«دسته دختران»؛ پیشرفتی رو به جلو برای کارگردان «ویلایی ها»

به گزارش جهان بانو، پنج سال پس از فیلم ویلایی‌ها منیره قیدی به چند پله بالاتر صوده کرده است و حالا زنان ویلانشین پشت جبهه را در دل میدان جنگ و خط مقدم بحران به تصویر می‌کشد. اینجا هم بانوان حرف اول درام را می‌زنند با این تفاوت که حالا لباس مردانه نبرد به تن می کنند و در صحنه جنگ حضور فیزیکی دارند. به همین دلیل فیلمساز هوشمندانه و بسیار زود به کشمکش غیرت و تفاوت جنسیت پایان می‌دهد تا دسته دختران به مسیر ماموریتی بی بازگشت و جان‌فرسا روانه شوند.

قیدی با کسب تجربه از فیلم‌های خوب جنگی و پارتیزانی جهان و به مدد درک خود از جنگ تحمیلی و تحقیقاتی که در این زمینه انجام داده است، شخصیت‌هایش را می‌سازد. تعداد شخصیت ها زیاد است ولی فیلمنامه‌نویسان روی همه‌شان کار کرده‌اند. فرشته، وجیهه، سیمین و یگانه همگی دارای شخصیت هستند. در چنین درام‌هایی که بن‌مایه و حتی جزئیات آن بر حادثه و ایستادگی کردن تا پای جان استوار است، ابتدا نیازهای شخصی، انگیزه‌های فردی و حتی انتقام موتور محرکه افراد محسوب می‌شود. کما اینکه در دسته دختران، همه شخصیت ها برای برآورده شدن مسائل شخصی خود تلاش می کنند، اما همینان هستند که در مسیری رو به پیشرفت از امیال فردی خود دور می‌شوند و در قامت قهرمان، یک حماسه‌ جمعی خلق می‌کنند.

اجرای صحنه‌های جنگی و اکشن فیلم کمترین نقایص را دارند. حتی آن فصل دوئل شهری میان کامیون و وانت که یادآور اولین فیلم اسپیلبرگ است و یک آغاز لوس به نظر می‌رسد، در نهایت به کلیدی‌ترین فصل برای پیوند به اختتامیه‌ای حماسی و عاطفی میان زن و شوهر  تبدیل می‌شود.

دشمن پشت گمرک خرمشهر کمین کرده است و شهر در حال سقوط است. یگانه فرمانده، روی بلندی مخروبه‌ای خسته و درمانده نشسته و همشهریان در اطراف پرپر می‌شوند. یگانه نیم رخش به سمت گمرکی است که حالا یارانش برای حفظ آن تا پای جان می‌جنگند. رفت‌وبرگشت‌های دوربین قیدی از یگانه به جنگ در میان کانکس‌های گمرک و بالعکس، سرافرازی مردم خرمشهر را در دفاع جانانه از شهرشان به تصویر می‌کشد و « دسته دختران » برای اولین بار حق مطلب را در مورد دفاع جانانه مردم از خرمشهر ادا می‌کند؛ ساخت و پرداختی شکوهمندانه تا فیلم معروف استالینگراد را یادآوری کند.