روضه‌ای به رنگ قلم‌مو

بوی رنگ تازه با بوی چای محله درهم آمیخته بود. در حسینیه‌ی کوچک سیدالشهدا، تابلوهایی بر دیوارها آویزان شده بود؛ تصاویری از اشک، پرچم، رزمنده‌ها و محرم. همان محله‌ای که روزی هیچ جایی برای کلاس نقاشی نداشت، حالا تبدیل شده بود به گالری‌ای پر از نگاه‌های نوجوانانه.

خانم مسگراف، مربی این دخترهاست، بانویی که از دو سال پیش با کمک مادران محله، کار نقاشی را از خانه‌ها شروع کرد. آن روزها، فقط یک آرزو بود: هنر را به کوچه‌هایشان بیاورند. اما جنگ ۱۲ روزه، چهلم سرداران شهید و آمدن محرم همه چیز را رنگی دیگر کرد. نقاشی‌ها شد روایت شهدا، اشک‌ها، پرچم‌های خونین.

۱۵ دختر نوجوان هرکدام حداقل یک تابلو آماده کردند و بعضی‌ها دو تا. ۲۰ اثر از دست‌های کوچکشان بیرون آمد و کنار ۲۷ کار قبلی مربی و شاگردان سال‌های گذشته نشست. در مجموع، ۴۷ اثر و چند تابلوی خط، دیوارهای حسینیه را پر کرد.

میان این همه رنگ و روایت، نام یک هنرمند جوان هم می‌درخشید؛ خانم قائدی، خطاط خوش‌ذوقی که با کالیگرافی‌های پرحسش، روح تازه‌ای به نمایشگاه دمید و هنر این جمع را چند برابر کرد. خطوط او میان قاب‌ها می‌رقصیدند و نگاه‌ها را عمیق‌تر می‌کردند.

در اختتامیه این نمایشگاه مسجد‌محور، مسئولان حوزه هنری، شاعران و جمعی از دغدغه‌مندان فرهنگی هم حضور داشتند. حضوری که به گفته اهالی محله، بار دیگر اهمیت این‌گونه رویدادهای مردمی را نشان داد.

بازدیدکننده‌ها که می‌آمدند، اول تعجب می‌کردند، بعد آرام می‌ایستادند، نگاه می‌کردند، اشک‌شان می‌آمد و لبخندشان هم. برای خیلی‌ها عجیب بود که یک پایگاه مذهبی و انقلابی چنین فضایی از هنر ساخته است. مادران محله، جوان‌ها، حتی مسئولانی که تا پیش از این اسم این کوچه را هم نشنیده بودند، آمدند و تحسین کردند.

این نمایشگاه فقط یک رویداد هنری نبود، پلی بود میان نسل نوجوان و یاد شهدا و روضه‌ای بود، اما روی بوم.

گفتنی است، از سرکار خانم اسفندیار مسئول پایگاه بسیج محله‌ی سیدالشهدا بابت وقتی که برای تهیه این گزارش در اختیار جهان‌بانو گذاشتند تشکر می‌کنیم.

گزارشگر: مهتا صانعی