مادران فلسطینی به فرزندانشان درس مقاومت می‌دهند

«اگر اسرائیلی ها بیایند، شاید من کشته ‌شوم، اما بقیه هستند، خدا با من است». این حرف را حنظله، کودک ۸ ساله فلسطینی اهل غزه، آبان ماه گذشته در جریان بمباران‌های ارتش رژیم صهیونیستی در جواب به سوال یک خبرنگار گفت.

حرفی که شاید بسیاری از کنارش ساده و راحت بگذرند و آن را به دلیل هیجانات ناشی از جنگ بدانند، اما اهلش می‌دانند این تفکر ریشه‌اش در مادرانه‌هایی است که جنگ غزه تاثیر آن را بیشتر نشان داده است.

داستان زنان غزه فقط به رتق و فتق امور بچه‌ها و محافظت از خانواده بر نمی‌گردد؛ آن‌ها سال‌هاست که فعالیت‌هایی مانند نگهبانی برای مسجد الاقصی را هم انجام می‌دهند که این کار آنها را به «مرابطین» مشهور کرده است.

نام مرابطین برگرفته از دولتی است که پس از نیمه قرن پنجم در شمال آفریقا تشکیل شد. آن‌ها اصالتا مردمانی بودند که از یمن به دستور خلیفه چهارم به شام مهاجرت کردند و بعدها به شمال آفریقا رفتند.

معنی لغوی مرابطین به معنای قراولانی است که اسبان خود را در مرزهای سرزمینی نگاه می‌داشتند و در برابر حمله دشمن در دفاع پیشگام بودند. یعنی آنهایی که وظیفه خطیر «محافظت» بر عهده آن‌ها است‌، شبیه چیزی آنچه که مرز نشینان خودمان انجام می‌دهند.

تفکر مبارزه و حفاظت از فلسطین و به ویژه مسجد الاقصی آنقدر در بین مادران این سرزمین ریشه دوانده که امروزه جماعت نسوان با جلیقه‌های زرد بیشترین وظیفه را در حفاظت از این مسجد شریف بر عهده دارند.

زمانی که حوادث سال ۱۹۲۹ میلادی را بررسی می‌کنیم، می‌بینیم که مسجد الاقصی اولین قائله خود را در همان سال تجربه کرده و دیوار بُراق توسط یهودیان صهیونیست با پشتیبانی بریتانیا تصرف شدده است.

اواخر ماه مارس همان سال، یهودیان به صراحت از حقوق جعلی خود در مسجدالاقصی و دیوار بُراق و وجوب بازسازی معبد هیکل سلیمان به جای مسجدالاقصی سخن می‌گفتند.

خاخام رومانی نیز در نامه‌ای به مفتی مسلمانان اعلام کرد، باید اداره امور مسجدالاقصی را به یهودیان واگذار کنند تا آنها بتوانند مناسک دینی‌شان را انجام دهند!

از طرف دیگر، یهودیان به صورت پنهانی آماده می‌شدند تا به تجاوزی مسلحانه علیه اعراب دست بزنند و بُراق شریف را به زور تصرف کنند.

این حساسیت سنجی از جامعه مسلمان زمینه حضور زنان را افزایش داد. اولین اتحادیه زنان فلسطینی در سال ۱۹۲۱ به رهبری «زلیخا الشهابی» تشکیل شد.

این اتحادیه بر سازماندهی کمیته‌ها و متحد کردن زنان در جریان مبارزات اجتماعی و سیاسی تاکید می‌کرد؛ تا اینکه اولین کنفرانس این اتحادیه با حضور سیصد زن فلسطینی از مناطق مختلف در مخالفت با بریتانیا برای جلوگیری از مهاجرت صهیونیست‌ها به فلسطین و مبارزه با اقدامات آن‌ها علیه شهروندان فلسطینی برگزار شد.

پس از آنکه کشور فلسطین در سال ۱۹۴۸ در جنگ توسط یهودیان مهاجر اروپا به فلسطین که راهکار کنگره جهانی صهیونیست بود، اشغال شد؛ هفتصد هزار فلسطینی در نتیجه تشکیل دولت جعلی اسرائیل در فلسطین ناچار به یک مهاجرت اجباری شدند.

از آن پس بود که گروه‌های مقاومت برای مبارزه با رژیم صهیونیستی شکل گرفتند. هر چند با روی کار آمدن جنبش آزادی بخش فلسطین (صاف) اتحادیه زنان منحل شد اما بعدها با تشکیل جنبش حماس توسط شهید شیخ احمد یاسین در سال ۱۹۸۷ میلادی حضور زنان فلسطینی در جبهه مقاومت ابعاد تازه‌ای پیدا کرد.

