کاهش کمک‌های بین‌المللی، پناهجویان زن در آتن را در معرض خطر دوباره قرار داده است

به گزارش گاردین، این زنان که از نقاط بحرانی جهان مانند سوریه، افغانستان و کشورهای آفریقایی آمده‌اند، در طول سفر پرخطر خود شاهد خشونت‌های هولناکی بوده‌اند. بسیاری از آنان قربانی خشونت‌های جنسی بوده‌اند، برخی دیگر شاهد کشته شدن اعضای خانواده خود در درگیری‌های مسلحانه. پناهگاه‌های آتن برای آنان بیش از یک سقف بود؛ مکانی امن برای التیام زخم‌های جسمی و روانی، جایی که می‌توانستند بدون ترس زندگی کنند.

اما اکنون این شبکه ایمن در حال فروپاشی است. سازمان‌های مردم‌نهاد فعال در این زمینه گزارش می‌دهند که کاهش ۴۰ تا ۶۰ درصدی بودجه، آنان را مجبور به اتخاذ تصمیم‌های دشواری کرده است. مرکز امنیت برای زنان که زمانی به ۲۰۰ زن و کودک پناه می‌داد، اکنون ظرفیت خود را به ۷۰ نفر کاهش داده است. کلینیک درمان و امید که خدمات تخصصی پزشکی و روان‌درمانی ارائه می‌داد، هفته‌ای سه روز تعطیل شده است.

پیامدهای این کاهش کمک‌ها فراتر از اعداد و ارقام است. زنی ۲۵ ساله از کنگو که خود را ماریا معرفی می‌کند، می‌گوید: ما از جهنم گریختیم تا به اینجا برسیم، اما اکنون احساس می‌کنیم دوباره به همان جهنم بازگردانده می‌شویم. او که قربانی خشونت جنسی در زادگاهش بوده، اکنون جلسات روان‌درمانی ضروری خود را از دست داده است.

مدیران پناهگاه‌ها از افزایش موارد اضطراری روانی خبر می‌دهند. بسیاری از زنان که تحت درمان بودند، با قطع خدمات دارویی و درمانی، شاهد عود علائم PTSD شده‌اند. برنامه‌های آموزشی و توانمندسازی که راهی برای خودکفایی این زنان بود، به طور کامل متوقف شده است.

کارشناسان هشدار می‌دهند که این وضعیت می‌تواند به بحرانی انسانی تبدیل شود. دکتر النا پاپادوپولو، روانشناس بالینی که با پناهندگان کار می‌کند، می‌گوید: ما شاهد از بین رفتن دستاوردهای سال‌ها کار هستیم. زنی که ماه‌ها برای بهبودی تلاش کرده، اکنون با قطع خدمات به نقطه اول بازمی‌گردد.

این بحران تنها به درون پناهگاه‌ها محدود نمی‌شود. زنان بی‌پناهی که از این مراکز اخراج می‌شوند، اغلب به دست شبکه‌های قاچاق انسان می‌افتند یا مجبور به تن‌فروشی برای زنده‌ماندن می‌شوند. کودکانی که در این پناهگاه‌ها متولد شده‌اند، اکنون آینده‌ای نامعلوم دارند.

سازمان‌های بین‌المللی خواستار اقدام فوری جامعه جهانی شده‌اند. آنان تاکید می‌کنند که حمایت از این زنان نه یک لطف، بلکه یک مسئولیت انسانی و تعهد بین‌المللی است. در غیر این صورت، تراژدی بشری ادامه خواهد یافت و زنان و کودکانی که یک بار قربانی خشونت شده‌اند، برای بار دوم قربانی بی‌تفاوتی جهانیان خواهند شد.