زنان غزه؛ شکوفایی مادرانگی در زمان گرسنگی و ویرانی

به نقل از خبرگزاری نساء FM در بیمارستان شهدای الاقصى در دیر البلح، حکیمه سناء ابو لبده در میان ازدحام روزانه موارد اضطراری کار می‌کند و با وجود بارداری هرگز از انجام وظیفه انسانی خود دست نکشیده است. سناء می‌گوید: «زنان در غزه، به‌ویژه زنان باردار و شیرده، از سوءتغذیه شدید رنج می‌برند که بر کیفیت شیر مادر تأثیر می‌گذارد و ارزش غذایی آن را از بین می‌برد. کودکان از گرسنگی و ضعف سیستم ایمنی رنج می‌برند و مادران به دلیل کمبود غذا و ویتامین‌ها، چه به خاطر افزایش قیمت‌ها و چه به دلیل نبود آنها، لاغر و خسته می‌شوند.»

سناء با صدایی که تلخی در آن موج می‌زند ادامه می‌دهد: «من به عنوان یک مادر باردار تلاش می‌کنم با خوردن غذاهای ساده بدنم را تقویت کنم، اما کلسیم کم است، گرفتگی عضلات و خستگی بیشتر شده‌اند، ساعات کاری‌ام طولانی است و فشارهای روانی افزایش یافته است. بعد از شیفت ۲۴ ساعته به خانه بازمی‌گردم و نه آب، نه برق و نه غذا وجود دارد، اما سعی می‌کنم تحمل کنم. چاره‌ای جز قوی بودن ندارم، برای خودم و خانواده‌ام.»

در چنین صحنه‌هایی، مادری در غزه واقعاً یک مقاومت است، نه فقط در بارداری و زایمان، بلکه در فراهم کردن یک زندگی ساده در میان فروپاشی سیستم معیشتی پایه.

اظهارات اخیر دکتر احمد الفرا، مدیر بخش کودکان و زایمان در مجتمع پزشکی ناصر، تصویری تاریک‌تر از وضعیت ترسیم می‌کند. الفرا وضعیت را «یکی از بدترین فجایع انسانی در تاریخ غزه» توصیف کرده و تأکید می‌کند که این منطقه وارد مرحله پنجم قحطی شده است، که از نظر سازمان‌های بین‌المللی خطرناک‌ترین است. او گفت: «حدود ۶۰۰ هزار کودک در معرض مرگ ناشی از گرسنگی هستند، علاوه بر ۲.۳ میلیون نفر که با همان سرنوشت مواجه‌اند.»

او افزود که شیر مخصوص کودکان کاملاً نایاب است و توضیح داد: «بسیاری از کودکان با وزن بسیار پایین حدود ۱.۵ کیلوگرمبه دنیا می‌آیند که این امر به مشکلات جدی در تنفس و رشد منجر می‌شود و ممکن است باعث مرگ بسیاری از آنها شود.» و از نوع دیگری از هدف‌گیری هشدار داد و گفت: «هدف‌گیری غیرمستقیم، از طریق قحطی، محرومیت از آب، غذا و مراقبت، کشنده‌تر از بمباران مستقیم است، زیرا منجر به مرگ کند و دردناک می‌شود.»

در میان این واقعیت‌ها، قهرمانی‌ها در سکوت خفه می‌شوند. زنان در غزه به عنوان قهرمانان خارق‌العاده در رسانه‌ها ظاهر نمی‌شوند، اما در واقع هر روز قهرمانی می‌کنند: آنها با گرسنگی می‌جنگند، زندگی را حفظ می‌کنند و مراقب زخمی‌هایی هستند که حتی آنها را نمی‌شناسند، در حالی که درد خود را در سکوت به تعویق می‌اندازند.

این زنان بیش از همدردی به شناخت نیاز دارند: پایداری زنان به معنای فقط زنده ماندن نیست، بلکه به معنای حفظ دیگران نیز هست. از این رو لازم است که صدای این زنان همان‌گونه که هست بدون تزئین یا خلاصه‌سازی منتقل شود تا جهان بداند زیر آوار، قلبی می‌تپد و مسئولیت انسانی در سخت‌ترین شرایط اجرا می‌شود.