ورود زنان ممنوع!

ممکن است عجیب به نظر برسد، اما مکان‌هایی «توریستی» در دنیا وجود دارند که هیچ زنی حق ورود به آن‌ها را ندارد. این مکان‌ها نه تنها به خاطر مناظر دیدنی یا اهمیت تاریخی‌شان مشهور هستند، بلکه به دلیل ممنوع بودن ورود گردشگران زن نیز به شهرت قابل توجهی رسیده‌اند.

دلایل این ممنوعیت‌ها متفاوت است؛ از محدودیت‌های اخلاقی گرفته تا سوابق تاریخی و باورهای مذهبی. پراکندگی جغرافیایی این مکان‌ها نیز جالب توجه است؛ از یونان و آلمان در اروپا گرفته تا ژاپن و افغانستان در شرق و غرب آسیا.

۱.کوه آتوس، یونان

برای بیش از هزار سال، زائران و راهبان ارتدکس به دیدن ده‌ها صومعه ارتدکس در کوه آتوس رفته‌اند؛ مجموعه‌ای از ساختمان‌ها واقع در یک شبه جزیره در شمال یونان که به دلیل چشم‌اندازهای دیدنی و مجموعه‌های هنری کمیابش شناخته شده است. با این وجود هرگز هیچ زنی به این منطقه پا نگذاشته است و حتی این قانون شامل حیوانات ماده (به جز گربه های ماده) نیز می‌شود.

صومعه‌های این کوه به دو دلیل به زنان اجازه ورود نمی‌دهند: یکی اینکه آن‌ها معتقدند حضور زنان تمرکز راهبان و تعهدات مذهبی‌شان را مختل می‌کند؛ و دوم اینکه سنت ارتدکس کوه آتوس را متعلق به مریم مقدس می‌داند و به همین دلیل هیچ زن دیگری نباید بر زمین مقدس آن قدم بگذارد.

2. کوه اُومینه، ژاپن

اگر فکر می‌کنید دیگر کوه‌های جهان به روی زنان گشوده هستند، اشتباه می‌کنید! کوه اُومینۀ ژاپن نیز که در جزیره هونشو قرار دارد و به میراث فرهنگی و اهمیت مذهبی‌اش شناخته است، همچون کوه آتوس به روی زنان بسته است. این کوه که در میراث جهانی یونسکو نیز ثبت شده است، به دلیل نقش معنوی‌اش اهمیت دارد. معابد و زیارتگاه‌های بودایی و شینتوی این منطقه برای مدت زیادی مسافران، راهبان و حتی اعضای خانواده سلطنتی را به خود جذب کرده‌اند. افرادی که راه‌های کوهستانی سبز و ناهموار آن را پشت سر می‌گذارند، از منظره کوهستانی آرامش بخش و منحصر به فرد آن لذت می‌برند.

با این حال ورود زنان به قله اُومینه برای مدت بیش از هزار سال ممنوع بوده است؛ این ممنوعیت هم به دلیل جلوگیری از «حواسپرتی» زائران مرد اعمال شده و هم به این دلیل که حضور زنان در حال قاعدگی در مراسمات مذهبی ممنوع است.

۳.جزیره اوکینوشیما، ژاپن

یک مکان مقدس دیگر در ژاپن نیز به زنان اجازه ورود نمی‌دهد: جزیره اوکینوشیما. این جزیره کوچک که در نزدیکی فوکوئوکا قرار دارد و توسط گروهی از راهبان شینتو اداره می‌شود، به عنوان یک «خدا» در نظر گرفته می‌شود و به همین دلیل توسط یونسکو به‌عنوان «نمونه‌ای استثنایی از سنت پرستش یک جزیره» معرفی شده است. خاستگاه سنتی پرستش این جزیره در واقع حول سه الهه دریایی متمرکز است که در سه زیارتگاه در اوکینوشیما قرار دارند و باعث شده‌اند که برای بیش از هزار سال زائران برای این جزیره هدایایی مانند سکه، حلقه‌های طلا از شبه جزیره کره و آینه بیاورند.