زنان مقاومت، برخی اوقات در عمليات‌های شهادت طلبانه شركت می‌كردند و در مواردی نقش محافظين مسجد الاقصی را بر عهده داشتند. حضور این زنان در کنار مردان وسط میدان مبارزه برای صهیونیست‌ها هم کمی عجیب به نظر می‌رسید.

در بین صحبت‌های زنان اسیر اسرائیلی که توسط حماس آزاد شده‌اند، به حضور برخی زنان فلسطینی در تونل‌های غزه اشاره شده است و یا پرستاران زنی که در طول اسارات آنها در کنارشان حضور داشته‌اند.

برخی تصاویر منتشر شده هم از زنان رزمنده مقاومت با شکل و شمایل نظامی در جریان تبادل اسرا، حضور و نقش موثر زنان در روند عملیات‌های جبهه مقاومت را نشان می‌دهد.

شهيده جميله الشنطی یکی از این زنان بوده است؛ زنی ۶۶ ساله که به عنوان اولین و تنها زن عضو دفتر سیاسی جنبش حماس مطرح بوده است.

او حتی در تأسیس جنبش مقاومت اسلامی حماس به عنوان یکی از اولین نسل بنیانگذاران جنبش در سال ۱۹۸۷ شرکت کرد و مدتی هم عضو شورای قانونگذاری فلسطین بود.

نامش در کنار نام خیلی از مردان این جبهه به دلیل وابستگی به جنبش حماس در لیست ترورهای اسرائیل قرار گرفت. شهیده جمیله الشنطی پس از مدت‌ها فعالیت میدانی از پادشاهی عربستان سعودی بازگشت و در زمینه تدریس و آموزش، خود را وقف مبارزه سیاسی در نوار غزه کرد، تا در نهایت اول آبان سال گذشته، بر اثر حمله هوایی هواپیماهای رژیم صهیونیستی به منزلش در غزه به شهادت رسید.

اگر امروز فرمانده جوان گروه بیشه شیران شهید ابراهيم نابلسي اسطوره است یا اگر شهید ناصر ابو حميد همراه چهار برادرش اسطوره شدند، دلیلش را باید در روحیه مادرانشان جستجو کرد.

مثلا رژيم اشغالگر قدس چهار مرتبه بخاطر برادران ابوحمید، خانه اش را تخريب كردند اما او هربار رجز می خواهند و همچنان ایستاده.

جنس زنانگی و مادرانه‌های فلسطینی‌ها این روزها رنگ و لعابش با همه جای دنیا فرق می‌کند، زنان در غزه كنار مردان به شيوه خود مي جنگند، مردان زير زمين و زنها روي زمين.

هر چند آنهایی هم جبهه زیر زمین را انتخاب کرده‌اند دست پرورده همين زنان هستند كه سينه به سينه به نسل‌هاي مختلف راه و رسم مقاومت را آموختند.

اين زنان و مادران فلسطینی هستند كه مقاومت را مي سازند كه امروز حتي فرزندان كوچكشان براي رژيم اشغالگر رجزخوانی می‌کنند و از شهادت ترسي ندارند. زنانی که تاریخ فلسطین مملو از مبارزات و شجاعت های آنان است معروفند به سازندگان و کارخانه شهدای مقاومت این سرزمین.

از ابتدای عملیات طوفان الاقصی و تجاوز رژیم صهیونیستی به غزه آمار شهدای زن تا امروز بالغ بر ۱۰ هزار نفر است. آماری که روز به روز به تعداد آن هم اضافه می‌شود.

باشگاه اسرای فلسطین هم در گزارشی از اسارت بیش از ۱۶ هزار زن فلسطینی در زندان‌های رژیم صهیونیستی در حد فاصل سال‌های ۱۹۶۷ تا به امروز خبر داده است.

تاریخ مبارزاتی فلسطینی ها در خود فداکاری و استقامت زنان را در عرصه های مختلفی چون، اعتصاب در زندان های رژیم صهیونیستی، مبارزه نظامی با اشغالگری، مبارزه سیاسی و اجتماعی در خود دارد.

زنان غزه در شش ماه گذشته هر کدام عملکردشان پیامی را برای دوست و دشمن داشت، تا جایی که فرزندانشان به بمب‌های ساعتی تشبیه شدند و برای کشتنشان برنامه ریزی می‌کنند.

ایران آنلاین