چگونه تنگدستی، زنان را در دام روابط مخرب اسیر می‌کند؟

به گزارش پایگاه خبری phys، خشونت خانگی در سایه محرومیت اقتصادی رشد می‌کند و شکوفا می‌شود. این مطالعه که به تازگی منتشر شده، به وضوح نشان می‌دهد که چگونه فشارهای مالی می‌تواند به عاملی کلیدی در تبدیل خانه به مکانی ناامن برای زنان تبدیل شود.

آمارهای این تحقیق حکایت از شکافی هولناک دارد. در حالی‌که ۱۱ درصد از زنان شاغل تجربه خشونت فیزیکی را گزارش کرده‌اند، این رقم در میان زنان بیکار به ۲۰ درصد می‌رسد. این بدان معناست که زنانی که از امنیت شغلی برخوردار نیستند، تقریباً دو برابر بیشتر در معرض کتک خوردن، هل داده شدن و سایر اشکال خشونت فیزیکی قرار دارند. این اعداد تنها ارقامی خشک نیستند، بلکه هر کدام داستان زنی را روایت می‌کنند که در سایه تنگدستی، همزمان با ترس از فردایی نامعلوم و خشونتی امروزی دست و پنجه نرم می‌کند.

مادران، به ویژه آنهایی که بار مسئولیت چندین فرزند را بر دوش می‌کشند، در کانون این توفان قرار دارند. پژوهش نشان می‌دهد که با افزایش هر فرزند، میزان آسیب‌پذیری زنان در برابر خشونت ابعاد گسترده‌تری به خود می‌گیرد. گویی هزینه‌های اضافی، استرس نگهداری و فشارهای روانی ناشی از تربیت فرزندان بیشتر، بستری فراهم می‌کند که در آن خشونت می‌تواند ریشه بدواند و رشد کند.

در اعماق این بحران، مسئله وابستگی مالی چون زنجیری نامرئی زنان را به روابط مخرب می‌دوزد. پژوهشگران با وضوح تمام تأکید می‌کنند که وقتی زنان از نظر اقتصادی به شریک زندگی خود وابسته باشند، عملاً توانایی انتخاب و قدرت چانه‌زنی خود را از دست می‌دهند. این وابستگی، پنجره‌های فرار را می‌بندد و مسیر خروج را مسدود می‌کند. بسیاری از زنان به دلیل ترس از بی‌پناهی مالی، فقدان سرپناه مناسب یا ناتوانی در تأمین هزینه‌های زندگی فرزندانشان، در روابط خشونت‌آمیز باقی می‌مانند و چرخه خشونت را تداوم می‌بخشند.

راه برون‌رفت از این بحران پیچیده، در گرو ایجاد شبکه‌های حمایتی جامع و هدفمند است. کارشناسان بر لزوم طراحی برنامه‌های حمایت اقتصادی خاص، ایجاد فرصت‌های شغلی انعطاف‌پذیر و امن، و توسعه خدمات مشاوره‌ای رایگان برای زنان در معرض خطر تأکید می‌کنند. برنامه‌هایی مانند یارانه‌های مسکن ویژه زنان خشونت‌دیده، کمک‌های هزینه نگهداری از کودک و آموزش‌های فنی‌ورزشی رایگان می‌تواند ابزارهای لازم برای خودکفایی را در اختیار آنان قرار دهد.

این پژوهش زنگ خطری است برای سیاستگذاران و جامعه که نشان می‌دهد مبارزه با خشونت خانگی هرگز تنها با آگاهی بخشی یا قوانین کیفری محض به نتیجه نخواهد رسید. بلکه نیازمند نگاهی ریشه‌ای و همه‌جانبه است که در آن، توانمندسازی اقتصادی زنان و ایجاد بسترهای امن برای استقلال مالی آنان در صدر اولویتها قرار گیرد. تنها زمانی که زنان از نظر مالی روی پای خود بایستند، می‌توانند با قدرت بگویند نه و خانه را از محلی برای ترس به فضایی برای آرامش تبدیل کنند.