چالش‌های مردان جولانی با سوریه‌ جدید

استاندار جدید دمشق خشمگین است. «ابو محمد الجولانی»، رهبر سوریه جدید پس از ارسال گزارش‌های مختلف، اخیرا دستور تصرف یکی از کاخ‌های بزرگ و تاریخی دمشق را داده است. فرمانده اصرار دارد که در این کاخ «رفتارهای نامناسبی» انجام می‌شود.

زنان هنرمند سوری در ساعات مختلف شبانه روز به این کاخ می‌آیند. برای جلوگیری از این اتفاق، استاندار دو «جهادی» مسلح – منظور از جهادی در این متن مفهوم سلفی‌ تکفیری آن است –را می‌فرستد تا بساط‌ آنها را که شامل نقاشی‌ها، دستگاه‌های موسیقی‌ و کتاب‌ها است، جمع‌آوری کنند و آنها را هم از کاخ بیرون بیاندازند؛ اگر دخالت «احمد الشرع» نبود، محال بود استاندار از گناه آنها چشم‌پوشی کند.

از وقتی جولانی و مردانش «جهاد» خود را از ادلب، در شمال غربی سوریه شروع کردند و هشتم دسامبر به دمشق وارد شدند، هر روز تعداد زیادی دستورات این‌چنینی توسط «احمد شرع» صادر می‌شود.

به جشن‌های سال‌نو میلادی تعرض نشود، به اماکن مقدس ادیان دیگر احترام گذاشته شود، صلیب‌های روی کلیساها باقی بمانند. حتی «احمد الشرع» به فاتحان دمشق دستور داد کافه‌ها را رها کنند تا مردم در آنها سال نو میلادی را جشن بگیرند.

چرا دمشق با ادلب متفاوت است؟ در آنجا افرادی که این کارها را انجام می‌دادند، مفسد خوانده می‌شدند، مجازات می‌شدند، اماکن آنها بسته می‌شد، اما دمشق این طور نیست.

او نیز همانند بسیاری از سلفی‌های تکفیری که در یک دهه گذشته در شمال و شمال غربی سوریه زندگی می‌کنند، سر دو راهی انتظاراتش از سوریه جدید و «ایمان جهادی‌»‌اش مانده است.

او رها کردن «دار الفنون» دمشق به حال خود را گناهی بزرگ می‌داند و با عصبانیت می‌گوید، «روز قیامت رهبر جدید سوریه باید جواب این گناه کبیره را بدهد، من بی‌تقصیرم.»

اما همه مثل او نیستند و از چنین دستوراتی پیروی نمی‌کنند. پس از نیم قرن رنج زیر یوغ استبداد و بی‌دینی اسد پدر و پسر – آنطور که ادعا می‌کنند –  حالا نوبت اهل سنت سلفی سوریه است تا با گرایشات افراطی‌شان قدرت را در دست داشته باشند.

حالا بخش اعظم وقت و انرژی «احمد الشرع» که از همزیستی ادیان و مذاهب مختلف سخن گفته است، صرف این می‌شود که افسار این مردان افراطی را بکشد.

در دهه‌ گذشته، سوریه از سلفی‌های تکفیری افراطی از کشورهای مختلف جهان استقبال می‌کرد که برای آزادی سوریه از «یوغ استبداد اسد» در اردوگاه‌های شمال سوریه ساکن شدند و با فعالیت‌هایشان، نسل جدیدی از «جهادی»‌های سوری را تربیت کردند.

او و دیگر «جهادی‌»ها جولانی را به حال خود رها کرده‌اند تا به ملاقات‌هایش با خارجی‌ها برسد تا شاید به او مشروعیت بین‌المللی بدهند، تحریم‌ها را لغو کنند و جیبش را پر از پول کنند، به همین دلیل «جهادی‌»‌ها معتقدند حاکم واقعی سوریه جدید آنها هستند، نه جولانی.

بسیاری از زنان سوری به شدت نگران هستند. اعلامیه‌هایی همه جا منتشر شده که از آنها می‌خواهد، حجاب داشته باشند – منظور از حجاب در اینجا حجاب مورد نظر سلفی‌های تکفیری است- کودکان وقتی از مدرسه برمی‌گردند، از مادران خود سؤال می‌کنند، چرا حجاب نمی‌پوشند.

جولانی زنی را به ریاست بانک مرکزی سوریه منصوب کرد، اما در بسیاری از ادارات دولتی زنان از مردان جدا شده‌ و وزیر دادگستری جولانی تهدید کرده که «شریعت اسلامی» – منظور در اینجا دین مبین اسلام نیست، بلکه شریعت مورد نظر سلفی‌های تکفیری است – را پیاده می‌کند و این وضعیت بسیاری از قضات زن سوری را که قبل از این در دادگاه‌ها کار می‌کردند، در پرده ابهام فرو برده است.

انتصاب «جهادی‌»‌های غیر سوری در پست‌های نظامی حساس، انتصاب یک سلفی تندرو به وزارت دادگستری که زمانی که در ادلب قاضی بود، زنی را به ظن داشتن روابط نامشروع تیرباران کرد، انتصاب «انس خطاب»، کسی که به فتنه‌انگیزی‌های مذهبی‌اش معروف است، به ریاست دستگاه اطلاعاتی سوریه، انتصاب بسیاری از استانداران سوریه از بین افرادی که تأکید می‌کنند دوره دوره آنهاست، آینده سوریه را چالش برانگیز کرده است.

جولانی درحالی در هتل‌های مجلل پایتخت از نمایندگان دیگر کشورها استقبال می‌کند که زنان در آنجا حجاب ندارند اما چند قدم آن طرف‌تر «جهاد‌ی»‌هایش مدل ادلب را برای آینده سوریه تبلیغ می‌کنند و شریعت خود را در خیابان‌ها و کوچه پس کوچه‌های سوریه پیاده می‌کنند.

آنها سوریه جدید را دلخواه خود نمی‌دانند، بنابراین به «جهاد» دیگری روی آورده‌اند تا سوریه بشود، سوریه‌ای که آنها می‌خواهند.

فارس