نسل‌کشی نرم با فرزندان پلاستیکی

کافی است در یک عصر دلپذیر، کارت بانکی خود را بردارید و به این فروشگاه سر بزنید تا با هزینه‌ای در حدود ۱۳۰۰ دلار، بدون هیچ دردی یا مسئولیتی، به یک والد سیلیکونی تبدیل شوید!

اینجا سائوپائولو، بزرگ‌ترین شهر برزیل و چهارمین کلان‌شهر جهان است. درست چند خیابان آن‌سوی پارک ویلا لوبوس، فروشگاهی پرمشتری افتتاح شده که در آن نوزادهای سیلیکونی عرضه می‌شوند. تنها کافی است در یک عصر دلپذیر سائوپولویی، کارت بانکی خود را بردارید و به این فروشگاه مراجعه کنید تا با پرداخت حدود ۱۳۰۰ دلار، بدون تحمل درد یا مسئولیت، به یک والد سیلیکونی تبدیل شوید!

رؤیاهایت را می‌خری: خانم آلانا جینیروسو، صاحب این فروشگاه عجیب، بعد از دست‌کشیدن به سر و دست نوزادها و مرتب کردن آن‌ها در ویترین‌های شیشه‌ای می‌گوید: «عروسک معمولی را می‌توان از هر فروشگاهی خرید، اما اینجا شما یک عروسک عادی نمی‌خرید؛ بلکه شما در اینجا رؤیاهایتان را می‌خرید!»

هدر دادن سرمایه‌های انسانی: تاریخچه این عروسک‌های سیلیکونی که به اصطلاح خودشان رؤیایی هستند، به دهه ۱۹۹۰ در ایالات متحده برمی‌گردد. شاید در ابتدا ساخت آن‌ها به منظور سرگرمی و به عنوان یک پیشرفت فنی در دنیای عروسک‌سازی به نظر می‌رسید، اما واقعیت این است که هدف آمریکایی‌ها طراحی یک حمله فرهنگی حساب‌شده برای تخریب زیرساخت‌های جمعیتی کشورها و هدر دادن سرمایه‌های مالی و انسانی آن‌ها بوده است. به گفته شرکت مارکت ریپورت آنالیتیکس، ارزش بازار جهانی این عروسک‌ها که به نام ری‌بورن یا بازمتولد شده شناخته می‌شوند، تنها در سال ۲۰۲۴ به حدود ۲۰۰ میلیون دلار رسیده است.

بچه‌های من هستند: گابی ماتوس، یکی از فعالان مجازی در برزیل و ساکن شهر کامپیانس، در حین تعویض پوشک یکی از این نوزادهای سیلیکونی می‌گوید: «از کودکی عاشق نوزادها بودم و همیشه نوزادهای فامیل را در آغوش می‌گرفتم. اما بعد از اینکه پدرم در ۹ سالگی اولین عروسک ری‌بورن را به من هدیه داد، عاشق آن شدم و حالا ۲۲ تا از آن‌ها دارم که به آن‌ها حمام می‌دهم، شیر می‌دهم و لباس‌هایشان را عوض می‌کنم؛ آن‌ها بچه‌های من هستند!»

آرامش را از من نگیرید: اما صحنه از جایی دردناک می‌شود. هفته پیش، تعدادی از شهروندان برزیلی که خود را مادران ری‌بورنی می‌دانستند، با در آغوش گرفتن نوزادهای سیلیکونی‌شان به پارک ویلا لوبوس آمده و مانند یک نوزاد واقعی، ساعاتی را در پارک گذراندند! یکی از این مادران که بدون توجه به هیاهوی دوربین‌ها نوزاد سیلیکونی‌اش را در آغوش گرفته و آب دهانش را پاک می‌کرد، در پاسخ به تعجب خبرنگاران گفت: «این بچه من است! چرا می‌خواهید آرامش و لذت من را از من بگیرید؟!»

