شکایت تاریخی زنان کره ای علیه بهره کشی جنسی سربازان آمریکایی

مراکز درمانی یا زندان‌های پوششی (به نام «خانه میمون») به بهانه درمان بیماری‌های مقاربتی، در واقع زندان‌هایی بودند که زنان بدون رضایت در آن‌ها نگهداری می‌شدند و تحت تزریق‌های سنگین پنی‌سیلین قرار می‌گرفتند، که منجر به مرگ بسیاری می‌شد.

با فروپاشی اقتصاد این شهرک‌ها در دهه ۱۹۹۰، بسیاری از زنان بدون پشتوانه، در فقر و بیماری رها شدند و از سوی جامعه طرد شدند، در حالی که در مقایسه با زنان آسایشگاه ژاپنی، هرگز جایگاهی نمادین نیافتند.

حادثه قتل یون گوم-ای در ۱۹۹۲، پرده از واقعیت تلخ این سیستم برداشت و باعث شد رسانه‌ها و فعالان حقوق زنان به شرایط این زنان توجه بیشتری نشان دهند.

در سال ۲۰۲۵، بیش از صد زن کره‌ای علیه ارتش آمریکا شکایت کردند و دولت کره جنوبی را به عنوان شریک در سوء‌استفاده‌ها و نقض حقوق بشر معرفی نمودند. این شکایات، علاوه بر درخواست غرامت، هدفشان ثبت حقیقت و پذیرش مسئولیت تاریخی است.

زنان موظف بودند کارت‌هایی همراه داشته باشند که تاریخ آخرین آزمایش‌های بیماری‌های مقاربتی در آن ثبت شده بود و ارتش آمریکا از پرونده‌های عکسدار برای شناسایی و بازداشت زنان استفاده می‌کرد.

در پی شکایات حقوقی، دیوان عالی کره جنوبی در ۲۰۲۲ دولت را محکوم کرد و نقش مستقیم ارتش آمریکا در این سیستم سرکوبگرانه را تایید نمود.

این شهرک‌ها به مراکز اقتصادی بزرگی تبدیل شده بودند که حدود یک‌چهارم اقتصاد کره جنوبی به حضور نظامی آمریکا وابسته است.

هدف نهایی این جنبش، نه تنها دریافت غرامت، بلکه ثبت حقیقت و پذیرش مسئولیت است؛ مسئله‌ای که می‌تواند نقطه عطفی در تاریخ روابط کره جنوبی و آمریکا باشد.

خبرگزاری فرهیختگان