فمینیست‌ ها حامی حقوق زنان اند اما نه همه زنان!

«باید صدای فمینیست‌ ها و همه زنان علیه هر نوع خشونتی بر ضد زنان، بلند و قوی شنیده شود.» این گفته آنا ردوندو گارسیا، وزیر برابری اسپانیا در روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان در ۲۵ نوامبر ۲۰۲۳ در تجمعی گفته شده است که همه آن‌ها با هر خشونتی علیه زنان مخالف بودند. اما دقیقاً در همان روزها کیلومترها آن‌طرف‌تر، در جغرافیایی دیگر به گفته اسرا صالح، پزشک متخصص زنان و زایمانی که در غزه حضور داشت؛ بیش از ۷۰۰ هزار زن جوان باردار در باریکه غزه حضور داشتند که از شرایط اولیه زایمان هم محروم بودند. هنوز هم محرومند.

بسیاری از آن‌ها برای زایمان به بیمارستان دسترسی ندارند و مجبورند در چادر، خانه و یا حتی در خیابان زایمان کنند و بدون هیچ وسیله بهداشتی با همان دست‌های خونی و آلوده خودشان بندناف نوزادشان را با سنگ کنار خیابان یا قیچی و چاقو ببرند.

در نگاه گارسیا و افرادی که خودشان را مدافع زنان می‌دانند؛ زن کیست؟ برای از بین رفتن حقوق کدام زن باید اعتراض کرد؟ خشونت علیه زنان چه معنایی دارد؟ ظلم به کدام زن‌ها خشونت محسوب می‌شود؟ در کجای دنیا؟ در کدام کشور؟

دست‌هایشان را روی گوش‌هایشان گذاشته‌اند

اعتراضات گاه‌وبی‌گاه فمینیست‌ها همیشه برگزار می‌شود و ادامه دارد. اما در روزهای سرد بهمن‌ماه سال گذشته که آوارگان فلسطینی در شرایط سخت در چادر ساکن بودند و هر لحظه موشکی به ساختمان‌هایشان می‌خورد و صدها زن و فرزند آواره می‌شدند؛ فمینیست‌ها در برابر همه اینها ساکت شده بودند. به‌جای اعتراض به این جنایت‌ها، بیانیه اعدام هرگز و برای هیچ‌کس منتشر کردند و برای دفاع از آن تجمع‌های زیادی برگزار کردند. اما چشم‌هایشان را بسته بودند تا زنان بارداری را که به دلیل شرایط سخت جنگ؛ رنگشان پریده بود، چشمانشان گودرفته بود و شکمشان متورم شده بود را نبینند. آن‌ها دست روی گوش‌هایشان گذاشته‌اند تا صدای فریاد زنانی که به دلیل موشک‌باران می‌ترسیدند و نمی‌دانستند بچه‌شان زنده می‌ماند یا نه و نمی‌توانستند به بیمارستان بروند را نشنوند.

آن‌ها در این یک سال صدای آن زنی که به‌خاطر استفاده از حمام‌عمومی غیربهداشتی، به بیماری خونی مبتلا شده است و باید مایعات زیادی بنوشد تا درمان شود را نشنیدند. آن هم در غزه‌ای که آب آشامیدنی سالم کمیاب است، چه برسد به آبمیوه‌های مختلف و طبیعی برای درمان. اما تا دلتان بخواهد  فمینیست‌ها در این یک سال تجمع و بیانیه دادند برای جلوگیری از تبعیض‌ها علیه زنان، اعتراض به پدرسالاری، محافظت از زنان و…

فمینیست‌هایی که روزه سکوت گرفته‌اند

در روزهایی که زنان غزه در صف‌های طولانی برای استفاده از سرویس بهداشتی می‌ایستند؛ درست در ۱۸ اسفند ۱۴۰۲ در روز جهانی زن، در کشورهای مختلف تجمع‌های زیادی برگزار شد. آن‌ها فریاد می‌زدند و شعار برابری جنسیتی و عدم تبعیض سر می‌دادند، چون دنیایی می‌خواهند که علیه هیچ زنی خشونت صورت نگیرد. با این وجود خودشان صدای زنانی که در صف‌های طولانی حمام ‌عمومی و سرویس بهداشتی می‌ایستند را نشنیدند.

چشمشان را به روی آن زنی که در صف سرویس بهداشتی در اردوگاه‌های دیرالبلح بچه‌اش را سقط کرد بسته‌اند که وقتی فهمید لباسش خونی شده است، خودش را به حمام رساند تا لباسش را بشوید. همان جا توده‌ای از بدنش بیرون آمد و وقتی نگاهش کرد، دست و پاهای کوچک جنینش را دید و دنیا روی سرش خراب شد. فمینیست‌ ها صدای هیچ‌کدام از این زنان را نشنیدند؟ یا به نظرشان این طرز رفتار با زنان فلسطینی خشونت نیست؟ یا زنان فلسطین زن محسوب نمی‌شوند؟

هیچ‌کدام از آن ده‌ها هزار فمینیست‌ که در خیابان‌های انگلیس، آمریکا و فرانسه در روز ۸ مارس ۲۰۲۴ جمع شده بودند تا از حقوق زنان دفاع کنند، هرگز دلشان به حال مادرانی که در عرض چند ماه تمام عزیزانشان را از دست می‌دهند و باید سختی‌های جنگ را خودشان به تنهایی تحمل کنند، نسوخت. یا آن مادرانی که مثل همه مادران دنیا دوست دارند بچه‌هایشان در آرامش بخوابند و با صدای موشک از خواب نپرند را ندیدند.

حامی حقوق زن اما نه همه زنان!

مدافعان زنانی که از سال ۱۴۰۱ حامی زنان ایرانی شدند و در این یک سال گذشته بیانیه‌ها و تجمعات بسیاری در حمایت از زنان ایرانی برگزار کردند، در همه این روزهایی که زنان غزه هیچ جای امنی برای چند ساعت نفس راحت کشیدن نداشتند و حتی نمی‌توانستند چند دقیقه بدون استرس چشم روی‌هم بگذارند، سکوت کردند. زنانی که حتی در بیمارستان هم امنیت نداشتند، اگر به بیمارستانی که روزی قرار بود امن‌ترین جا باشد پناه می‌بردند، در سکوت فمینیست‌ ها زیر آتش بمباران‌ها زنده زنده می‌سوختند.

مدافع زنانی که رفوزه شد

این جنبشی که مدافع حقوق زنان است و امثال گلوریا استاینم‌ها که حق آزادی زن را فقط در آزادی بدن، سقط جنین و برهنگی می‌دانند؛ در برابر زنانی که وقتی عزیزشان از خانه خارج می‌شود، ترس و استرس به جانشان می‌افتد که نکند برنگردد، نکند دیگر نبینمش، نکند من دیگر نباشم و نتوانم که ببینمش رفوزه شدند.

فارس