تسکین روانی موقت: همه‌گیری عروسک‌های ری‌بورنی در برزیل به قدری افزایش یافته که بسیاری از جوانان ترجیح می‌دهند برای آرام کردن تمایل‌های مادرانه فطری خود برای والدین شدن، با صرف هزینه، این عروسک‌ها را به خانه بیاورند و به آن‌ها به چشم یک تسکین روانی نگاه کنند و اصلاً بچه‌دار نشوند. اما آیا می‌توان تنش‌های این موضوع را نادیده گرفت، وقتی که بسیاری از این مادران این عروسک‌ها را به بیمارستان می‌برند و تا این حد به آن‌ها باور دارند؟

عروسک جای واقعیت: این عروسک‌ها به نزدیک‌ترین حالت به نوزاد انسانی ساخته می‌شوند و حتی جزئیاتی مانند ناخن، مژه، رگ، چین‌وچروک‌های پوستی، لک‌های نوزادی و قابلیت شیر خوردن و ادرار کردن و پوشک شدن را دارند. از همه این‌ها عجیب‌تر، جشن‌های زایمان و تولدی است که برای این عروسک‌ها برگزار می‌شود؛ اتفاقی که ویدئوهای چند دقیقه‌ای آن، روزانه در شبکه‌های مجازی مانند اینستاگرام در حال دست به دست شدن و البته فرهنگ‌سازی غیرمستقیم است.

سرگرمی یا رفتار اجتماعی؟ این عروسک‌های سیلیکونی تا اینجا موافقان و مخالفان زیادی داشته‌اند. اما سؤال اصلی که به ترند شبکه‌های مجازی تبدیل شده این است: «آیا این نوزادهای سیلیکونی تنها برای سرگرمی هستند یا به تدریج در حال تبدیل شدن به یک رفتار اجتماعی نگران‌کننده‌اند؟» در ریودوژانیرو، شورای شهر روزی را برای قدردانی از هنرمندان سازنده این عروسک‌ها تعیین کرده است. در شهر برازیلیا نیز موضوع به پارلمان این کشور رسیده و نمایندگان مجموعه‌ای از راهکارها را برای ارائه حمایت روانی به والدین این عروسک‌ها پیشنهاد داده‌اند.

اما نگرانی‌ها همچنان درباره رواج این پدیده ری‌بورنی وجود دارد و هفته گذشته، یکی از نمایندگان این کشور با در آغوش گرفتن یکی از این عروسک‌ها وارد صحن مجلس شد و با فریاد گفت: «وقت آن رسیده که به این شوخی‌ها پایان دهیم و پذیرش عروسک‌ها را در نظام درمانی ممنوع کنیم.» در مقابل، تالیریا پترونه، نماینده دیگری که نظری موافق نسبت به این عروسک‌ها داشت، در محکوم کردن نگرش‌های انتقادی به این نوزادهای سیلیکونی گفت: «لطفاً به مسائل مهم‌تری بپردازید! اگر کسی می‌خواهد عروسک داشته باشد، بگذارید داشته باشد. من خودم دو بچه واقعی دارم که بیشتر از حد کافی دردسر دارند!»

تنهایی آدم‌ها: شاید همه نتوانند تجربه والدین شدن را داشته باشند، اما جایگزین کردن راه‌حل‌های غیرانسانی برای حل مشکلات انسانی، تنها آن مشکل را حادتر می‌کند. هرچند همه ما می‌دانیم که هیچ گربه‌ای به‌خاطر رضای خدا موش نمی‌کشد و تولید این عروسک‌های ری‌بورنی تنها یک ترفند از سوی ابرقدرت‌ها برای کنترل غیرمستقیم شاخص جمعیت در کشورهاست؛ چرا که آن‌ها خوب می‌دانند جمعیت، یکی از مهم‌ترین نمادهای قدرت برای هر کشوری است.

حالا آمریکایی‌ها در یک جنگ نرم قوی، جلوی ادامه نسل بشر را گرفته‌اند، تا جایی که اگر کسی از آن‌ها بپرسد: «چرا این عروسک‌ها را جایگزین والدین واقعی کردید؟» با آرامش پاسخ می‌دهند: «ما کاری نکردیم. این‌ها فقط عروسک‌اند. مگر بد است آدم‌ها را از تنهایی در بیاوریم؟ خب نخرند…»

فارس