زنان غربی و بازگشت آگاهانه به نقش‌های سنتی

در عصری که فمینیسم مدرن زنان را به اسارت مشاغل اداری بی‌روح و زندگی‌های مصرف‌زده کشانده، دو روایت متفاوت از انگلستان نشان‌دهنده بیداری جدیدی است. جو لارنس ۲۵ ساله که از ۱۷ سالگی پس از فوت پدر و برادرش، مزرعه خانوادگی را به تنهایی مدیریت می‌کند، و کلوئی مارش ۳۲ ساله که عمداً از شغل مالی به کشاورزی شیر روی آورده، هر دو گواه زنده‌ای بر این حقیقت‌اند که زنان امروز در جستجوی معنای عمیق‌تری از زندگی هستند.

فمینیسم مدرن با شعارهای فریبنده‌اش، زنان را از نقش‌های طبیعی و پرثمرشان دور کرد. این جنبش که مدعی آزادی بود، در عمل زنان را به بردگی جدیدی کشاند: بردگی در برابر سیستم سرمایه‌داری شهری که آنان را از فرزندانشان، از خانه‌هایشان و از لذت کار مولد جدا ساخت. اما امروز شاهد طغیانی آرام اما قدرتمند هستیم. زنانی مانند جو و کلوئی که با انتخاب آگاهانه خود، پوچی زندگی مدرن را به چالش کشیده‌اند.

جو لارسن با وجود خشکسالی و بارداری، مزرعه را مدیریت می‌کند. این تصویر واقعی از قدرت زن است، نه آن قدرت ساختگی که در دفترکارهای شیک و مدرن به نمایش گذاشته می‌شود. کلوئی مارش هم با ترجیح کشاورزی بر شغل مالی، نشان داده که زنان امروز غربی به دنبال کار معنادار هستند، نه موقعیت‌های اجتماعی پوچ.

این بازگشت به کشاورزی و مشاغل سنتی، طعنه‌ای تاریخی به مدرنیته است. نظامی که مدعی بود زنان را از بند سنت‌ها رها می‌سازد، در عمل آنان را به بردگی جدیدی کشاند. اما امروز زنان دریافته‌اند که آزادی واقعی در گرو کار مولد، ارتباط با زمین و استقلال واقعی است، نه حقوق اداری و وام‌های بانکی.

این تحول نشان‌دهنده شکست پروژه فمینیسم مدرن است. زنانی که زمانی فریب وعده‌های پوچ برابری را خورده بودند، امروز به ارزش‌های اصیل بازمی‌گردند. ارزش‌هایی که به آنان عزت واقعی می‌بخشد: مسئولیت‌پذیری، مقاومت، کار سخت و پرثمر، و نقش‌های جنسیتی طبیعی‌ که قرن‌ها به جوامع انسانی ثبات بخشیده بود.

زنانی مانند جو و کلوئی، پیشگامان جنبشی هستند که ثابت می‌کند تمدن واقعی نه در گریز از طبیعت، که در هماهنگی با آن است. شاید روزی این دوران را نقطه عطفی در تاریخ بدانیم؛ زمانی که بشر فهمید پیشرفت واقعی در بازگشت به خرد گذشتگان است، نه در طغیان کورکورانه علیه آن.

فائزه آقامحمدی