مادران دهه شصتی و هفتادی که در ماراتن مادری، برنده شدند

رمز موفقیت مادران دهه ۶۰ و ۷۰ در هم‌محله بودن و هم‌دلی آن‌ها نهفته است. گروهی از مادران دهه‌های شصت و هفتاد در محله‌های شرق تهران، با همت و همکاری جمعی، دنیایی متفاوت برای خود و خانواده‌هایشان رقم زده‌اند. این زنان با درک عمیق از دشواری‌های فرزندآوری در شرایط اقتصادی و اجتماعی کنونی، تصمیم گرفتند که به‌جای مواجهه انفرادی با مشکلات، گروه‌های محلی تشکیل دهند تا حمایت متقابل و همراهی را برای خود و سایر مادران فراهم کنند.

این مادران که اغلب تحصیلات عالیه دارند، با شناخت دقیق از مسئولیت‌های سنگین مادر بودن و چالش‌های واقعی فرزندآوری، گرد هم آمده‌اند تا فضایی امن و صمیمی برای خود و سایر زنان ایجاد کنند. آن‌ها دریافته‌اند که یکی از بزرگ‌ترین مشکلات مادران، احساس تنهایی و کمبود حمایت‌های لازم است. بنابراین، با تشکیل این گروه‌های محله‌ای، بستری فراهم کردند که مادران بتوانند بدون هیچ‌گونه نگرانی و دغدغه‌ای از تجربیات همدیگر بهره ببرند و در مواقع نیاز روی کمک هم حساب کنند. به گفته خودشان، «فکر می‌کردیم اگر کنار هم باشیم، خیلی از سختی‌ها قابل تحمل‌تر می‌شود. اگر یکی مریض شد، دیگری از بچه‌اش نگهداری کند و اگر کسی کاری داشت، دیگری به کمک بیاید.» این روحیه همدلی و همکاری، از شاخصه‌های بارز این گروه‌هاست.

جشن‌ها، مراسمات مذهبی و دورهمی‌ها، فرصتی برای تقویت این پیوندهای محلی و همبستگی بین مادران است. جشن میلاد امام رضا (ع) که در پارک برگزار می‌شود، نمونه‌ای واضح از این همدلی است. هر فرد در این مراسم وظیفه مشخصی بر عهده می‌گیرد؛ برخی میز و صندلی می‌آورند، برخی شیرینی تهیه می‌کنند و عده‌ای مسئول سرگرم‌کردن کودکان هستند. حتی نوجوانان نیز در اجرای برنامه‌های مذهبی سهیم هستند و شور و نشاط خاصی به مراسم می‌بخشند. این مادران یاد گرفته‌اند که همیشه میزبان خوبی باشند و هرکس به اندازه توان خود کمک کند، زیرا مهم این است که همه با هم باشند و احساس تنهایی نکنند.

یکی از ابتکارات جالب این گروه، طرح «نهضت مادری» است. در این برنامه، مادران در روضه‌های خانگی و مراسم‌های مختلف، فضایی امن و آرام برای کودکان فراهم می‌کنند تا مادران بتوانند با خیالی آسوده در مراسم مذهبی شرکت کنند و دغدغه نگهداری از بچه‌ها را نداشته باشند. این حرکت سبب شده تا دیگر نگرانی‌هایی مانند نگاه‌های سنگین و «هیس» گفتن‌های مکرر به کودکان وجود نداشته باشد و آن‌ها بتوانند آزادانه بازی کنند.

فعالیت‌های این مادران تنها محدود به جشن و دورهمی نیست. آن‌ها در قالب گروه‌های جهادی به کمک مادران باردار و نیازمند می‌شتابند، برای زنان سرپرست خانوار ایجاد شغل می‌کنند و با برگزاری بازارچه‌های خیریه به نیازمندان کمک می‌رسانند. «کارگروه امهات القدس» با جمع‌آوری کمک‌های مردمی، بیمارستان و سرویس بهداشتی برای مردم غزه و لبنان می‌سازد. «کارگروه دل‌آرام مادری» خدمات مشاوره پزشکی رایگان به مادران ارائه می‌دهد و «کارگروه بانوکا» با تولید محصولات باکیفیت و با محتوای اسلامی ایرانی، به توسعه اقتصاد محلی کمک می‌کند.

این مادران دهه ۶۰ و ۷۰ با شعار «فرزند بیشتر، زندگی بانشاط‌تر» به آینده‌ای روشن و امیدوار نگاه می‌کنند. آن‌ها اعتقاد دارند که با همدلی و همکاری جمعی، می‌توانند جامعه‌ای سالم‌تر، شاداب‌تر و پویاتر بسازند. این حرکت مادرانه فراتر از یک جنبش اجتماعی ساده است و انقلابی است بر پایه عشق، ایمان و همدلی که نشان داده با هم‌محله بودن و همراهی، می‌توان دشواری‌های فرزندآوری را آسان‌تر کرد و الگویی برای مسئولان و جامعه فراهم آورد.

جهت پرس