همه‌گیری کرونا و خیانت زناشویی

همه‌گیری کووید۱۹ رویدادی بود که در همه سطوح زندگی بشر اثر گذاشت. از سلامت جسمی و اقتصادی گرفته تا کیفیت روابط خانوادگی و زناشویی. یکی از نتایج غیرمنتظره آن افزایش گزارش‌های مربوط به خیانت زناشویی در میان والدین بود.

مسئله‌ای که نشان می‌دهد بحران‌های جمعی چگونه می‌توانند پیوندهای عاطفی میان زوجین را به چالش بکشند. زندگی در قرنطینه فضایی بی‌سابقه ایجاد کرد. زوجین و فرزندان برای مدت طولانی در محیطی محدود کنار هم بودند. این شرایط، اگرچه در ظاهر به معنای حضور بیشتر خانواده در کنار یکدیگر بود، اما در عمل فرصت خلوت و ارتباط عاطفی دو نفره را به شدت کاهش داد. والدین ناچار شدند همزمان مسئولیت آموزش، مراقبت و مدیریت زندگی روزمره را به عهده بگیرند و همین بار مضاعف سبب شد انرژی روانی و زمانی کمتری برای توجه به رابطه زناشویی باقی بماند. در چنین فضایی، کیفیت ارتباط میان همسران از تعامل عاطفی به انجام وظایف تکراری و مدیریت بحران تبدیل شد.

از دیدگاه علم روان‌شناسی، صمیمیت حاصل ترکیب نزدیکی عاطفی، ارتباط فیزیکی و گفت‌وگوهای معنادار است. اما استرس‌های مزمن ناشی از بیماری، ترس از آینده و فشارهای قرنطینه توان هیجانی زوجین را تحلیل برد. اضطراب مداوم و فقدان زمان کافی برای بازسازی رابطه موجب شد تعاملات مثبت کاهش یابد و گفت‌وگوهای روزمره بیشتر رنگ تعارض و خستگی به خود بگیرد. نتیجه این روند، ایجاد فاصله‌ای تدریجی میان زوجین بود؛ فاصله‌ای که نه به صورت ناگهانی، بلکه آرام و نامحسوس عمیق‌تر می‌شد.

کاهش صمیمیت فیزیکی نیز در این میان نقش مهمی داشت. حضور دائمی فرزندان در خانه و نبود امکان خلوت، فرصت نزدیکی جسمی را محدود کرد. تحقیقات پیشین نشان داده‌اند که رضایت فیزیکی بخش مهمی از رضایت کلی زناشویی است و محرومیت از آن می‌تواند به تقویت احساس تنهایی و نارضایتی منجر شود. در دوران پاندمی، این عامل به یکی از مهم‌ترین زمینه‌های ایجاد شکاف در روابط زناشویی بدل شد.

باید توجه داشت که خیانت در این شرایط لزوما نتیجه تصمیمی ناگهانی یا ساده‌انگارانه نبود، بلکه اغلب پاسخی ناکارآمد به مجموعه‌ای از فشارهای روانی و عاطفی بود. والدین در این دوران، بیش از هر گروه دیگری، در معرض استرس‌های مضاعف قرار گرفتند و همین امر آن‌ها را آسیب‌پذیرتر کرد. احساس نادیده‌گرفته‌شدن در رابطه، کاهش حمایت متقابل و فرسودگی مداوم می‌تواند افراد را به جست‌وجوی ارتباطات جایگزین سوق دهد.

این یافته‌ها یادآور اهمیت توجه به سلامت روانی و عاطفی خانواده‌ها در شرایط بحرانی است. همه‌گیری نشان داد که روابط زناشویی تنها بر پایه حضور فیزیکی استوار نیست، بلکه نیازمند مراقبت، توجه و ایجاد فرصت برای صمیمیت است. وقتی این عناصر در سایه فشارهای بیرونی نادیده گرفته شوند، حتی پایدارترین پیوندها نیز می‌توانند دچار فرسایش شوند.

در مجموع، افزایش خیانت در دوران همه گیری کرونا را باید به‌عنوان نشانه‌ای از شکنندگی روابط انسانی در برخی خانواده ها برابر استرس‌های گسترده دانست. این پدیده نه‌تنها ابعاد فردی بلکه پیامدهای اجتماعی دارد و نشان می‌دهد که بحران‌های جهانی می‌توانند در عرصه خصوصی‌ترین جنبه‌های زندگی نیز اثرگذار باشند.

حفظ کیفیت روابط زناشویی در چنین شرایطی نیازمند آگاهی، مهارت‌های ارتباطی و ایجاد فضاهایی برای بازسازی صمیمیت است. عناصری که در نبودشان، فاصله‌ای پنهان میان زوجین شکل می‌گیرد و به پیامدهایی چون خیانت می‌انجامد.

زینب حیدری