سوءاستفاده از کودکان در کلیسای کاتولیک فرانسه

بیش از ۷۰ سال است که کودکان در فرانسه در کلیسای کاتولیک، در مقیاسی غیرقابل درک مورد خشونت جنسی قرار گرفته‌اند.

گزارش کمیسیون مستقل سوءاستفاده جنسی در کلیسا (CIASE) نشان می‌دهد حداقل ۲۱۶ هزار کودک توسط کارکنان کلیسا‌ها مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌اند.

گزارش CIASE که در سال ۲۰۲۱ بعد از ۲ سال و نیم پژوهش منتشر شد، براساس بیش از ۲ هزار و ۵۰۰ شهادت و هزاران بایگانی دادگاه و کلیسا تهیه شده است. یافته‌ها از نظر وسعت سرسام‌آور توصیف شده‌اند و نشان می‌دهند که کلیسای کاتولیک فرانسه در انجام وظیفه خود در مراقبت از کودکان شکست خورده است.

بازماندگان از زخم‌های روانی مادام‌العمر صحبت می‌کنند. بسیاری توضیح دادند که چگونه کارکنان کلیسا‌ها از موقعیت خود سوءاستفاده کردند و به کودکان القا کردند که سوءاستفاده موجه و عادی است.

درحالی‌که این گزارش، سوءاستفاده‌ها را در طول ۷۰ سال مورد بررسی قرار داده بود، رسوایی موسوم به Bétharram که بین سال‌های ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۵ در فرانسه مورد توجه قرار گرفت، نشان می‌دهد که افشای سوءاستفاده‌ها ادامه دارد و سوءاستفاده در کلیسا نه فقط موضوعی تاریخی است، بلکه امروزه نیز از طریق اظهارات بازماندگان قابل اثبات است.

پایگاه هیومنیوم نوشت: تجاوز‌های مداوم نه تنها خیانت به اعتماد، بلکه نقض تعهد‌های فرانسه تحت کنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل است که حق هر کودک را برای کرامت و امنیت تضمین می‌کند.

در نوتردام دِ بتارام، یک مدرسه شبانه‌روزی کاتولیک در منطقه پیرنه بیش از ۲۰۰ شکایت قانونی به ثبت رسیده است، از جمله ۹۰ مورد مربوط به تجاوز جنسی یا خشونت جنسی که دهه‌ها از ۱۹۵۷ تا ۲۰۰۴ را پوشش می‌دهد.

یک تحقیق پارلمانی فرانسه آن را بزرگترین رسوایی سوءاستفاده در تاریخ این کشور عنوان کرده که شکست‌های دولت و همچنین همدستی کلیسا را نشان می‌دهد.

بازماندگان، فضایی که در آن آزار جنسی رخ داده بود را وحشتناک توصیف کردند؛ کودکان تا حد بیهوشی مورد ضرب‌وشتم قرار می‌گرفتند، موهایشان کنده می‌شد و مجبور می‌شدند همه شب در سرما بیرون بایستند.

چگونه کلیسا سوءاستفاده از کودکان را امکان‌پذیر کرد

کلیسای کاتولیک در فرانسه برای دهه‌ها به جای عدالت، به سیستم قوانین خاص خود متکی بود. این چارچوب موازی به صورت معمول حفظ نهاد کلیسا را بر امنیت کودکان ترجیح می‌داد.

سوءاستفاده به‌عنوان ضعفی که باید اصلاح شود یا گناهی که باید بخشیده شود تلقی می‌شد، نه جرمی که باید مورد رسیدگی قرار گیرد.

این فرهنگ با نحوه آموزش کارکنان کلیسا تقویت شد. به کارکنان آینده به جای شجاعت اخلاقی اطاعت محض آموزش داده می‌شد و محیطی به وجود آمد که در آن زیر سوال بردن اقتدار کلیسا ممانعت می‌شد. کارکنان کلیسا به‌عنوان چهره‌های مقدس ارتقا داده می‌شدند و برای کودکان مقاومت در برابر این اقتدار ساختگی را غیرقابل تصور می‌کرد و آنها را تنها می‌گذاشت.

حتی بعد از آنکه گزارش CIASE دهه‌ها سوءاستفاده را افشا کرد، بخش‌هایی از کلیسای فرانسه از محرمانه بودن اعتراف به‌عنوان الزام‌آورتر از قانون دفاع کردند.

همچنین، سوابق داخلی و روایت‌های بازماندگان نشان می‌دهد که چگونه مافوق‌ها به‌صورت مداوم پنهان‌کاری را بر شفافیت ترجیح می‌دادند. کارکنان سوءاستفاده‌گر به کلیسا‌های جدید انتقال داده می‌شدند، جایی که آنها همچنان به کودکان دسترسی داشتند. خانواده‌هایی که نگران بودند، تحت فشار قرار می‌گرفتند تا نگرانی خود را انکار کنند.

یک نمونه بارز، مورد برنارد پرینات، کشیشی است که در اوایل دهه ۱۹۹۰ به مقام‌های کلیسا اعتراف کرد که از کودکانی که تحت مراقبت او بودند، سوءاستفاده کرده است. اما سران کلیسا به جای برکناری او، بی‌سروصدا او را به کلیسا‌های جدید انتقال دادند و به او اجازه دادند تا دهه‌ها با کودکان ارتباط داشته باشد.

پیامد‌هایی که قربانیان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند

یکی از قربانیان آزار جنسی اظهار کرد: آن موجود نفرت‌انگیز هرگونه حس واقعی دلسوزی و عشق را در من از بین برده بود.

این کلمات عمق آسیب ناشی از سوءاستفاده را در صورت عدم بازگویی نشان می‌دهد. تجربه او بیانگر چیزی است که تحقیقات به‌صورت مداوم نشان داده‌اند؛ سوءاستفاده جنسی از کودکان می‌تواند توانایی فرد را برای ایجاد روابط ایمن، باور به ارزش خود و اعتماد کردن به دیگران از بین ببرد. تاثیرات آن بسیار فراتر از سلامت روان است و همه ابعاد زندگی، از سلامت جسمی و مشکلات سلامتی طولانی مدت را در بر می‌گیرد.

برای بسیاری از بازماندگان، سوءاستفاده نه تنها خودِ تجاوز، بلکه دهه‌ها انکار بعد از آن نیز بود. این سکوت، آسیب را تشدید می‌کرد و کودکان را به حال خود رها می‌کرد تا رنجشان را به تنهایی تحمل کنند. برای برخی شهادت دادن بعد از دهه‌ها، اولین قدم به سوی بهبودی بود.

خبرگزاری میزان