از شگفتی امنیت زنان تا صحنه های مادرانه در جام جهانی قطر

پایگاه خبری تحلیلی عربی ۲۱ در یادداشتی درباره جام جهانی ۲۰۲۲ قطر نوشت: عادی شدن یک امر باعث کم شدن توجه و کاهش توانایی دیدن یک پدیده می‌شود و به همین دلیل مهمانان ممکن است آنچه را که صاحب خانه نمی‌بیند بهتر ببینند. به همین ترتیب، گردشگران معمولاً متوجه چیزهایی می‌شوند و توجه آنها به جزئیاتی جلب می‌شود که مردم اهل یک کشور کمتر به آن توجه می‌کنند.

یکی از مزایای جام جهانی ۲۰۲۲ این بود که تمام جهان را متوجه این واقعیت کرد که اعراب یک ملت هستند و فلسطین در قلب آنان است و همانطور که به دشمنان فهماند که عشق خریدنی نیست (حتی با امضای معاهدات با دولت‌ها) یکی از مزایای آن نیز این است که چشم بشریت را به ویژگی‌های اخلاقی ذاتی کشورهای اسلامی باز کرد اما ما به سختی آن را احساس می‌کنیم زیرا این یکی از عادات یا طبیعت اجتماعی ما است، در حالی که توجه خارجی‌ها را به خود جلب می‌کند، بنابراین به محض اینکه آنها از این ویژگی‌ها تعریف می‌کنند، به آن توجه می‌کنیم و آن را با نگاهی تازه می‌بینیم.

شگفتی غربی‌ها از امنیت زنان در قطر

نمونه آن چیزی است که رسانه‌های بین‌المللی درباره امنیت کامل زنان خارجی، اروپایی، آمریکایی و دیگران در طول حضورشان در قطر برای حضور در مسابقات جام جهانی منتشر کردند.  بسیاری از آنها می‌گفتند که مورد آزار و اذیت قرار نگرفته‌اند، حتی هیچ یک از عبارات توهین‌آمیز یا زننده‌ای که در خیابان‌های کشورشان می‌شنوند و اغلب از سوی برخی مردان درباره آنها استفاده می‌شود را در قطر شاهد نبوده‌اند.

در واقع، جوانان بریتانیایی‌ در این زمینه بدتر از ایتالیایی‌ها، اسپانیایی‌ها یا فرانسوی‌ها هستند. این زنان خارجی گفتند آنها از احترام و رفتار خوب مردم قطر شگفت‌زده شدند. استدلال آنها این است که این کشور دارای فرهنگ اجتماعی محافظه‌کارانه است. مهمترین دلیل از نظر آنها، محدودیت مصرف الکل است. معلوم است که بسیاری از موارد آزار و اذیت و در واقع بیشتر جنایات در هنگام مستی رخ می‌دهد.

صحنه‌های زیبای عشق به مادر

نمونه دومی که در جام جهانی برجسته شد عادت یا ویژگی فرهنگی است که ما روزانه بدون توجه به آن زندگی می‌کنیم تا زمانی که یک خارجی متوجه آن شود. یعنی همان چیزی که روزنامه بریتانیایی تایمز در دو مقاله مختلف در مورد عشق شدید مراکشی‌ها به مادرانشان ذکر کرده است. صحنه‌هایی را دیدیم که بازیکنان مراکشی مانند اشرف حکیمی و سفیان بوفال و حتی ولید رگراگی مربی تیم ملی مراکش، مادرانشان را در آغوش گرفته و سرشان را می‌بوسند.

بعد از هر پیروزی مراکش این صحنه را مکرراً می‌دیدیم و این یکی از صحنه‌های شادی بزرگ ما اعراب بوده است. اما به یاد ندارم که هیچ یک از خانواده، اقوام یا دوستان عرب من چیز غیر منتظره یا جالبی درباره این اتفاقات دیده باشند. آیا محبت مادر یکی از چیزهای ذاتی و طبیعی نیست؟ آیا چیزی زیباتر از این وجود دارد که مردی مادرش را در آغوش بگیرد و سر او را ببوسد؟ آیا کسی هست که سزاوارتر از مادر باشد که در شادی پسرش شریک شود؟ آیا محبت مادر در دین ما از فضایل بزرگ نیست؟

اینها چیزهایی است که برای ما عادی یا بدیهی به نظر می‌رسند. اما تایمز آن را به صورت امری عادی ندیده است. اولاً به این دلیل که معلوم شد گرچه عشق مادری یک پدیده عمومی بشری است، اما این پدیده درجاتی دارد. یعنی لزوماً در همه فرهنگ‌ها مشابه نیست.  ثانیاً، چون آن را با عادات بریتانیایی‌ها و غربی‌ها مقایسه کرده است. بنابراین متوجه شدم که عشق بازیکنان مراکش به مادرانشان صحنه‌ای جذاب برای بینندگان غربی است زیرا با رفتار بازیکنان انگلیسی نسبت به همسر یا آنچه آنها عادت دارند کاملاً متفاوت است.

مراکش، ستاره جام جهانی

همانطور که جام جهانی ۲۰۲۲ از نظر سیاسی جام جهانی فلسطین و از نظر فرهنگی جام جهانی احترام به زنان و احترام به مادران بود، پدیده جام جهانی مراکش بود که چه از نظر ورزشی و چه محبوبیت مردمی مانند خورشید بر جهان درخشید.