیروی کار بیشتری را می توان جذب کنیم.»

بانو نوشین‌فر به آینده خوشبین، امیدوار ومعتقد است گام‌هایش را با قدرت برمی‌دارد تا بتواند بازار تولیدات منطقه را در این حوزه از آن خود کند.

همشهری آنلاین