روایت همسر قاضی شهید جنگ ۱۲ روزه؛ صبری که امنیت ساخت

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی جهان‌بانو، در خدمت همسر شهید قاضی «علی قناعت‌کار» هستیم که در جریان جنگ ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی به شهادت رسیدند. ایشان دادیار، قاضی اجرای احکام، بازپرس و در نهایت سرپرست دادسرای اوین بودند و در روزهای پایانی آن جنگ نابرابر، به فیض عظیم شهادت نائل آمدند.

*در این گفتگو همراه هستیم با سرکار خانم فلاح، همسر این شهید گرانقدر. ابتدا از شما می‌خواهیم شهید علی قناعت‌کار را برای ما معرفی کنید و کمی از زندگی و شخصیت ایشان بفرمایید.

شهید قناعت‌کار متولد مرداد ۱۳۴۹ در یکی از روستاهای استان گیلان بودند. از نوجوانی روحیه‌ای جهادی داشتند و در سنین ۱۴-۱۵ سالگی وارد جبهه شدند و در عملیات‌های بیت‌المقدس ۱ و ۲ حضور یافتند و به مقام جانبازی نائل آمدند. پس از دوران دفاع مقدس، تحصیلات خود را ادامه دادند و به دستگاه قضایی کشور پیوستند. مدتی در خوزستان و اهواز خدمت کردند و بعدها به تهران منتقل شدند و در سمت‌های مهمی همچون دادیاری، دادستانی و در نهایت ریاست زندان اوین فعالیت کردند.

ایشان فردی بسیار پرتلاش، متعهد به امنیت مردم و مقید به قانون بودند. کارشان وقت و انرژی زیادی می‌طلبید و اغلب شبانه‌روز درگیر مسائل کاری بودند؛ اما با وجود مشغله فراوان، ارتباط عاطفی و مسئولیت خانوادگی را فراموش نمی‌کردند.

*با توجه به سختی‌های شغلی و نبودن‌های مکرر، سبک زندگی ایشان در خانواده چگونه بود؟

واقعیت این است که ما بسیاری از سال‌های زندگی مشترک را در شرایط دوری گذراندیم. گاهی ماهی یک‌بار فرصت می‌کردند به خانه بیایند، و آن هم چند ساعت بیشتر نبود. با این حال، نسبت به خانواده مسئولیت‌پذیر بودند و هرگز از مسائل مهم خانه غافل نمی‌شدند. به رغم خستگی، همیشه جویای احوال ما بودند و در تربیت فرزندان نقش مستقیم داشتند.

شهید بزرگوار تأکید داشتند که خانه باید محل آرامش باشد، نه انتقال‌دهنده دغدغه‌های کاری. هرچند خستگی جسمی و فکری داشتند، اما به روزهای مهم مثل تولد، اعیاد و مناسبت‌ها اهمیت می‌دادند و همیشه محبت و احترام را حفظ می‌کردند.

*ویژگی‌های شخصیتی شهید در زندگی فردی و اجتماعی چه بود؟

ایشان فردی بسیار قانون‌مدار، متعهد و منضبط بودند. آرامش شخصی خود را فدای مسئولیت کاری می‌کردند. خواب راحتی نداشتند، چون حوزه کاری‌شان امنیتی بود و همواره آماده تماس‌های اضطراری بودند. بارها پیش آمده بود که شب‌ها چندین مرتبه تلفنشان زنگ می‌خورد و ایشان بدون گلایه پاسخگو بودند.

در عین حال، انسان مشاوری بودند و برای اطرافیان، دوستان و خانواده همواره راهنمایی می‌کردند. ساده‌زیست بودند و اهل درخواست و توقع از دیگران نبودند. حتی در سخت‌ترین روزهای زندگی، هرگز دنبال رفاه شخصی یا امتیاز گرفتن از کسی نبودند.

*روابط ایشان با فرزندانشان چگونه بود؟

با وجود مشغله، رابطه‌ای عاطفی و صمیمی با فرزندان داشتند. پسرمان امروز ۲۸ ساله است و دخترمان در تیرماه ۱۳۸۰ متولد شد. با اینکه بسیاری از سال‌های نوجوانی فرزندان بدون حضور پدر گذشت، اما همواره مرجع مشورت و همراهی آنها بودند. پسرمان بیشتر مسائل مهم زندگی، حتی تصمیمات شخصی مانند ازدواج را با پدرش مطرح می‌کرد.

دخترمان هم رابطه عاطفی قوی با پدر داشت؛ همیشه او را «دختر گل بابا» صدا می‌کردند و محبت خاصی میانشان بود.

*شما به عنوان همسر شهید، نقش بسیار مهمی در همراهی ایشان داشتید. از این همراهی بگویید.

زندگی ما از ابتدا با سختی آغاز شد. شاید حتی امکانات اولیه هم در دسترس‌مان نبود و با قناعت زندگی کردیم. من شاغل بودم و سعی می‌کردم بار زندگی را سبک‌تر کنم تا همسرم با آرامش مسئولیت‌های مهمش را انجام دهد.

سال‌ها گذشت و ما یاد گرفتیم که برای آرامش خانواده باید گذشت کرد. من همیشه تلاش کردم که فرزندانمان با کمترین فشار عاطفی بزرگ شوند و همسرم بتواند مأموریت‌هایش را به نحو احسن انجام دهد.

*از نگاه شما، نقش زنان در تربیت نسل آینده چیست؟ به‌ویژه با توجه به دغدغه‌هایی که شهید نیز در این باره داشتند.

نقش زنان بسیار کلیدی است. انتخاب همسر، همراهی در زندگی، تربیت فرزند؛ همه این‌ها بر دوش زنان است. من همیشه می‌گفتم همان‌طور که امامان ما بزرگ بودند، مادران بزرگی هم داشتند که چنین فرزندانی پرورش دادند.

اگر جامعه‌ای می‌خواهیم که سالم و موفق باشد، باید زنان آن جامعه را توانمند و آگاه تربیت کنیم. هر مادری با رفتار و منش خود، مسیر زندگی فرزندش را شکل می‌دهد.

*در پایان، چه پیامی برای جامعه و خانواده‌های شهدا دارید؟

یاد شهدا باید همیشه زنده بماند. همان‌طور که رهبر معظم انقلاب فرمودند، زنده نگه داشتن یاد شهدا کمتر از شهادت نیست. ما در کشوری زندگی می‌کنیم که خاکش آغشته به خون شهداست. مسئولیت همه ما این است که ادامه‌دهنده راه آنان باشیم؛ چه با قلم، چه با عمل و چه با تربیت نسل آینده. شهادت راهی است که باید خودمان را به آن اندازه کنیم؛ لباس شهادت اندازه همه نیست، باید اهلش باشیم.

گفتگوی امروز با خانم فلاح همسر قاضی شهید علی قناعت‌کار نشان داد که پشت هر شهیدی بزرگ، همسری صبور، فرزندی تربیت‌شده و خانواده‌ای مقاوم ایستاده است. این روایت نه‌تنها زندگی یک شهید را معرفی کرد، بلکه الگویی است برای استقامت، ساده‌زیستی، وفاداری و مسئولیت‌پذیری در زندگی خانوادگی و اجتماعی.

گفتگو: مهتا صانعی