این جزیره در حال حاضر تا حد زیادی برای هر دو جنس ممنوع است، با این وجود هر ساله صدها مرد برای حضور در یک جشنواره مذهبی از این جزیره شرکت می‌کنند. البته در آن زمان نیز آن‌ها فقط پس از غسل کردن در آب دریا اجازه پیدا می‌کنند که در جزیره حاضر شوند. اما چرا زنان نمی‌توانند به این جزیره بروند؟ در سال ۲۰۱۷، یکی از مقامات توضیح داد که این سفر کوتاه به جزیره برای زنان بسیار خطرناک در نظر گرفته می‌شود و به دلیل امنیت خودشان، ورود آن‌ها ممنوع است.

4. هربرت‌اشتراسه، آلمان

در اروپا نیز محله‌ای وجود دارد که ورود گردشگران زن به آن ممنوع است: هربرت‌اشتراسه. اینجا محله‌ای بدنام در  شهر هامبورگ است؛ خیابانی که ورود به آن برای زنان (به جز زنانی که در آنجا تن‌فروشی می‌کنند) ممنوع اعلام شده است.

هربرت‌اشتراسه یک خیابان فرعی کوچک است که به دلیل چراغ‌های نئون و پنجره‌هایی که پشت آن‌ها صدها زنِ روسپی ایستاده‌اند، شهرت دارد. بازدیدکنندگان این خیابان ابتدا باید از موانع فلزی بزرگی عبور کنند که روی آن‌ها تابلوهایی به طور مشخص ورود هرگونه گردشگر زن و مردان زیر ۱۸ سال را ممنوع کرده است.

تاریخچۀ نصب این موانع نیز جالب است؛ زمانی این خیابان برای ورود همه باز بود اما این وضعیت در سال ۱۹۳۳ تغییر کرد؛ یعنی زمانی که نازی‌های تازه‌به‌قدرت‌رسیده خیابان را با موانعی مسدود کردند تا به‌عنوان بخشی از فرایند کنترل روسپیگری و فساد در اوایل دوران نازیسم، آنجا را مدیریت کنند.

آنها می‌گفتند که تصمیم دارند از آلوده شدن اخلاق آلمانی‌ها جلوگیری کنند. کنترل کردن محل زندگی روسپی‌ها به همین دلیل بود. با وجود اینکه آن دوران مدت‌هاست که در آلمان تمام شده است، اما ممنوعیت ورود بازدیدکنندگان زن و دروازه‌ها هنوز باقی مانده‌اند.

5. پارک ملی بند امیر، افغانستان

پارک ملی بند امیر در ولایت بامیان که به عنوان گرند کنیون افغانستان نیز شناخته می‌شود، نخستین پارک ملی از این نوع در افغانستان است که به دلیل وجود بیش از ۳۲۰ کیلومتر دریاچه‌های دیدنی، صخره‌های بلند و سدهای طبیعی شهرت دارد. این پارک ملی که در سال ۲۰۰۹ افتتاح گردید و نامزد دریافت نشان یونسکو شد، زمانی به‌عنوان نمادی از توسعه افغانستان پس از جنگ ستایش می‌شد و حتی نخستین محیط‌بانان زن این کشور را استخدام کرده بود. با این وجود، در سال ۲۰۲۳، حکومت طالبان اعلام کرد که ورود بازدیدکنندگان زن به پارک ملی بند امیر به دلیل نقض قوانین ممنوع است. همچنین جنگجویان طالبان برای جلوگیری از ورود زنان در ورودی‌های پارک مستقر شده‌اند.

ساکنان بند امیر گزارش می‌دهند که از زمان اجرای این ممنوعیت، گردشگری در آنجا کم شده است. در حال حاضر تنها زنانی که می‌توانند از این منطقه زیبا لذت ببرند، ساکنان همین منطقه هستند.

فرادید