زن پستچی؛ کرامت یا قربانی نمایش؟

«به گزارش صبح خرد، محمد احمدی معاون وزیر ارتباطات و مدیرعامل شرکت ملی پست، با انتشار ویدئویی از فعالیت بانوان پستچی در حساب کاربری خود در شبکه اجتماعی اینستاگرام نوشت: وقتی برای فراهم‌شدن بستر حضور بانوان پستچی قدم برداشتیم، تردیدها کم نبود؛ اما باور داشتیم که صنعت پست، برای رشد و تحول، به نیرویی نیاز دارد که توانمندی را با نگاه تازه و مسئولیت‌پذیری درآمیخته باشد. امروز، وقتی بانویی را می‌بینم که از کارش می‌گوید؛ از بسته‌هایی که هرکدام قصه‌ای دارند، از چشمانی که منتظرند و از خوشحالی‌ای که با هر تحویل همراه است؛ مطمئن‌تر از همیشه‌ام که حضور زنان به شغل پستچی غنا می‌بخشد.»

انتشار این کلیپ از معاون وزیر ارتباطات درباره حضور بانوان پستچی، اگرچه در نگاه اول ممکن است به عنوان گامی مثبت در جهت توانمندسازی زنان تلقی شود، اما واقعیت تلخ این است که این تنها یک نمایش تبلیغاتی است که پشت آن، کرامت و امنیت واقعی زنان به فراموشی سپرده شده است. حضور زنان در شغل‌هایی مانند پستچی، بدون فراهم‌کردن زیرساخت‌های حمایتی و تضمین امنیت جسمی و روانی، نه تنها گامی به سوی پیشرفت نیست، بلکه آن‌ها را در معرض خطرات جدی و بی‌پناهی قرار می‌دهد.

آمارهای رسمی و مطالعات متعدد نشان می‌دهد که زنان کارگر در ایران با مشکلات ساختاری و تبعیض‌های عمیق مواجه‌اند و صدایشان در این شرایط به سختی به گوش می‌رسد. در چنین فضایی، نمایش‌های احساسی و روایت‌های کلیشه‌ای درباره بسته‌ها و لبخندهای تحویل، هیچ کمکی به رفع مشکلات اساسی زنان نمی‌کند و صرفاً پوششی است برای نادیده گرفتن چالش‌های واقعی آنان.

از منظر دینی نیز، کرامت زن جایگاه والایی دارد و قرآن کریم در آیه ۳۱ سوره نور به صراحت بر حفظ حجاب و احترام زنان تأکید کرده و جامعه را موظف به ایجاد محیطی امن و محترم برای آنان می‌داند. وقتی امنیت زنان در محیط کار و جامعه تأمین نشود، چگونه می‌توان ادعای رعایت کرامت آنان را داشت؟ این تناقضی آشکار است که مسئولان به جای اهمیت به محیط امن و حفط کرامت زنان، به لبخند موقع تحویل بسته پستی اهمیت می‌دهند!

علاوه بر این، تحقیقات روانشناسی و جامعه‌شناسی بارها نشان داده‌اند که نبود امنیت فیزیکی و روانی، فشارهای اجتماعی و تهدیدات جنسی، سلامت و بازدهی زنان را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد. در مشاغلی مانند پستچی که زنان مستقیماً با فضای عمومی و خیابان‌ها سروکار دارند، این خطرات دوچندان است و بدون حمایت‌های قانونی و فرهنگی، حضور آنان به معنای قرار گرفتن در معرض آسیب است.

تجربه تاریخی و پژوهش‌های علمی به وضوح نشان داده‌اند که توانمندسازی واقعی زنان، نه با حضور نمادین و نمایشی، بلکه با تغییرات ساختاری عمیق، آموزش‌های تخصصی، حمایت‌های قانونی و فرهنگ‌سازی گسترده حاصل می‌شود. تا زمانی که این موارد جدی گرفته نشود، هرگونه اقدام تبلیغاتی صرفاً بهره‌کشی ابزاری از زنان برای اهداف سازمانی و رسانه‌ای خواهد بود.

برای تأمین امنیت شغلی، حمایت قانونی، آموزش‌های تخصصی و فرهنگ‌سازی واقعی باید در اولویت قرار گیرد. در غیر این صورت، این حرکات نه تنها کمکی به پیشرفت زنان نمی‌کند، بلکه بار دیگر آن‌ها را به ابزارهایی برای جلب توجه و تبلیغات تبدیل خواهد کرد و کرامت و امنیت زنان هم مورد تهدید واقع خواهد شد.

زهرا ملکوتی‌پور