فریاد دانشجویان مقابل سفارت فرانسه در حمایت از مهدیه اسفندیاری

هوا هنوز روشن است و خیابان نوفل‌لوشاتو آرام آرام شلوغ می‌شود. روبه‌روی ساختمان سنگی سفارت فرانسه، جمعی از دانشجویان و فعالان فرهنگی حلقه زده‌اند. دست‌نوشته‌ها بالا می‌رود. روی بعضی نوشته‌اند «Free Mahdieh Now» و روی برخی دیگر با خطی درشت نوشته شده: حمایت از فلسطین جرم نیست…

یکی از دختران دانشجو دهانش را با چسب قرمز پوشانده است. وقتی از او می‌پرسم چرا، می‌گوید: می‌خواهم بگویم آزادی بیان در فرانسه فقط شعار است… اگر نبود، مهدیه را به جرم دفاع از کودکان غزه زندانی نمی‌کردند.

صدای شعارها بلندتر می‌شود: مهدیه تنها نیست، فرانسه، حیا کن! مهدیه رو آزاد کن!
چند قدم آن‌سوتر، دختر جوانی در حال نقاشی است. روی بوم سفید، چهره‌ی مهدیه را با آبرنگ می‌کشد. می‌گوید: با رنگ‌ها می‌خواهم فریاد بزنم که دختر ما در اسارت است… نباید ساکت بمانیم.

در میان جمعیت، چهره‌های آشنا هم دیده می‌شوند. از فعالان رسانه‌ای تا مرضیه هاشمی، دبیر جشنواره مردمی فیلم عمار، که با چهره‌ای جدی به شعارها گوش می‌دهد. او در گفت‌وگویی کوتاه می‌گوید: هفت ماه است مهدیه را بدون جرم در سلول انفرادی نگه داشته‌اند. مگر دفاع از مظلوم جرم است؟!

دانشجوی دیگری با چشمانی پر از اشک فریاد می‌زند: ۲۳۵ روز انفرادی برای یک جمله! و جمعیت هم‌صدا می‌شود.

پلاکاردها روایتگرند… یکی می‌گوید در مهد دموکراسی، حمایت از فلسطین زندان دارد؟ و دیگری… فرانسه صدای آزادی را زندانی کرده است.

در گوشه‌ای از خیابان، چند بانوی هنرمند با رنگ مشکی، برج ایفل را بر بوم نقاشی می‌کشند. در میانه‌اش ستاره داوود را نقاشی کرده‌اند و زیرش نوشته‌اند: «آزادی شکست».

هنگامی که خورشید رو به غروب می‌رود، بیانیه‌ تشکل‌های دانشجویی قرائت می‌شود. صدای بلندگو در میان سکوت خیابان می‌پیچد: ما اقدام دولت فرانسه در بازداشت مهدیه اسفندیاری را نقض آشکار آزادی بیان می‌دانیم و خواستار آزادی بی‌قید و شرط او هستیم.

تجمع با فریادهای آخر «مهدیه آزاد باید گردد» پایان می‌یابد، اما چهره‌های جوانی که از مقابل سفارت فرانسه پراکنده می‌شوند، نشان می‌دهد که ماجرای مهدیه هنوز تمام نشده است.

گزارشگر: مهتا صانعی