هزینه‌های پنهان نبود سرویس بهداشتی برای زنان شاغل در استرالیا

این مشکل به ظاهر کوچک، اما اثرات بزرگی بر زندگی و سلامت این زنان گذاشته است. بر اساس یک نظرسنجی جدید از اتحادیه کارگران حمل‌ونقل استرالیا، حدود ۷۳ درصد از این زنان گزارش داده‌اند که به دلیل نبود دسترسی مناسب به توالت، با مشکلات سلامتی فیزیکی مواجه شده‌اند. این آمار یک زنگ هشدار جدی است.

مشکل فقط نبود یک توالت در نزدیکی نیست؛ بلکه بسیاری از امکانات موجود یا کثیف هستند، یا قفل شده‌اند، یا اصلاً برای استفاده عمومی طراحی نشده‌اند و کارگران زن مجبورند برای یافتن یک محل مناسب کیلومترها از مسیر خود منحرف شوند. این جستجوی روزمره باعث اتلاف وقت، ایجاد استرس و ناراحتی مداوم برای آنها شده است. اما واکنش بسیاری از این زنان به این وضعیت، نگران‌کننده‌تر است: حدود چهار پنجم آنها  یعنی ۸۰ درصد  گفته‌اند که برای کاهش نیاز به توالت، به راهکارهای خطرناکی مانند کم‌آبی عمدی بدن روی آورده‌اند. یعنی به عمد در طول روز کمتر آب می‌نوشند تا مجبور نباشند به دستشویی بروند. این کار می‌تواند منجر به مشکلات جدی مانند عفونت‌های ادراری، سنگ کلیه، کم‌آبی بدن و خستگی مفرط شود.

این موضوع فقط یک ناراحتی کوچک شغلی نیست؛ بلکه یک معضل بهداشتی و ایمنی است که سال‌ها نادیده گرفته شده است. بسیاری از زنان شاغل در این بخش احساس می‌کنند که نیازهای اولیه آنها نادیده انگاشته شده، زیرا محیط‌های کار و ایستگاه‌ها اغلب با توجه به نیازهای مردان طراحی شده‌اند. آنها احساس ناامنی می‌کنند، گاهی مجبورند در مکان‌های تاریک و دورافتاده توقف کنند یا ساعتها اضطراب داشته باشند تا به یک امکانات مناسب برسند.

در پاسخ به این بحران، اتحادیه کارگران حمل‌ونقل خواستار یک تغییر اساسی شده است. آنها از دولت فدرال استرالیا درخواست کرده‌اند که استانداردهای ملی اجباری برای دسترسی به سرویس‌های بهداشتی در محیط کار را تدوین کنند. این استانداردها باید تضمین کنند که همه کارگران زن در این صنعت به توالت‌های اختصاصی، بهداشتی، امن و قابل دسترس در فواصل معقول زمانی و مکانی دسترسی داشته باشند. این یک خواسته‌ی پایه‌ای برای حفظ سلامت، کرامت و ایمنی نیمی از نیروی کار در یکی از بخش‌های حیاتی اقتصاد است.

این گزارش نشان می‌دهد که چگونه یک نیاز اولیه انسانی می‌تواند به یک مانع بزرگ برای حضور برابر و سالم زنان در مشاغل تبدیل شود. حل این مشکل نه تنها سلامت هزاران زن را بهبود می‌بخشد، بلکه می‌تواند به حفظ نیروی کار در صنعتی که با کمبود نیرو مواجه است نیز کمک کند.