زن ایرانی از منظر ایرانی

موضوع این نشست، ضرورت تجدیدنظر در مبادی شناخت انسان ایرانی و به تبع زن ایرانی در مطالعات ایران شناختی و هویت اصیل زنِ ایرانی در فرهنگ ایرانی در دوره‌های ایرانِ باستان و ایران اسلامی» با الهام از الگوهای کهن بود.

در ابتدا یاسینی با پرسش یک سوال بحث را آغاز کرد، این سوال مطرح است که برای بازشناسی هویت ایرانیان، آیا می‌توان صرفاً به منابع تاریخی رجوع و به آنها اعتماد کرد؟ و آیا می‌توان از منابع غیرمکتوب هم بهره برد؟

وی در ادامه افزود: در ایران باستان، علی رغم همه تحولات فرهنگی زنان جایگاه و اصالت خود را همواره حفظ کرده اند اما به تدریج در طی هزاره ها از آن فاصله گرفته که دلیل این امر انقطاع از فرهنگ اصیل ایرانی است که به‌ تدریج پس از دوره صفویه برای جامعه ایران رخ داده است، پس از این دوره ما شاهد افول و تغییر در جایگاه زنان هستیم.

همچنین جایگاه زنان از ادیان توحیدی، جاهلیت عرب و ورود اسلام به ایران تأثیر گرفته است.

دانشیار پژوهش هنر پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات در ادامه خاطرنشان کرد:  ادبیات و هنر، به خصوص هنر نگارگری، دو منبع معتمد و برگرفته از حکمت ایرانی اسلامی، برای شناخت هویت زنِ ایرانی در زمانه خود است. وی با شرح مصادیقی در ادبیات ایران، از جمله در آثار فردوسی، نظامی، سعدی، ناصرخسرو و … به خوی و خصلت زن ایرانی از منظر حکمت اسلامی اشاره کرد و گفت که ادبیات حکیمانه فارسی نشان می‌دهد که هویت زن ایرانی، با ویژگی‌هایی از جمله: فرزانگی و دلاوری و همسری و مادری، حجب و حیا، پاکدامنی، متانت و وقار، تبیین شده است که این خصایص، در آثار نگارگری قرون گذشته به تصویر درآمده است.

دکتر یاسینی در پایان، بر اهمیت رجوع به اصالت‌های حکمی در فرهنگ ایرانی برای شناخت هویت زن ایرانی تأکید کرد.